Marianie zmarli w latach 2011-2015

2011-2015

Brat Charles Frederick Wells, Jr. MIC
(23.05.1927 – 09.09.2015)

W dniu 9 września 2015 roku (wspomnienie św. Piotra Clavera) w domu zakonnym księży marianów w Stockbridge, Mass., zmarł br. Charles Frederick Wells Jr. MIC w wieku 88 lat.

Pokrzepiony sakramentami Kościoła i otoczony modlitwą i opieką swoich współbraci i pielęgniarek, br. Fred spokojnie odszedł do domu Ojca. Powołany do wojska pod koniec II wojny światowej, br. Fred opuścił swoją rodzinę w Richmond, Va. Kilka lat później – w roku 1955 – wstąpił do Zgromadzenia Księży Marianów. Po ukończeniu sześciomiesięcznego postulatu i po roku nowicjatu, br. Fred złożył pierwsze śluby zakonne w 1957 r., śluby wieczyste zaś – 2 lutego 1960 r. w święto Ofiarowania Pańskiego.

Zaraz po złożeniu pierwszych ślubów, br. Fred, który był z wykształcenia księgowym, objął stanowisko głównego księgowego centrum SPM w Stockbridge na którym pracował ponad 24 lata. Dzięki swoim uzdolnieniom muzycznym br. Fred pociągał wiele serc do Boga i wypełniał je pięknem muzyki. Ponadto, jako człowiek praktyczny, a zarazem wrażliwy na sprawy duchowe i duszpasterskie, br. Fred nie tylko służył swojej wspólnocie na różnych urzędach (radny prowincjalny, przełożony domu zakonnego, socjusz mistrza nowicjatu, ekonom domowy), ale także i w jej posługach apostolskich, takich jak praca z ubogimi w biednych dzielnicach Waszyngtonu z osobami obłożnie chorymi z więźniami i ludźmi w podeszłym wieku.

Będąc z natury towarzyskim, br. Fred pragnął dodawać ludziom otuchy i nieść im nadzieję i radość. Realizując to pragnienie, br. Fred dzielił się z nimi miłością Pana Boga poprzez wrażliwość serca, humor oraz wsparcie materialne i duchowe. Niech Bóg bogaty w miłosierdzie przyjmie br. Freda do swojego domu, gdzie wraz z Maryją Niepokalanie Poczętą i Jej Oblubieńcem – św. Józefem, którego zmarły czcił w szczególny sposób – stanie się biesiadnikiem uczty życia wiecznego.

Ksiądz Stanisław Krysztopa MIC
(09.05.1963 – 01.07.2015)

Ksiądz Stanisław Krysztopa urodził się w rodzinie rolników Wincentego i Teodory z d. Dziuba dnia 9 maja 1963 roku w Mocieszach; ochrzczony 26 maja 1963 r. w Jaświłach, diec. białostocka i tam bierzmowany 26 czerwca 1977 r. Szkołę podstawową ukończył w 1978 r. w Mocieszach. Następnie uczęszczał do Zespołu Szkół Metalowo-Drzewnych w Białymstoku, gdzie zdobył zawód mechanika maszyn. W 1981 roku podjął naukę na podbudowie ZSZ w 3.letnim Technikum Mechanicznym w Łapach; ukończył ją zdając maturę w 1984 r. i uzyskał prawo używania tytułu technik mechanik o specjalności budowa maszyn. Następnie przez rok pracował jako referent ds. zaopatrzenia w Zakładach Metalowych w Białymstoku.

Do Zgromadzenia został przyjęty 23 lipca 1985 r. jako kandydat do prezbiteratu. Najpierw odbył miesięczny postulat klerycki w Stoczku, a następnie nowicjat odbył w roku 1985-86. Pierwszą profesję złożył w Skórcu 8 września 1986 r. W latach 1986-92 ukończył studia filozoficzno-teologiczne w naszym WSD w Lublinie, afiliowanym do Wydziału Teologicznego KUL. Profesję wieczystą złożył w Lublinie dnia 26 sierpnia 1991 roku. Także w Lublinie otrzymał święcenia diakonatu dnia 24 listopada 1991 roku z rąk ks. bpa Ryszarda Karpińskiego, bpa pomocniczego diecezji lubelskiej. Święceń prezbiteratu oddzielił mu w Licheniu bp. Bronisław Dembowski, biskup włocławski dnia 7 czerwca 1992 r.

Po święceniach w ramach zastępstwa wakacyjnego najpierw pełnił obowiązki kapelana w Szpitalu Miejskim w Grudziądzu, a następnie w latach 1992-2000 był tam katechetą i współpracownikiem w duszpasterstwie. W roku 1995 został I radnym domu i domowym duszpasterzem powołań, a w 1998 także wikariuszem tamtejszej parafii. W roku 2000 został przeniesiony do domu zakonnego w Zakopanem na Cyrhli również w charakterze katechety i współpracownika w duszpasterstwie, a w 2002 r. przeniesiony do Warszawy na Marymont, gdzie został wikariuszem, katechetą i II radnym domu. W roku 2004 został przeniesiony do Góry Kalwarii. Podobnie jak w poprzednich miejscach był tam współpracownikiem w duszpasterstwie i katechetą oraz IV radnym domu. W 2005 r. został przeniesiony do Elbląga, tam został proboszczem parafii oraz przełożonym i ekonomem domu. Równocześnie biskup diecezjalny mianował go diecezjalnym referentem ds. zakonów męskich w diecezji elbląskiej.

Ostatnim miejscem pracy śp. ks. Stanisława od 2013 r. był dom zakonny i parafia pw. Niepokalanego Poczęcia NMP w Lublinie. Dnia 1 lipca 2015 r. prowadząc samochód, uległ śmiertelnemu wypadkowi drogowemu. Requiescat in pace.

Ksiądz John Petrauskas MIC
(13.05.1916 – 11.06.2015)

Ksiądz John Petrauskas MIC, członek prowincji amerykańskiej pw. NMP Matki Miłosierdzia, zmarł w czwartek 11 czerwca 2015 r. w domu opieki im. bł. J. Matulaitisa w Putnam, CT; miał 99 lat i był najstarszym profesem i kapłanem Zgromadzenia Księży Marianów.

Urodził się 13 maja 1916 r. w Gerdner, Mass., w rodzinie Michaela Patrofsky Petrauskasa i Apolonii Grekardunis. Po ukończeniu kolegium księży marianów w Marianapolis, ks. John złożył pierwsze śluby w Zgromadzeniu dnia 16 lipca 1940 r., a śluby wieczyste 16 lipca 1943 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 9 sierpnia 1943 r.

W 1944 r. ks. John rozpoczął pracę w kolegium marianów w Marianapolis, CT, gdzie był dwukrotnie dyrektorem w latach 1950–1969 i 1975–1987. Ksiądz John wywarł wpływ na wiele pokoleń studentów i nauczycieli tej szkoły. Podczas swego pobytu w Marianapolis, napisał książkę pt. “The History of Marianapolis” – obszerną pracę o historii tej szkoły. W latach 1991 i 2008 ks. John posługiwał jako proboszcz parafii św. Kazimierza w Worcester, Mass.

Ksiądz Vaclovas Aliulis MIC
(14.03.1921 – 26.05.2015)

Urodzony 1921 roku 14 marca na wsi Krekštėnai w regionie litewskim pt. Dzūkija. Od 1937 r. mariański zakonnik. W roku 1940 r. ukończył mariańskie gimnazjum w Mariampolu. W 1945 roku skończył międzydiecezjalne seminarium duchowne w Kownie, jak również wydział teologiczny z licencjatem z teologii. 11 Czerwca 1944 roku został wyświęcony na kapłana.

W latach 1945–1946 pełnił funkcję wikariusza w parafii Michała Archanioła w mieście Varena. W latach 1946-1949 – administrator kościoła św. Wincentego a Paulo w Mariampolu. Od 1948 roku pełnił różne posługi w archidiecezji wileńskiej, m. in. wikariusza kościoła św. Ignacego w Wilnie. W roku 1949 pełnił posługę administratora w parafii św. Maryi Szkaplerznej w Druskininkai; 1949-1951 – w parafii w Najświętszego Serca Jezusowego w Paringiai; 1951-1954 r. – parafia św. Józefa w Palūšė; 1954-1959 r. – w kościele świętych Piotra i Pawła w Strūnaitis; 1959-1962 – w parafii wszystkich świętych w Lentwaris oraz dziekan Trakai. 1962-1967 r. – proboszcz kościoła wszystkich Świętych oraz dziekan tegoż dekanatu; 1967-1970 r. – proboszcz parafii odnalezienia Krzyża Świętego; 1974-1978 r. – proboszcz w parafii pt. Wniebowzięcia Maryji Panny w Turgeliai również pełnił funkcję tegoż dekanatu; 1978-1993 r. – rezydent w parafii Piotra i Pawła w Wilnie. W tym samym okresie pełnił funkcję pomocnika duszpasterskiego także i w innych parafiach stolicy: św. Mikołaja, Opatrzności Bożej oraz w Katedrze.

1965-1979 r. sekretarz komisji liturgicznej oraz muzyki kościelnej przy Konferencji Episkopatu Litwy. W latach 1980-1990 – Przewodniczący tejże komisji. Pod jego opieką była prowadzona cała posoborowa reforma liturgiczna w Kościele katolickim na Litwie. 1970–1974 r. – wicerektor w międzydiecezjalnym duchownym seminarium w Kaunas, usunięty z tych obowiązków za żądaniem ówczesnych władz komunistycznych. 1980-1989 r. – przewodniczący, wykładowca tajnych kursów katechetycznych dla zakonnic i świeckich. Przygotował wiele literatury metodologicznej oraz podręczników w tej dziedzinie. Był głównym redaktorem nowego tłumaczenia Nowego Testamentu na język litewski z języka oryginalnego. Był znakomitym poliglotą. Państwo litewskie dało mu order za wkład i rozwinięcie litewskiego języka liturgicznego. W czasach represyjnych również wykładał w „podpolnym” seminarium duchownym tak przyczyniając się do przygotowania do kapłaństwa ok. dwudziestu księży dla Kościoła na Litwie i na Ukrainie.

