345 lat od pierwszej aprobaty kościelnej marianów

Dzień 24 października 1673 roku przez wiele lat był uznawany za datę powstania Zgromadzenia Księży Marianów i choć dziś jest inaczej, data zajmuje ważne miejsce w kalendarzu mariańskim.

Tego dnia biskup Stanisław Jacek Święcicki, sufragan żmudzki, a późniejszy biskup chełmski zwizytował wspólnotę pustelników w Puszczy Korabiewskiej, dziś noszącej miano Puszczy Mariańskiej. Oceniwszy sytuację, zatwierdził jej  istnienie jako wspólnoty pustelniczej i poddał pod prawo diecezjalne, nakazując członkom wspólnoty posłuszeństwo wobec Ojca Stanisława od Jezusa i Maryi Papczyńskiego. Status pustelników nie do końca odpowiadał zamysłowi św. Ojca Stanisława, który widział w marianach raczej wspólnotę o charakterze apostolskim niż pustelniczym, dlatego kolejne domy (w Górze Kalwarii i w Goźlinie) miały bardziej otwarty charakter.

Uznawanie dnia 24 października 1673 za datę powstania Zgromadzenia wynikało z faktu, że wspólnota uzyskała wówczas po raz pierwszy oficjalna aprobatę Kościoła. Wątpliwości co do niej budziły dwie zasadnicze sprawy. Po pierwsze, akt zatwierdzenia przez bp. Święcickiego nie tyle ukonstytuował wspólnotę mariańską, co nadał jej określony charakter kanoniczny, zresztą niebyt zgodny z zamysłem Założyciela. Po drugie, ów zamysł został jasno wypowiedziany znacznie wcześniej, w „Oblatio” 11 grudnia 1670, zatem w wymiarze duchowym, kluczowym dla rzeczywistości charyzmatycznej, jaką jest wspólnota zakonna, tam należy szukać źródła Zakonu Marianów.

Dziś, dzień aprobaty korabiewskiej jest w Zgromadzeniu Marianów przeżywany w duchu umartwienia, jako Dzień Przebłagania i Pokuty za grzechy marianów. Post i modlitwa mają nam z jednej strony pomóc każdemu z nas podjąć osobiste nawrócenie, z drugiej zaś – na ile to możliwe – wynagrodzić Bogu i Kościołowi rany, jakie zadali członkowie naszej wspólnoty. Dlatego prosimy, módlcie się za nas.

[Zdjęcie: kadr z filmu „Wieczernik Ojca Stanisława”]

Autor: Piotr Kieniewicz