Wraz z początkiem ruchu niepodległościowego na Litwie aktywnie działał w społeczeństwie, współ-inicjował odrodzenie katolickiej prasy, sam pisał artykuły teologiczne oraz publicystyczne. W 1988–1991 r. – członek Rady Sejmowej odrodzenia Litwy (Sąjudis). W 1988–1992 – organizator oraz koordynator ruchu trzeźwościowego w odrodzonym państwie. Współorganizator Balijskiego Towarzystwa na Litwie. Od 1992 do 1999 – jego Prezydent. 1989 r. założył pierwsze, po odzyskaniu niepodległości, katolickie czasopismo „Katalikų pasaulis”, które przez wiele lat cieszyło się wielką popularnością pośród wierzących. Do 1991 r. – jego główny redaktor, 1990-1993 – również dyrektor tegoż wydawnictwa. Od 1989 do 1992 r. Ojciec duchowny wielkiego katolickiego ruchu młodzieżowego „Ateitininkai”, do którego sam przynależał od młodości do śmierci. Od 1991 roku członek katolickiej Akademii nauk na Litwie. Jego erudycja była znana powszechnie nie tylko w kręgach kościelnych.

W latach 1964–1967 i 1976–1991 – prowincjał marianów na Litwie. 1991–1993 – wiceprowincjał. 1993–1999 r. wikariusz generalny Zgromadzenia księży marianów. Od 1999 do 2014 roku przełożony domu mariańskiego w Wilnie, również rezydent mariańskiej parafii przy klasztorze. Od listopada 2014 roku przebywał w domu starców pod opieką Sióstr Ubogich Niepokalanego Poczęcia.

Ojciec Vaclovas Aliulis MIC był gorliwym zakonnikiem oraz sługą w Winnicy Pańskiej. Odznaczał się szczególnie pracowitością oraz fenomenalną pamięcią. Był kochany przez ludzi oraz sam ich kochał zachęcając do tego innych. Był patriotą litewskim, ale kochał także również inne narody. To był człowiek pokoju i pojednania. Z tego powodu został nominowany do państwowej nagrody „Człowieka tolerancji”. W Kościele na Litwie cieszył się bardzo wielkim autorytetem. Oddawał się działalności pisarskiej do ostatnich chwil swego życia.

Ksiądz Piotr Wacław Smoliński MIC
(21.07.1964 – 20.04.2015)

Ks. Piotr Wacław Smoliński syn Eugeniusza i Ewy z d. Kasianiuk urodził się 21 lipca 1964 roku w Międzyrzecu Podlaskim. Szkołę podstawową ukończył w Rogoźnicy (1979), a następnie Liceum Ogólnokształcące w Międzyrzecu Podlaskim (1983).

Do Zgromadzenia został przyjęty 15 czerwca 1983 r., miesięczny postulat odbył w Lublinie, a roczny nowicjat w Skórcu w roku 1983-84. Pierwsze śluby złożył w Skórcu 8 września 1984 roku. W latach 1984-90 odbył studia filozoficzno-teologiczne w naszym WSD w Lublinie. Uzyskał magisterium na podstawie pracy napisanej na seminarium z filozofii. Profesję wieczystą złożył w Elblągu 26 sierpnia 1989 roku. Święcenia prezbiteratu przyjął dnia 3 czerwca 1990 roku w kościele parafialnym w Warszawie na Stegnach z rąk ks. bpa Zbigniewa Józefa Kraszewskiego, biskupa pomocniczego archidiecezji warszawskiej.

Po święceniach przez kilka tygodni pracował na zastępstwie wakacyjnym w Puszczy Mariańskiej, a następnie w Górze Kalwarii w charakterze katechety i współpracownika w duszpasterstwie. W roku 1992 został skierowany na studia w zakresie historii filozofii na Wydziale Filozofii KUL-u. W 1993 roku rozpoczął dodatkowo studia z filologii klasycznej na Wydziale Humanistycznym KUL-u. W 1995 roku został mianowany rektorem rezydencji „domu profesorskiego” oraz ceremoniarzem prowincjalnym. W roku 1996-97 był wicerektorem i prefektem studiów w naszym WSD. Tego roku otrzymał także zgodę przełożonych na podjęcie pracy w KUL-u w Międzywydziałowym Zakładzie Historii Kultury Średniowiecznej. W 1997 roku został członkiem Prowincjalnej Komisji ds. Formacji. W 1998 roku otrzymał angaż na stanowisko asystenta na KUL-u. W 1999 roku Kongregacja dla Kościołów Wschodnich, udzieliła mu pozwolenia na birytualizm. W roku 2002 uzyskał tytuł doktora nauk humanistycznych w zakresie filozofii na podstawie rozprawy Edycja krytyczna „De consolatione theologiae” I-III Johannesa von Dambach napisanej pod kierunkiem ks. bpa prof. dra hab. Stanisława Wielgusa. Tego też roku otrzymał pozwolenie na studia w Instytucie Ekumenizmu Wydziału Teologii KUL. W roku 2005 przebywał na studiach w Pradze, a w roku 2006 został przeniesiony do domu generalnego z przeznaczeniem do pracy w kurii generalnej w charakterze archiwisty generalnego, a nadto został delegatem przełożonego generalnego do prowadzenia procesu beatyfikacyjnego sług Bożych z naszego Zgromadzenia – księży Fabiana Abrantowicza, Andrzeja Cikoty, Jana Mendriksa, Eugeniusza Kuleszy i Benedykta Skrindy. W roku 2008 otrzymał od przełożonego generalnego nominację na członka Instytutu Historii i Duchowości. W roku 2009 został odwołany ze stanowiska archiwisty generalnego. Przełożony Prowincji Polskiej skierował go do pracy duszpasterskiej w londyńskiej polonijnej parafii na Ealingu. Od roku 2011 pełnił tam także obowiązki II radnego domu.

Ksiądz Piotr zmarł nagle na zawał serca dnia 20 kwietnia 2015 roku w 51 roku życia, 31 konsekracji zakonnej i 25 prezbiteratu. Requiescat in pace.

Ksiądz Czesław Franciszkowicz MIC
(20.04.1939 – 08.12.2014)

Ksiądz Czesław Franciszkowicz syn Wiktora i Stanisławy z d. Zdankiewicz, ur. 20 kwietnia 1939 r. w Lipsku n. Biebrzą pow. Augustów. W 1948 r. rodzina przeniosła się do Janowa pow. sokólski. W Lipsku ukończył dwie klasy szkoły podstawowej, a pozostałe pięć w Dąbrowie Białostockiej, VIII klasę LO ukończył w Suchowoli, a IX w Sokółce. W 1956 r. został przyjęty do naszego Zgromadzenia jako kandydat do klerykatu. W roku 1956-57 odbył nowicjat w Skórcu i 15 sierpnia 1957 r. złożył I profesję. Po nowicjacie będąc członkiem domu w Głuchołazach, ukończył kl. X i XI w Nysie w LO dla Pracujących. W roku 1959-60 został skierowany do pracy w domu zakonnym w Górze Kalwarii w charakterze opiekuna chorujących księży. Następnie został przeniesiony do Warszawy na Wileńską jako alumn wówczas mieszczącego się tam Instytutu Filozoficznego. Śluby wieczyste złożył w Stoczku 15 sierpnia 1962 r. Studia teologiczne odbył w WSD we Włocławku w latach 1962-66. Święcenia kapłańskie otrzymał w Ciechocinku 17 czerwca 1966 r. z rak Bpa Włocławskiego Antoniego Pawłowskiego. Po święceniach został posłany do pracy duszpasterskiej w Grudziądzu w charakterze katechety i duszpasterza młodzieży przy kościele Niepokalanego Serca NMP. W latach 1970-72 był katechetą i kustoszem kościoła Wieczerzy Pańskiej w Górze Kalwarii. W listopadzie 1972 r. uległ ciężkiemu wypadkowi motocyklowemu. Jako rekonwalescent krótko przebywał w Skórcu, a potem w Licheniu. W r. 1973-74 został skierowany do pracy w Stoczku Klasztornym jako katecheta, a w latach 1974-77 podobne obowiązki pełnił w Jegłowniku k. Elbląga i kaplicy filialnej w Gronowie. W r. 1977-78 został przeniesiony do Lichenia w charakterze katechety i wikariusza parafii pw. św. Doroty, a w roku 1978 do Puszczy Mariańskiej, również w charakterze katechety; tam od roku 1981 był również I radnym domowym. W 1983 r. został skierowany do pracy duszpasterskiej w Skórcu, a w 1984 przeniesiony do Goźlina, gdzie został także I radnym domowym i lokalnym duszpasterzem powołań. W roku 1989 został posłany do domu zakonnego w Górze Kalwarii, gdzie przełożeni powierzyli mu obowiązki kapelana w Państwowym Domu Pomocy Społecznej. Obowiązki te spełniał przez 15 lat do 25 sierpnia 2004 r. 10 lat życia ks. Czesław pozostał w Górze Kalwarii w charakterze rezydenta. Ostatnie kilka tygodni przebywał ze względu na stan zdrowia w Państwowym Domu Pomocy Społecznej w Górze Kalwarii. Zmarł w szpitalu w Piasecznie w patronalną uroczystość Niepokalanego Poczęcia NMP o godz. 3.00 nad ranem. Requiescat in pace.

Ksiądz Andrzej Krzymyczek MIC
(03.01.1928 – 26.11.2014)

Ksiądz Andrzej Krzymyczek MIC urodził się 3 stycznia 1928 r. w polskiej rodzinie w Rudzie Śląskiej, a więc na terytorium, które przez długi okres było w rękach niemieckich. Jako zaledwie 16-letni chłopiec, już pod koniec wojny, został zmuszony do służby w wojsku niemieckim. Na własnej skórze doświadczył horroru i absurdalności przemocy i nienawiści, które rozsiewa wojna. Dlatego zaraz po wojnie stał się „żołnierzem” Niepokalanej, aby nieść zranionemu przez swoje szaleństwa i grzechy światu jedyne lekarstwo: Miłosierdzie Boże! Po święceniach (1957), przez prawie 15 lat pracował w Polsce. Był katechetą, przełożonym, mistrzem nowicjatu i na końcu wiceprowincjałem. Właśnie, jako wikariusz prowincji polskiej, w 1970 r. odwiedził współbraci marianów, którzy rozpoczynali swoją misję w Kurytybie. Brazylia uroczyła go swoim pięknem, przyrodą, i pobożnością ludu. Następnego roku, tj. w 1971 zrzekł się funkcji wiceprowincjała i przyjechał do Brazylii na stałe.

Pracował kilka lat w Adrianopolis i był pierwszym mistrzem naszego nowicjatu w Brazylii. W tamtym czasie, ks. Andrzej ukończył budowę nowego seminarium przy parafii św. Jerzego, był wychowawcą kleryków, kapelanem sióstr apostołek i zaczynał organizować biuro apostolatu Miłosierdzia Bożego. Potem został przełożonym wikariatu, ale wkrótce z tej funkcji zrezygnował, aby całą swoją inteligencję i pracowitość poświęcić propagowaniu kultu Jezusa Miłosiernego, według form objawionych św. Faustynie. Zakochał się w tym dziele i zrozumiał, że jest to misja jego życia. Nabożeństwo do Miłosierdzia Bożego przemieniło jego kapłaństwo i życie zakonne, dało mu nowy impuls. Jako młody kapłan zrobił studia z matematyki na Uniwersytecie Toruńskim im. Mikołaja Kopernika (1964). Zmysł logiczny i wnikliwy pomógł mu w trosce o poprawną teologię tego kultu i o wierne przetłumaczenie Dzienniczka św. Faustyny. Głębię tego nowego nabożeństwa wyjaśniał w rozlicznych konferencjach wygłaszanych po całej Brazylii. Przetłumaczył, opracował i wydał mnóstwo materiałów dotyczących Miłosierdzia Bożego.

Ks. Andrzej był człowiekiem bardzo wrażliwym i o delikatnej strukturze psychicznej. Nie lubił nikomu nic narzucać na siłę i sam nie znosił jakiejkolwiek presji. Z pewnością doświadczenia lat młodzieńczych zostawiły w nim swoje ślady. Ks. Claudio Gomes dos Santos, który przez rok mieszkał z ks. Andrzejem na „św. Rodzinie”, wspomina jak ks. Andrzej często mu opowiadał o więzieniu i o śmierci swego ojca prześladowanego po wojnie przez komunistów. Ks. Jędruś był tak wychowany, aby w życiu radzić sobie sam.

Przez ostatnie 9 lat ks. Andrzej mieszkał i pracował w parafii św. Rodziny. 3 stycznia 2015 r. skończyłby 87 lat. Przez 60 lat był wiernym zakonnikiem, szczególnie inspirował się w Ojcu Odnowicielu i przez 57 lat, gorliwym o mądrym kapłanem.

Ksiądz Jan Sucharzewski MIC
(15.01.1931 – 20.05.2014)

Ksiądz Jan Sucharzewski syn Izydora i Anastazji z d. Stachura urodził się dnia 15 stycznia 1931 roku w Chwiedziewiczach, pow. Święciany, woj. wileńskie, diec. wileńska. W 1932 roku rodzina przeniosła się do Wilna. W Wilnie ukończył dwie klasy szkoły powszechnej. W 1940 roku cała rodzina została deportowana do Kazachstanu; tam w 1942 r. zmarł ojciec. W Kazachstanie ukończył 6 klas szkoły podstawowej. W 1946 roku powrócił w rodziną do Polski i zamieszkał w Warszawie. Po ukończeniu ósmej klasy, w 1947 roku został przyjęty do bursy im. Gen. Grota prowadzonej przez ks. Zygmunta Trószyńskiego oraz do naszego gimnazjum na Bielanach. Gimnazjum ukończył w 1949 roku. Bezpośrednio potem poprosił o przyjęcie do naszego Zgromadzenia. Nowicjat odbył w Skórcu, śluby czasowe złożył 15 sierpnia 1950 roku. W latach 1950-52 ukończył kl. X i XI w naszym NSD na Bielanach, a następnie w latach 1952-54 także na Bielanach – filozofię. W roku 1954-55 był opiekunem chorych współbraci: najpierw w Skórcu, a potem w Licheniu. Pierwszy rok teologii ukończył w roku 1955-56 w Gietrzwałdzie. Profesję wieczystą złożył w Gietrzwałdzie 15 sierpnia 1956 roku. W latach 1956-58 ukończył II i III rok teologii we Włocławku. W roku 1958-59 podczas przerwy w studiach odbył praktykę katechetyczną w Licheniu. W roku 1959-60 ukończył IV rok teologii i 11 czerwca 1960 roku przyjął święcenia kapłańskie w bazylice katedralnej we Włocławku z rąk ordynariusza włocławskiego bpa Antoniego Pawłowskiego. Bezpośrednio po święceniach został posłany do pracy w Licheniu, gdzie w latach 1960-63 pełnił obowiązki wikariusza i katechety. W latach 1963-66 pracował w Sierpcu jako kapelan klasztoru sióstr benedyktynek i katecheta. W roku 1966-67 obowiązki katechety spełniał w Górze Kalwarii. Przeniesiony do Sulejówka przez kilka miesięcy studiował anglistykę, następnie przeniesiony do Grudziądza w roku 1968-69 był współpracownikiem w duszpasterstwie. W latach 1969-75 był rektorem kościoła w Rdzawce, w latach 1975-77 katechetą w Głuchołazach, w latach 1977-83 rektorem na Cyrhli a w latach 1983-85 rektorem w Rzepiskach. Przeniesiony do Głuchołaz, w latach 1985-87 był tam przełożonym domu i kapelanem w szpitalach. W latach 1987-89 pracował jako rektor kościoła pw. św. Franciszka Ksawerego w Grudziądzu. W roku 1989 przez kilka miesięcy był kapelanem sióstr sakramentek w Gościencinie, diec. opolskiej, następnie po przeniesieniu do Głuchołaz był współpracownikiem w duszpasterstwie. Od listopada 1989 do maja 1991 ponownie był rektorem kościoła w Rzepiskach, a następnie krótko rekonwalescentem w Goźlinie. Od końca sierpnia 1991 r. przez 22 lata był spowiednikiem przy kościele parafialnym pw. Najczystszego Serca Maryi w Grudziądzu.

Ksiądz Jan odznaczał się w życiu duszpasterskim dużą gorliwością i odpowiedzialnością za powierzone mu obowiązki, w życiu braterskim był delikatnym i wrażliwym estetykę.

Ostatnie miesiące życia ks. Jana były naznaczone cierpieniem i pobytem w szpitalu. Zmarł dnia 20 maja 2014 roku.

Ksiądz John (Jonas) Duoba MIC
(08.03.1922 – 02.01.2014)

W dniu 2 stycznia br., opatrzony sakramentami świętymi zmarł w wieku 92 lat ks. John Duoba MIC rezydent domu opieki Matulaitis Nursing Home w Putnam, CT. Zostawił po sobie siostrę – Ona Duobaite, która mieszka w Mariampolu na Litwie.

Ksiądz John (Jonas) Duoba MIC, syn Pranasa i Petroneli (z domu Urbaityte), urodził się 8 marca 1922 r. w miejscowości Versiai, (Sintautu Vis.) Sakiau Apsk, na Litwie. Początkowe wykształcenie otrzymał w gimnazjum księży marianów w Mariampolu (1932-1940), a następnie w gimnazjum im. Witolda Wielkiego w Wilnie (1940-41). Do Zgromadzenia Księży Marianów wstąpił w roku 1938 i pierwsze śluby złożył 15 sierpnia 1939 r., a śluby wieczyste – 15 sierpnia 1943 r. Studiował w seminarium duchownym w Kownie w latach 1941-1944, a następnie – w roku 1945 – w Eichstatt w Niemczech. W latach 1945-1946 studiował na papieskim uniwersytecie Angelicum w Rzymie, gdzie w roku 1946 otrzymał licencjat z teologii.

Święcenia kapłańskie przyjał w Rzymie z rąk ks. abpa Traglia (późniejszego kardynała) w dniu 21 lipca 1946 r. W latach 1946-1950 studiował na rzymskim Biblicum, gdzie w 1949 r. uzyskał licencjat. Ksiądz Duoba był członkiem Litewskiej Katolickiej Akademii Nauk. W latach 1969-1974 wygłosił cykl homilii po litewsku, transmitowanych przez Radio Watykańskie, a także pisywał artykuły do rozmaitych litewsko-języcznych magazynów i gazet.

W latach 1950-1960 ks. Duoba pracował duszpastersko w argentyńskich miastach Rosario i Avellaneda. W latach 1960-1966 uczył w prowadzonej przez marianów szkole w mieście Thompson, w stanie Connecticut. Następnie przybywał w Rzymie, gdzie w latach 1967-1975 był członkiem rady generalnej oraz sekretarzem generalnym Zgromadzenia. Do Stanów Zjednoczonych powrócił w roku 1975 i zamieszkał w domu zakonnym w Chicago, gdzie przebywał do roku 1977, kiedy wyjechał na rok do pracy w parafii w Dorschausen, w Bawarii. W latach 1978-2008, ks. Duoba przebywał w domu zakonnym w Chicago, a w dniu 25 października 2008 roku przeniesiony został do Thompson, CT, a w dniu 31 października 2008 zamieszkał w domu opieki Matulaitis Nursing Home w pobliskim Putnam, CT.

Praca duszpasterska ks. Duoby obejmowała także obowiązki wykładowcy biblistyki w seminarium S. Carlos Boromeow argentyńskiej prowincji Santa Fe (1950-1954); kapelana przytułku del Buon Pastor w Rosario, w Argentynie (1954-1957); proboszcza mariańskiej parafii Madre de la Misericordia w Avellaneda w Argentynie oraz pracę w litewsko-języcznym dzienniku Draugas (1975-1977) w Chicago, IL.
W Zgromadzeniu ks. Duoba pełnił obowiązki przełożonego domu, radnego prowincjalnego, sekretarza prowincji, radnego generalnego, sekretarza generalnego, asystenta postulatora generalnego, oraz radnego i ekonoma domowego.

Ksiądz Aleksander Ludwik Karpiński MIC
(29.05.1935 – 02.11.2013)

Ksiądz Aleksander Ludwik Karpiński MIC urodził się 29 maja 1935 r. w ro­dzinie robotniczej w Opocznie (diecezja radomska). Po zakończeniu szkoły pod­stawowej w rodzinnym mieście w 1949 r. został przyjęty do mariańskiego niższego seminarium na warszawskich Bielanach. Po dwóch latach poprosił o przyjęcie do Zgromadzenia.

W roku 1951/1952 odbył nowicjat w Skórcu k. Siedlec i 15 sierpnia 1952 r. złożył pierwsze śluby, po czym uzupełniał naukę w zakresie szkoły średniej. W latach 1955-1957 odbył dwuletnie studium filozofii w tymczasowym seminarium mariańskim w Gietrzwałdzie, w międzyczasie składając wieczyste śluby zakonne (15 sierpnia 1956). Studia teologiczne kontynuował przez rok w Warszawie, a następnie w Wyższym Seminarium Duchownym we Włocławku. Święcenia kapłańskie otrzymał 21 maja 1961 r. w bazylice katedralnej we Włocławku z rąk bpa Franciszka Korszyńskiego, sufragana włocławskiego.

W roku 1961/1962 uczestniczył w studium pastoralnym zorganizowanym w Krakowie u oo. franciszkanów konwentualnych, następnie pracował jako katecheta w Stoczku Klasztornym, po czym został przeniesiony do Grudziądza na prefekta młodzieży. W 1965 r. przez kilka miesięcy pracował w Górze Kalwarii, skąd wyjechał do pracy duszpasterskiej wśród Polonii angielskiej.

W Wielkiej Brytanii ks. Aleksander był m.in. wychowawcą młodzieży w Divine Mercy College w Fawley Court. Spełniał też obowiązki sekretarza prowincji angielskiej i ekonoma domu. Na przestrzeni lat był duszpasterzem polonijnym w Reading, Fawley Court, Cardiff, Hereford, Slough oraz w londyńskiej dzielnicy Ealing. Chętnie udzielał się jako misjonarz wśród środowisk polonijnych. W roku 2009, po 44 latach pracy pośród Polonii w Anglii, ks. Aleksander został przeniesiony do domu zakonnego w Licheniu Starym. Zmarł po długich cierpieniach w domu licheńskim we Wspomnienie Wszystkich Wiernych Zmarłych – 2 listopada 2013 roku.

Ksiądz Boleslavs Baginskis MIC
(09.01.1918 – 14.10.2013)

Ksiądz Boļeslavs Baginskis MIC urodził się 9 stycznia 1918 roku w Aglona. Po ukończeniu gimnazjum w Aglona wstąpił do Zgromadzenia Księży Marianów i po ukończeniu Wyższego Seminarium Duchownego w 1942 roku otrzymał święcenia kapłańskie.

Pierwsze lata kapłaństwa pracował jako wikariusz w Viļāni, później przez kilka miesięcy był proboszczem w parafii Nagļi, a następnie w kilku parafiach w zachodniej części Łotwy.

Gdy wojska niemieckie opuszczały Łotwę, póki była taka możliwość, władzę Prowincji Łotewskiej zdecydowały wysłać ks. Boleslavsa na studia do Rzymu, gdzie studiował Pismo św. na uczelni Biblicum, uzyskując stopień candidatus ad doktorem.

Po ukończeniu studiów, nie mając możliwości wrócić do ojczyzny, ks. Baginskis został wysłany do Brazylii, gdzie w ciągu kilku lat wykładał Pismo św. w Wyższym Seminarium Duchownym. Później został skierowany przez władze zakonne do Chicago (USA), gdzie z czasem powstała parafia pw. Matki Bożej Aglońskiej dla emigracji łotewskiej oraz mariański dom zakonny.

Po zamknięciu domu w Chicago w 2007 roku, ks. Boļeslavs Baginskis wrócił na Łotwę i zamieszkał w Viļāni, gdzie początkowo pełnił funkcję przełożonego domu.

W ostatnich miesiącach stan zdrowia ks. Baginskiego pogarszał się i 14 października o godz. 6.20 Pan powołał go do siebie.

Ksiądz Edward Dionizy Florczyk MIC
(09.10.1931 – 18.05.2013)

Śp. ks. Edward Dionizy Florczyk, s. Ignacego i Weroniki z d. Branicka, urodził się 9 października 1931 r. w Wilnie. Ojciec pochodził z podkonińskiego Wilczyna, był zawodowym żołnierzem Wojska Polskiego, w 1920 r. brał udział w wojnie z bolszewikami. Matka pochodziła z podwileńskiego Landwarowa. Do 1939 r. mieszkał z rodzicami w Słonimiu; tam ukończył dwie klasy szkoły powszechnej. Po wybuchu II wojny światowej razem z matką i siostrami zamieszkał u rodziny w Landwarowie, gdzie ukończył trzy klasy szkoły powszechnej. W latach 1941–1946 razem z rodziną został deportowany do Ałtajskiego Kraju; w miasteczku Rodino ukończył 6 lat szkoły rosyjskiej. Z Kazachstanu 10 marca 1946 r. wyjechał z matką i trzema siostrami. W dniu uroczystości wielkanocnej przybyli do Brześcia.

Po powrocie do ojczyzny rodzina zamieszkała w Szczecinie. Ojciec wrócił z Anglii z Armii Andersa w 1947 r. Edward ukończył 7 klasę szkoły powszechnej i 3-letnią Szkołę Przemysłową, zdobywając zawód ślusarza-tokarza. Następnie złożył dokumenty do Szkoły Oficerskiej Wojsk Obrony Pogranicza, ale je wycofał, odkrywając w sercu pragnienie wstąpienia do stanu duchownego. W 1950 r. został przyjęty do naszego juwenatu w Warszawie na Pradze i ukończył kl. IX w liceum wieczorowym dla pracujących. Dnia 8 grudnia 1950 r. został przyjęty do postulatu, w 1951 r. rozpoczął nowicjat w Skórcu, a 15 sierpnia 1952 r. złożył pierwsze śluby.

W latach 1952–1954 jako członek domu na Pradze ukończył naukę w zakresie szkoły średniej. W roku 1954/1955 pracował w Warszawie w kancelarii parafialnej przy ul. Wileńskiej. W latach 1955–1957 odbywał studia w warszawskim metropolitalnym WSD. Profesję wieczystą złożył 15 sierpnia 1956 r. w Gietrzwałdzie. W roku szkolnym 1957/1958 był katechetą w Skórcu, a następnie w latach 1958–1962 kontynuował studia w seminarium we Włocławku. We włocławskiej katedrze 24 czerwca 1962 r. otrzymał święcenia kapłańskie z rąk ordynariusza włocławskiego ks. bp. Antoniego Pawłowskiego.

W roku 1962/1963 odbył studium duszpasterskie w Krakowie u franciszkanów konwentualnych. Następnie został skierowany do Góry Kalwarii, gdzie w latach 1963–1973 był katechetą, a od 1966 r. także ekonomem domu. W roku 1973/1974 pracował w Elblągu w charakterze prefekta i duszpasterza młodzieży. W latach 1974–1976 był rektorem kościoła w Rzepiskach i II radnym domu w Rdzawce. Ponownie przeniesiony do Góry Kalwarii, najpierw w latach 1976–1978 był duszpasterzem młodzieży, a następnie w latach 1978–1981 – przełożonym i ekonomem domu oraz wikariuszem parafii. W latach 1981–1987 pełnił obowiązki wikariusza parafii oraz I radnego i ekonoma domu w Warszawie na Marymoncie. Przeniesiony do domu w Skórcu, pełnił tam w latach 1987-1990 obowiązki przełożonego i ekonoma domu. Po zakończeniu kadencji przełożonego w Skórcu, w latach 1990–1999 pracował w Mariańskim Porzeczu – Goźlinie, najpierw jako przełożony domu zakonnego, później jako proboszcz.

Od 1999 roku posługiwał w Sanktuarium Matki Bożej Licheńskiej jako kaznodzieja, spowiednik i rekolekcjonista parafialny. Od kilku miesięcy ciężko chorował. Zmarł w szpitalu w Koninie dnia 18 maja 2013 roku, dniu w którym przypada liturgiczny obchód bł. O. Stanisława Papczyńskiego, założyciela Zgromadzenia.

Requiescat in pace!

Ksiądz Antons Škeļs MIC
(28.08.1915 – 08.05.2013)

Ksiądz Antons Škeļs – w chwili śmierci najstarszy z żyjących członków Zgromadzenia Księży Marianów – urodził się w dniu 28 sierpnia 1915 roku w miejscowości Briģi na Łotwie. Pierwsze śluby złożył w dniu 13 sierpnia 1936 r., a wieczyste w dniu 13 sierpnia 1939 r. Wyświęcony na kapłana w dniu 29 czerwca 1940 r., posługiwał na Łotwie. Był członkem domu zakonnego w Viļāni.

Uroczystości pogrzebowe odbyły się 11 maja 2013 w kościele parafialnym w Viļāni: o godz. 12.00 została odprawiona Msza św. pogrzebowa, po czym ciało odprowadzono na cmentarz mariański w Viļāni.

Ksiądz Józef Wołowiec MIC
(09.06.1924 – 08.04.2013)

Ksiądz Józef Wołowiec, syn Piotra i Józefy z d. Szymańska, urodził się dnia 9 czerwca 1924 r. w Krajkowie k. Raciąża, pow. Sierpc, diecezja płocka. Po ukończeniu siedmioklasowej szkoły powszechnej w Krajkowie w 1939 r., w latach 1940-1943 ukończył Państwową Szkołę Techniczno-Kolejową w Warszawie i przez kilka miesięcy pracował w zakładach Ursus jako tokarz, a nadto w tym czasie ukończył prywatnie dwie klasy gimnazjum. W roku 1943 rozpoczął nowicjat w Skórcu i tam 15 sierpnia 1944 r. złożył pierwszą profesję. Przeniesiony do Warszawy na Pragę, w latach 1944-1946 ukończył gimnazjum im. Władysława IV, a w latach 1946-1948, przebywając na Bielanach, ukończył tamtejsze mariańskie gimnazjum, uzyskując świadectwo dojrzałości. Śluby wieczyste złożył w Skórcu 15 sierpnia 1947 r.

W roku 1949 ukończył na Bielanach I rok filozofii, w następnym roku szkolnym pracował jako wychowawca w naszym juwenacie na Bielanach, a w roku 1950/1951 był katechetą w parafii skórzeckiej. W latach 1951-1954 w Instytucie Filozoficzno-Teologicznym na Bielanach ukończył II rok filozofii i dwa lata teologii. Po wypędzeniu w 1954 r. naszego seminarium z Bielan przez UB – został skierowany do Włocławka, gdzie w latach 1954-1956 ukończył drugie dwa lata studiów teologicznych. Święcenia kapłańskie przyjął w katedrze włocławskiej po ukończeniu V roku studiów dnia 26 czerwca 1955 r. z rąk ks. bpa Antoniego Pawłowskiego, ordynariusza włocławskiego.

Pierwszą placówką po święceniach były Głuchołazy, gdzie był w latach 1956-1960 wikariuszem i katechetą; następnie przez dwa lata pracował jako katecheta w Licheniu. W latach 1962-1964, przynależąc formalnie do domu bielańskiego, pracował na terenie ówczesnej administracji gorzowskiej: był najpierw wikariuszem i katechetą w Sianowie k. Koszalina, a następnie wikariuszem i duszpasterzem młodzieży w Gubinie.

W roku 1964/1965 pracował jako katecheta w Grudziądzu; w roku następnym był katechetą w Skórcu, w latach 1966-1968 pracował w Warszawie na Pradze jako wikariusz i katecheta, zaś w latach 1968-1972 jako wikariusz i katecheta w Warszawie na Marymoncie.

W roku 1971 został skierowany na Studium Teologiczno-Duszpasterskie przy Katolickim Uniwersytecie Lubelskim w Lublinie. W następnym roku został przeniesiony do domu w Sulejówku w charakterze współpracownika w prowadzonym tam duszpasterstwie oraz wyznaczony na sekretarza Referatu Powołań. W roku 1973 przeniesiony do domu lubelskiego, z zamieszkaniem w konwikcie księży studentów, kontynuował rozpoczęte studia.

W roku 1974 został przeniesiony do Warszawy na Bielany z przeznaczeniem do pracy w Prowincjalnym Referacie Powołań. W listopadzie 1977 r. uzyskał dyplom magistra teologii na podstawie napisanej pracy nt. Odpowiedzialność rodziców za chrześcijańskie wychowanie dzieci w świetle dokumentów Soboru Watykańskiego II. W latach 1977-1980 pracował jako katecheta w Głuchołazach, a w latach 1980-82 jako katecheta (od 1981 r. także jako wikariusz) w Elblągu, zaś w roku 1982/1983 jako katecheta w Jegłowniku k. Elbląga.

W latach 1983-1987 pracował w sanktuarium w Licheniu. Przeniesiony do Puszczy Mariańskiej, w latach 1987-90 był dyrektorem domu rekolekcyjnego oraz moderatorem postulatu. W latach 1990-1993 był przełożonym, ekonomem domu i moderatorem postulatu oraz rektorem kościoła w Sulejówku. W latach 1993-2008 był współpracownikiem w duszpasterstwie przy kościele Wieczerzy Pańskiej na Mariankach w Górze Kalwarii. W roku 2008 został przeniesiony z rezydencji na Mariankach do domu zakonnego w Górze Kalwarii, gdzie przebywał jako rekonwalescent.

Zmarły był autorem opracowania Śpiewnik Maturzystów Bielańskich (Warszawa 1998, na prawach maszynopisu).

Śp. ks. Józef zmarł w szpitalu w Piasecznie, kilka minut po północy dnia 8 kwietnia, w uroczystość Zwiastowania Pańskiego, w bieżącym roku tego dnia obchodzoną. Niech odpoczywa w pokoju.

Requiescat in pace!

Ksiądz Stanisław Klimaszewski MIC
(22.11.1922 – 10.03.2013)

Ksiądz Stanisław Klimaszewski, syn Franciszka i Franciszki z d. Zaremba, urodził się 22 listopada 1922 r. we wsi Konopki, par. Puchały, diecezja łomżyńska. Do 14 roku życia mieszkał w domu rodzinnym; w tym okresie ukończył cztery klasy szkoły powszechnej w Konopkach, kolejne dwie – w  Zambrowie. W latach 1936-1939 był uczniem w Kolegium Księży Marianów w Warszawie na Bielanach, gdzie ukończył trzy klasy gimnazjum. Pierwsze trzy lata wojny spędził w domu rodzinnym. Świadectwo ukończenia małej matury uzyskał w Kolegium na Bielanach w 1942 r. Następnie został przyjęty do Zgromadzenia. 1 listopada 1942 r. rozpoczął nowicjat w Skórcu, a po jego ukończeniu – 1 listopada 1943  r. – złożył pierwszą profesję. W roku szkolnym 1943-1944, mieszkając w Warszawie na Pradze, ukończył I klasę licealną, a w następnym roku II klasę i dużą maturę na Bielanach (1945). Śluby wieczyste złożył w Licheniu 15 sierpnia 1949 r. na ręce ks. Władysława Lewandowicza. W latach 1945-1951 ukończył studia w Instytucie Filozoficzno-Teologicznym Księży Marianów: kurs I na Bielanach; kurs II i III na Pradze oraz kursy IV-VI ponownie na Bielanach.

Święcenia kapłańskie przyjął w kościele Najświętszego Zbawiciela dnia 17 grudnia 1950 r. z rąk prymasa metropolity gnieźnieńskiego i warszawskiego abpa Stefana Wyszyńskiego, prymasa Polski. Odbył następnie studia specjalistyczne z filozofii na Uniwersytecie Warszawskim (1951-1952) oraz w Katolickim Uniwersytecie Lubelskim (1952-1954; 1956-1958). W 1954 r. obronił pracę magisterską z filozofii, napisaną pod kierunkiem o. dr. Alberta Mieczysława Krąpca OP, na temat Powszechniki w nauce św. Tomasza z Akwinu. W roku 1954-1955 był leczony na gruźlicę; podczas leczenia przebywał w sanatorium w Głuchołazach na Śląsku i w Chylicach u sióstr Posłanniczek Serca Jezusowego. W roku 1955-1956 był wykładowcą w naszym WSD (deportowanym wówczas przez władze komunistyczne z Bielan do Gietrzwałdu), a w następnym roku akademickim, oprócz wykładów w Gietrzwałdzie, podjął kurs doktorancki w Lublinie. Następnie w latach 1958-1963 był prefektem studiów i wykładowcą przedmiotów filozoficznych w naszym WSD w Warszawie na Pradze; wspierał także pomocą duszpasterzy, zwłaszcza w kościele na Pradze.

W czerwcu 1963 r., jako delegat prowincji polskiej, wyjechał do Rzymu na kapitułę generalną i został wówczas wybrany na członka zarządu generalnego. W domu generalnym w Rzymie przebywał przez sześć kadencji (razem 36 lat), pełniąc obowiązki radnego generalnego, sekretarza, bibliotekarza, ojca duchownego i kapelana sióstr. Funkcja bibliotekarza umożliwiła mu z myślą o wiernych w Polsce zebranie dużej ilości materiałów do redagowania i tłumaczenia popularnych książek. Zwłaszcza w drugiej połowie lat 70. i w latach 80. wydawał wielotysięczne nakłady książek katolickich, widokówek i obrazków religijnych, przesyłanych do Polski, cieszących się niezwykłą popularnością w całym kraju. W serii „rzymskiej” ukazały się m.in. Piotr i Urszula, Oblicza wielkości, Szukanie i służba, Mądrość serca, Sól ziemi, W dobrej i złej doli, Nowe rodziny, Żniwo wielkie. Był także autorem homilii niedzielnych dla dorosłych Ewangelia w życiu A-B-C i dla dzieci Ewangelia w życiu dziecka A-B-C, wydanych w Polsce na przełomie lat 80. i 90.

W 1999 r. powrócił na stałe do Polski i zamieszkał w domu prowincjalnym w Warszawie na Stegnach. Nadal oddawał się działalności rozpoczętej w Rzymie: zbieraniu, opracowywaniu i wydawaniu książek, ze szczególnym uwzględnieniem zagadnień duszpastersko-katechetycznych. W tym okresie ukazały się m.in. książki: Dekalog. Pomoce do katechez i homilii, Bóg i wiara w przykładach i anegdotach, Ewangelia na co dzień. Problemy, przykłady, anegdoty, Największa jest miłość. Etyka na co dzień w przykładach i anegdotach, Arka Noego czyli człowiek i zwierzęta. Wydał także książkę pod pseudonimem Kajetan Zaremba – Żart i anegdota, trochę pobożne.

W roku 2010 obchodził 60-lecie kapłaństwa. Nawet i w zaawansowanym wieku pozostał ciekawy życia w Kościele, zgromadzeniu, ojczyźnie i w świecie. Zachowywał cierpliwość i pogodę ducha także w ostatnich tygodniach życia.

Zmarł w domu prowincjalnym w IV niedzielę Wielkiego Postu, o godzinie 22.40.

Requiescat in pace!

Ksiądz Janusz Zawadka MIC
(09.03.1963 – 25.02.2013)

Ksiądz Janusz Franciszek Zawadka MIC, syn Zygmunta i Teresy Zawadka, urodził się 9 marca 1963 r. w Warszawie. Ochrzczony został w parafii św. Antoniego przy ul. Senatorskiej. Szkołę podstawową ukończył w 1978 r., a następnie w 1982 r. czteroletnie liceum zawodowe, zdobywając zawód montera urządzeń elektronicznych. Po uzyskaniu świadectwa dojrzałości złożył prośbę o przyjęcie do naszego Zgromadzenia, które poznał dwa lata wcześniej. W korespondencji podkreślał, że o wyborze wspólnoty decyduje jej maryjny charakter.

Po miesięcznym postulacie w Lublinie odbył nowicjat w Skórcu. Pierwszą profesję złożył 8 września 1983 r., a wieczystą – 26 sierpnia 1988 r. w Elblągu. W latach 1983-1989 odbył w Lublinie studia filozoficzno-teologiczne. Święcenia diakonatu przyjął w kaplicy naszego Wyższego Seminarium Duchownego dnia 8 grudnia 1988 r. z rąk biskupa pomocniczego diecezji lubelskiej Ryszarda Karpińskiego, a święcenia prezbiteratu z rąk kard. Józefa Glempa w dniu 24 czerwca 1989 r. w kościele NMP Matki Miłosierdzia w Warszawie na Stegnach. Studia seminaryjne uwieńczył napisaniem pracy magisterskiej z historii Kościoła nt. Bronisław Załuski jako zakonnik(ukazała się drukiem w 2003 r. pt. Dyrektor Bronisław Załuski).

Pracę duszpasterską i katechetyczną jako prefekt młodzieży rozpoczął w Elblągu. W roku 1993 został przeniesiony do domu zakonnego w Epfach i Vilgertshofen w Republice Federalnej Niemiec. W tym okresie wzmogły się dolegliwości chorobowe; w 1995 r. przebył trzy operacje, po których w 1996 r. odbył półroczne leczenie sanatoryjne we Wspólnocie Błogosławieństw na Sycylii we Włoszech. W  1996 r. został przeniesiony z Epfach do domu generalnego w Rzymie, gdzie pełnił obowiązki pomocnika generalnego promotora misji i podjął studia z misjologii w Uniwersytecie Urbanianum.

W 1997 r. został przeniesiony do Prowincji NMP Matki Miłosierdzia w Wielkiej Brytanii i skierowany na naukę języka angielskiego oraz do pracy w parafii angielskiej. Od października 1998 r. przez kilka miesięcy przebywał na leczeniu w oddziale ortopedycznym w szpitalu wojewódzkim w Gdańsku, a następnie jako rekonwalescent ponownie przebywał we Włoszech. Jesienią 1999 r. przebywał na leczeniu w Instytucie Reumatologicznym przy ul. Spartańskiej w Warszawie, po czym otrzymał zgodę na 8-miesięczny pobyt poza domem zakonnym; wówczas zamieszkał przy parafii św. Eustorgiusza w Mediolanie, w celu poznania nowej metody ewangelizacji parafii (metoda komórek). W roku 2000 przełożony generalny przeniósł go do domu generalnego i zlecił niektóre obowiązki w kurii generalnej. W marcu 2002 r., jako członek Prowincji Polskiej, został przeniesiony do domu zakonnego w Zakopanem, a od końca sierpnia tego roku do domu zakonnego w Vilgertshofen, w charakterze kapelana tamtejszego domu starców oraz opiekuna chorych w Stadl. Wówczas poprosił i otrzymał pozwolenie na podjęcie studiów doktoranckich z teologii pastoralnej w Uniwersytecie w Augsburgu. Tam w 2008 r. uzyskał doktorat na podstawie pracy Kardinal Carlo Maria Martini – Bischof von Mailand. Ein pastoralkonzept auf biblischem Fundament (Kardynał Carlo Maria Martini – biskup z Mediolanu. Biblijne fundamenty koncepcji pastoralnej).

W roku 2008 został przeniesiony do domu zakonnego w Sulejówku, gdzie zlecone mu zostały obowiązki współpracownika przy kościele rektoralnym, a także I radnego domu, lokalnego duszpasterza powołań i spowiednika sióstr zakonnych.

Ks. Janusz, mimo wieloletniego niesienia krzyża cierpienia, ograniczającego jego kondycję, starał się gorliwie włączać w apostolat: chętnie podejmował zlecane mu przez Przełożonego Prowincji rekolekcje i renowacje dla współbraci z Prowincji, prowadził rekolekcje dla sióstr zakonnych i dla wspólnot parafialnych. W ostatnim tygodniu przed zgonem prowadził jeszcze rekolekcje.

Przez wiele lat publikował w kwartalniku „Pastores” poświęconym zagadnieniom formacji kapłańskiej. W związku z Rokiem Wiary pisał tematyczne artykuły do „Niedzieli”. W roku 2011 ukazała się jego książka wydana przez SS. Loretanki „Słuchaj Izraelu, abyś mógł miłować”. Rekolekcje „Szema Israel” dla sióstr zakonnych, a przed kilkoma miesiącami w wydawnictwie Biblioteki „Niedzieli” ukazała się książka Adwent dla smakoszy. Publikował także artykuły naukowe w różnych periodykach z nadzieją o przyszłym przewodzie habilitacyjnym.

Ks. Janusz źle się poczuł w poniedziałek w godzinach przedpołudniowych. Został przewieziony do szpitala w Aninie. Tam stwierdzono ciężkie uszkodzenie aorty. Zdecydowano przeprowadzenie operacji, do której nie doszło. Zmarł przed godz. 20.00 w poniedziałek 25 lutego 2013 r.

Requiescat in pace!

Ksiądz Victor Rimselis MIC
(11.05.1915 – 09.08.2012)

Ksiądz Victor Rimselis urodził się 5 maja 1915 roku na Litwie. Wstąpił do Zgromadzenia 29 września 1933 r. w wieku 18 lat. Pierwszą profesję złożył 15 sierpnia 1937 r., a święcenia kapłańskie otrzymał 2 maja 1943 r.

W ciągu swego życia ks. Victor był trzykrotnie wybierany na urząd przełożonego prowincji św. Kazimierza. Ponadto przez jedną kadencję pełnił obowiązki wikariusza generalnego Zgromadzenia Księży Marianów.

Dla wielu pokoleń mariańskich postulantów, nowicjuszy, kleryków, braci i kapłanów ks. Victor zapewniał – jak powiedział ks. prowincjał Kazimierz Chwałek wytrwałość w niesieniu wiary katolickiej do wielu ludzi oraz przykład dla współbraci w podążaniu drogą świętości. Bóg dał mu długie życie, które spędził służąc Chrystusowi i Kościołowi.

Ksiądz Victor miał wielki wpływ na Zgromadzenie poprzez swój bogaty dorobek twórczy oraz działalność pedagogiczną. Był mądrym i wykształconym człowiekiem, a przy tym intelektualistą posiadającym zdolność bycia życzliwym, skromnym o łagodnym usposobieniu. Młodzi marianie czuli się szczęśliwi, mając go za swego mentora.

Ksiądz Victor znał biegle 6 języków i często podczas wielkiego postu godzinami słuchał spowiedzi w tych językach. Lecz jego największym talentem było to, że zawsze miał przed oczyma obraz Jezusa Chrystusa – źródło naszego życia.

Ksiądz Prosperas Bubnys MIC
(25.06.1918 – 05.08.2012)

Dnia 5 sierpnia 2012 r. doczekawszy prawie 95 lat życia, zmarł w Mariampolu ks. Prosperas Bubnys MIC.

Urodził się 25 czerwca 1918 r. w parafii Patilciai niedaleko Mariampola. W latach 1931-1938 uczył się w mariańskim gimnazjum w Mariampolu. W 1938 r. chcąc szybciej odbyć służbę wojskową wstąpił do szkoły wojskowej, którą ukończył dosłużywszy się stopnia oficerskiego. Następnie złożył podanie o przyjęcie do Seminarium Duchownego w Kownie.

Wstąpiwszy do Seminarium Duchownego w Kownie w 1939 r., z powodu rozpoczęcia wojny, naukę rozpoczął dopiero w drugim semestrze. W 1944 r. przyjął święcenia kapłańskie, a następnie został mianowany wikariuszem w parafii Zmartwychwstania Pańskiego w Kownie.

W 1945 r. został aresztowany i zesłany do republiki Komi, do obozów Abeze i Peciora.

Po powrocie z łagrów w 1954 r. mianowano go wikariuszem w Šiluvie, z której już po 2 tygodniach przeniesiono go mianując proboszczem parafii Paupis. W 1968 r. mianowany został proboszczem parafii Girkalnis, gdzie wyremontował i dostosował do potrzeb kultu budynek oraz wybudował plebanię. Nie zdążywszy się do niej wprowadzić został aresztowany za przygotowywanie dzieci do sakramentu I Komuniii św. W latach 1970-1971 za wspomniane „przestępstwo” został osadzony w więzieniu o zaostrzonym rygorze w Kapsukas.

W 1972 r. mianowano go proboszczem w parafii Lygumai, gdzie pracował 16 lat. W 1988 r. został proboszczem parafii św. Jerzego w Szawlach, gdzie rozpoczął tajne przygotowania do życia zakonnego. W 1989 r. złożył pierwsze śluby zakonne w Zgromadzeniu Księży Marianów. Śluby wieczyste złożył w 1994 r. W 1996 r. przeniesiony do klasztoru mariańskiego w Kownie, posługiwał wiernym w kościele św. Gertrudy.

W 2005 r. przeniesiono go do domu zakonnego marianów w Mariampolu, gdzie mieszkając posługiwał w parafii św. Michała Archanioła i miejscowej bazylice aż do śmierci.

Zmarły całe swoje życie wiernie i z oddaniem służył Bogu i Kościołowi, nie oszczędzając siebie, żyjąc ascetycznie, każdy dzień przeznaczał na pracę i modlitwę, chętnie posługując wszystkim wierzącym. Do współbraci, jak i do wszystkich osób odnosił się z cierpliwością i szacunkiem. Od wszystkich wśród których żył czy pracował otrzymywał serdeczną i szczerą cześć i miłość. Uroczystości pogrzebowe ks. Prosperasa miały miejsce 7 sierpnia 2012 r. Zmarłego pochowano na starym cmentarzu w Mariampolu.

Ksiądz Tadeusz Wyszomierski MIC
(11.02.1950 – 31.07.2012)

Ksiądz Tadeusz Antoni Wyszomierski, syn Stanisława i Jadwigi z d. Oleszczuk, urodził się 11 lutego 1950 r. w Sokołowie Podlaskim. Po ukończeniu liceum ogólnokształcącego w Sokołowie Podlaskim w 1969 r. zgłosił się do naszego Zgromadzenia. Jako kandydat do klerykatu został skierowany do Mariańskiego Domu Studiów w Lublinie. Po ukończeniu dwuletniego kursu filozofii w WSD w Lublinie, w roku 1971-1972 odbył nowicjat w Skórcu, gdzie 15 sierpnia 1972 r. złożył pierwszą profesję. W kolejnych latach ukończył studia teologiczne w Lublinie, w międzyczasie składając śluby wieczyste w Górze Kalwarii na Mariankach (15 sierpnia 1975 r.). Święcenia kapłańskie otrzymał 5 czerwca 1976 r. w katedrze lubelskiej z rąk bp. Bolesława Pylaka.

Pierwszą placówką duszpasterską ks. Tadeusza był Skórzec, gdzie pełnił obowiązki katechety i współpracownika w duszpasterstwie. Przeniesiony do Grudziądza w roku 1978-1979 pełnił podobne obowiązki jak w Skórcu. W latach 1979-1982 był posługiwał w Prowincjalnym Duszpasterstwie Powołań z siedzibą w Warszawie na Pradze. W roku 1982 został przeniesiony do Lichenia w charakterze wikariusza parafii.

Gdy zaistniała możliwość otwarcia placówki misyjnej w Rwandzie, ks. Tadeusz został włączony do trzyosobowego zespołu założycielskiego. Zwolniony z obowiązków wikariusza, posłany został do Brukseli na roczną naukę języka francuskiego; w sierpniu 1984 przybył do Rwandy, gdzie odbył kurs języka kinyaruanda, a następnie staż pastoralny w parafiach misyjnych. W roku 1985 została założona rezydencja w Mwange, bezpośrednio zależna od przełożonego Polskiej Prowincji, w której ks. Tadeusz pełnił obowiązki ekonoma rezydencji, gdy zaś w 1987 w miejsce rezydencji został otwarty dom zakonny, został II radnym tego domu.

W roku 1989, ze względu na stan zdrowia, przełożony prowincji odwołał ks. Tadeusza z misji i przeniósł do domu zakonnego w Głuchołazach. W latach 1990-1993 był przełożonym i ekonomem domu zakonnego w Górze Kalwarii. Po zakończeniu kadencji przełożeńskiej został skierowany do pracy w angielskiej Prowincji Matki Bożej Miłosierdzia. W latach 1993-1999, oprócz pogłębiania znajomości języka angielskiego, pracował w Londynie w charakterze prowincjalnego duszpasterza powołań i współpracownika w duszpasterstwie w mariańskiej parafii na Ealingu. W latach 1996-1997 był rektorem rezydencji na Courtfield Gardens; w roku 1998 pomagał duszpastersko w angielskiej parafii w Bath. W latach 1999-2002 był radnym prowincjalnym oraz przełożonym i ekonomem domu w Fawley Court. W roku 2002 został przeniesiony do domu zakonnego na Ealingu. W latach 1994-2010 pełnił obowiązki promotora mariańskich misji w Wielkiej Brytanii.

W roku 2009 został odznaczony przez prezydenta Lecha Kaczyńskiego Złotym Krzyżem Zasługi za zasługi w działalności na rzecz środowisk polonijnych w Wielkiej Brytanii.

W roku 2010 został przeniesiony do Polski i skierowany do domu zakonnego w Górze Kalwarii na Mariankach w charakterze współpracownika w duszpasterstwie.

Dnia 31 lipca 2012 r., jadąc samochodem, zginął w wypadku drogowym koło Jadowa w okolicach Łochowa.Requiescat in pace!

Ksiądz Agustin Steigvilas MIC
(28.08.1924 – 15.07.2012)

„Jestem bardzo wdzięczny Panu i Matce Najświętszej za wszystkie łaski, których doznałem w życiu od chwili, gdy opuściłem Litwę i przyjechałem do ukochanej Argentyny oraz za wszystkie łaski otrzymane do dziś”.

Ksiądz Agustin Steigvilas MIC urodził się 28 sierpnia 1924 roku w Uzliaukiai na Litwie jako piąte dziecko w rodzinie rolników. Początkową naukę zasad wiary otrzymał od swojej matki Barbary.

W roku 1942 wstąpił do seminarium w miejscowości Telsiai. Tam studiował filozofię do roku 1944, w którym musiał przerwać studia ze względu na radziecką okupację.

W dniu 8 września 1944 r. opuścił Litwę, udając się do Eichstaett w Niemczech, gdzie miejscowy ordynariusz przyjął go wraz z grupą innych studentów z Litwy do seminarium. W dniu 8 grudnia rektor zawierzył wszystkich studentów opiece Matki Najświętszej.

W dniu 29 czerwca 1949 r. otrzymał święcenia kapłańskie i został skierowany do posługi jako wikariusz w miejscowości Feucht oraz jako kapelan do sióstr franciszkanek. Miesiąc później udał się na pielgrzymkę dziękczynną wraz ze swoimi przyjaciółmi-księżmi do sanktuarium Matki Bożej w Lourdes we Francji.

W roku 1950 został przeniesiony do pracy w Traunstein, gdzie zamieszkał w domu opieki socjalnej i pracował jako kapelan wspólnoty zakonnej. W roku 1951 udał się do Wehnem koło Bambergu na północy Niemiec, gdzie niósł posługę duchową rezydentom domu opieki.

W 1955 został skierowany do Rzymu w celu kontynuowania swoich studiów z dziedziny duchowości chrześcijańskiej na Uniwersytecie św. Tomasza z Akwinu. W Rzymie 15 września 1956 r. wstąpił do nowicjatu Zgromadzenia Księży Marianów Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny. Dnia 15 września 1957 złożył pierwsze śluby, a trzy lata później – śluby wieczyste. W okresie między pierwszymi i wieczystymi ślubami studiował teologię na Papieskim Uniwersytecie Laterańskim w Rzymie. W dniu 21 stycznia 1959 r. został skierowany do miasta Avellaneda w Argentynie, gdzie powitał go przełożony mariańskiego domu zakonnego ks. John Duoba MIC.

Ksiądz Agustin pracował duszpastersko w parafii i szkole Matki Miłosierdzia w Avellanedzie, posługując przede wszystkim wśród Litwinów, ale także i wśród Argentyńczyków poprzez zaangażowanie w wielu organizacjach i ruchach społecznych, prowadząc grupy młodzieżowe oraz odwiedzając chorych. Na terenie należącym do parafii wybudował kaplicę poświęconą Matce Bożej z Lourdes, a w 1985 r. został proboszczem parafii Matki Bożej Miłosierdzia.

W 1997 r. został przeniesiony do domu zakonnego w Rosario, gdzie pełnił posługę wikarego w parafii św. Kazimierza, odwiedzając chorych, udzielając im komunii i poświęcając domy i rodziny parafian. Każdego miesiąca odwiedzał także parafię Matki Miłosierdzia, gdzie odprawiał Mszę św. dla Litwinów oraz brał udział w spotkaniu rady parafialnej.

W 2006 został z powrotem przeniesiony do Avellanedy, gdzie kontynuował pracę duszpasterską. Tegoż roku obchodził 60. rocznicę kapłaństwa i 50. lecie życia zakonnego w Zgromadzeniu Księży Marianów.

W dniu 17 czerwca 2012, po kilkumiesięcznym pobycie w domu opieki Matki Bożej Królowej w Buenos Aires, powrócił do domu zakonnego w Rosario, gdzie spędził ostatnie tygodnie swego życia, dając świadectwo chrześcijańskiego zaakceptowania cierpienia i całkowitego oddania się Bogu. Nieustannie się modlił, zwłaszcza odmawiając różaniec i błogosławił otaczającym go współbraciom.

W dniu 15 lipca 2012 ks. Agustin odszedł do domu Ojca i tak zakończył dawanie świadectwa posługi Chrystusowi i Jego Kościołowi.

Wieczny odpoczynek racz mu dać, Panie! A światło wiekuista niech mu świeci. Niech odpoczywa w pokoju wiecznym. Amen.

Ksiądz Konstantinas Velioniškis MIC
(12.11.1916 – 05.07.2012)

Dnia 5 lipca 2012 r. w mariampolskim szpitalu zmarł ks. Konstantinas Velioniškis MIC.

Urodził się 12 listopada 1916 r. w wiosce Balsupiai, w parafii Keturvalakiai. Po ukończeniu szkoły podstawowej w Balsupiai, w latach 1927-1935 uczył się w mariańskim gimnazjum w Mariampolu, po ukończeniu którego, 15 września 1936 r. wstąpił do Zgromadzenia Księży Marianów.

W latach 1935-1938 studiował w Seminarium Duchownym w Kownie, a następnie w latach 1938-1939 w Rzymie, gdzie zdobył stopień bakałarza teologii.

W obliczu nadciągającej wojny w 1939 r. wrócił na Litwę i w Kownie na Uniwersytecie Witolda Wielkiego obronił stopień licencjata. Dnia 1 lutego 1942 r. przyjął sakrament święceń kapłańskich.

W latach 1942-1946 posługiwał w Mariampolu, Warenie, Skardupiai i Gegužiniai, a od 1946 r. pracował na terenie diecezji Telšai; 1946-1949 w Kalwarii Żmudzkiej, 1949-1950 w Šilute, 1950-1959 w Kartenai, 1959-1971 w Pakražantis, 1971-1995 w Tverai.

W 1995 r. zamieszkał w klasztorze mariańskim w Kownie i posługiwał wiernym w kościele św. Gertrudy. Od 2007 r. zamieszkał w Domu Opieki św. Michała Archanioła w Mariampolu.

Przez całe swoje długie życie chwalebnie i skromnie, w duchu modlitwy i szacunku dla człowieka służył Chrystusowi i Kościołowi.

Ciało zmarłego zostało wystawione w kaplicy bazyliki mariampolskiej. Msza św. pogrzebowa miała miejsce w bazylice mariampolskiej dnia 7 lipca 2012 r. o godz. 11 po której nastąpiło złożenie do grobu.

Ksiądz Donald S. Petraitis MIC
(13.08.1937 – 12.06.2012)

Ksiądz Donald S. Petraitis, były przełożony generalny Zgromadzenia Księży Marianów oraz ostatni przełożony Prowincji św. Kazimierza w USA, zmarł dnia 12 czerwca 2012 r. w szpitalu uniwersyteckim stanu Massachusetts w Worcester z powodu rozległej choroby nowotworowej.

Urodził się 13 sierpnia 1937 r. w Chicago. Był wychowankiem księży marianów oraz sióstr św. Kazimierza, które posługiwały w parafii Matki Bożej Wileńskiej. Pierwsze śluby zakonne złożył 16 lipca 1956 r. Po ukończeniu nauki w Kolegium św. Prokopa (obecnie Uniwersytet Benedyktyński), dalszą formację kapłańską odbywał w mariańskim Wyższym Seminarium Duchownym Marian Hills w miejscowości Clarendon Hills, w stanie Illinois.

Święcenia kapłańskie przyjął w dniu 9 maja 1964 r., a następnie został skierowany do pracy wychowawczej w prowadzonym przez Zgromadzenie Kolegium Marianapolis w miejscowości Thompson, w stanie Connecticut. W roku 1970 mianowano go dyrektorem tejże szkoły. W lipcu 1975 r. kapituła generalna Zgromadzenia wybrała ks. Donalda na urząd wikariusza generalnego, co wiązało się z jego przeniesieniem do Rzymu. Jako wikariusz generalny ks. Petraitis pełnił również rolę przełożonego domu rzymskiego. Począwszy od 1984 r. przez kolejnych dziewięć lat ks. Donald Petraitis pełnił posługę przełożonego generalnego Zgromadzenia (a także krótko postulatora generalnego). W roku 1993 powrócił do rodzinnego Chicago, gdzie został wybrany przełożonym nieistniejącej już Prowincji św. Kazimierza. Oprócz obowiązków wynikających ze swego urzędu podejmował także pracę duszpasterską, zwłaszcza pośród lokalnych żeńskich wspólnot zakonnych. Od 2006 r., kiedy to dwie amerykańskie prowincje zostały połączone, tworząc jedną prowincję pw. NMP Matki Miłosierdzia, ks. Donald przeszedł na emeryturę. Ostatnie trzy lata życia spędził jako rezydent mariańskiej wspólnoty zakonnej w Thompson, CT.

Ks. Donald Petraitis odegrał znaczącą rolę jako przełożony generalny naszego Zgromadzenia. To jemu właśnie przypadło w udziale kierować naszą wspólnotą w dobie głębokich przemian ustrojowych, które zachodziły w Europie wschodniej i Związku Sowieckim, na których to terenach mieszkało i prowadziło mniej lub więcej ukrytą posługę duszpasterską wielu członków Zgromadzenia. Ks. Donald miał okazję poznać osobiście ciężkie warunki w jakich przebiegało życie i posługa jego współbraci przed 1989 rokiem za tzw. żelazną kurtyną. Utrzymywał kontakt z marianami z Litwy, Łotwy i Ukrainy, którzy potajemnie wstąpili do Zgromadzenia. Troszczył się o ich potrzeby duchowe i materialne, dodając im tym samym otuchy i zapału. Jemu także przyszło kierować naszą wspólnotą w bezpośrednim okresie po rozpadzie Związku Radzieckiego i powstawaniu niezależnych państw w byłych republikach nadbałtyckich, na Ukrainie, Białorusi i w Kazachstanie. Istotą jego posługi jako przełożonego generalnego była zawsze głęboka troska o rozwój duchowy i apostolski wspólnot mariańskich w gwałtownie zmieniających się czasach.

Należy tu również podkreślić dwa fakty. Po pierwsze, to właśnie o. generał Donald Petraitis miał przywilej bycia odpowiedzialnym z ramienia Zgromadzenia za przygotowanie w Rzymie uroczystości beatyfikacji abp. Jerzego Matulaitisa-Matulewicza – który jako pierwszy spośród marianów został wyniesiony do chwały ołtarzy w 1987 r., podczas jubileuszowych obchodów 600. rocznicy chrześcijaństwa na Litwie. Po drugie zaś ks. Donald zwołał i przewodniczył historycznej kapitule generalnej marianów w roku 1993, na której po raz pierwszy od 1939 r. mogli się zebrać przedstawiciele całego Zgromadzenia.

Będziemy pamiętali ks. Donalda jako kapłana, który zawsze odznaczał się głęboką wiarą w Bożą Opatrzność oraz człowieka wielkiej odwagi, której nieustannie dodawał borykającym się z różnymi trudnościami członkom swojej wspólnoty zakonnej. W naszej pamięci pozostanie jego słynne powiedzenie, którym w języku włoskim zwykle się żegnał – corragio e avanti [odwagi i naprzód].

Ksiądz Zygmunt Stolarczyk MIC
(23.03.1928 – 22.03.2012)

Ks. Zygmunt Stolarczyk syn Władysława i Walerii z d. Figzał urodził się w rodzinie rolniczej 23 marca 1928 r. we wsi Zawodzie, par. Poczesna, diecezja częstochowska. Miał pięć sióstr i czterech braci. W Poczesnej ukończył siedmioklasową szkołę powszechną. Podczas okupacji pomagał rodzicom w gospodarstwie. W 1945 r. odbył pięciomiesięczny kurs przysposobienia rolniczego. W 1946 r. został zatrudniony w firmie Zjednoczenie Kopalń Rud Żelaza i tam pracował do września 1948 r. W tym czasie równocześnie uczęszczał do wieczorowego gimnazjum w Częstochowie, gdzie ukończył dwie klasy i otrzymał promocję do klasy trzeciej. Tamte lata były dla niego pełne trudnych przeżyć: w 1943 zmarł ojciec, w 1944 brat, a niedługo potem zginęło kolejno jeszcze dwóch jego braci. We wrześniu 1948 r. został przyjęty do mariańskiego juwenatu w Warszawie i po ukończeniu trzeciej klasy poprosił o przyjęcie do nowicjatu. Pierwszą profesję złożył w Skórcu 25 marca 1950 r. Po pierwszych ślubach został skierowany do Lichenia, gdzie zlecono mu nauczanie religii w szkołach na terenie parafii. W latach 1951-53 mieszkając w Warszawie przy ul. Wileńskiej dokończył naukę w zakresie szkoły średniej. W roku 1953-54 ukończył pierwszy rok filozofii na Bielanach. Profesję wieczystą złożył w Skórcu 15 sierpnia 1954 r. Drugi kurs studiów filozoficznych odbył w Gietrzwałdzie w roku 1954-55. Następnie został posłany na roczną przerwę do Grudziądza; tam spełniał obowiązki zakrystiana. Studia teologiczne odbył w WSD we Włocławku w latach 1956-61; w bazylice katedralnej we Włocławku 11 czerwca 1960 roku otrzymał święcenia kapłańskie z rąk biskupa ordynariusza Antoniego Pawłowskiego. Po zakończeniu studiów we Włocławku w roku 1961-62 odbył w Krakowie kurs pastoralny.

Pierwszą placówką po święceniach była praca duszpasterska w kościele rektoralnym pw. św. Franciszka Ksawerego w Grudziądzu (1962-64). Przeniesiony do Warszawy na Pragę w latach 1964-72 był katechetą i wikariuszem parafii MB z Lourdes. Od 1972 do 81 był proboszczem w Goźlinie, a od 1978 także przełożonym domu. W roku 1981-82 pracował w Głuchołazach w charakterze katechety i współpracownika w duszpasterstwie. Następnie powrócił do Warszawy na Pragę i ponownie w latach 1982-91 spełniał obowiązki wikariusza i katechety. Powtórnie przeniesiony do Grudziądza, w latach 1991-98 był rektorem kościoła św. Franciszka Ksawerego. W 1998 r. po raz trzeci został przeniesiony do Warszawy na Pragę w charakterze spowiednika; tam w 2010 r. świętował 60.lecie życia zakonnego i 50.lecie kapłaństwa. W ostatnich kilku miesiącach chorował. Zmarł w szpitalu praskim w przeddzień ukończenia 84 lat życia dnia 22 marca o godzinie 12.15. Niech odpoczywa w pokoju.

Ksiądz Jan Bukowicz MIC
(20.10.1924 – 03.01.2012)

Śp. ks. Jan Bukowicz syn Wojciecha i Michaliny z d. Jędrzejak urodził się 20 października 1924 roku w Moskulach Nowych, pow. Zgierz, woj. łódzkim, archidiecezji łódzkiej. Szkołę Powszechną stopnia drugiego ukończył w 1938 roku. W roku 1938-39 ukończył I klasę gimnazjum Księży Marianów w Warszawie na Bielanach. Kolejne dwie klasy gimnazjum ukończył na tajnych kompletach, mieszkając w naszym domu w Warszawie na Pradze. W sierpniu 1945 roku rozpoczął nowicjat w Skórcu; tam też 15 sierpnia 1946 roku złożył pierwszą profesję. W roku szkolnym 1946-47 ukończył IV klasę gimnazjum na Bielanach, a w latach 1947-49 tamże liceum, uzyskując świadectwo dojrzałości. Śluby wieczyste złożył w Licheniu dnia 15 sierpnia 1949 roku. W latach 1949-54 na Bielanach ukończył dwuletnie studia filozoficzne i trzy lata teologii. Święcenia przezbiteratu przyjął z rąk ks. bpa Zygmunta Choromańskiego dnia 29 czerwca 1954 roku w archikatedrze św. Jana Chrzciciela w Warszawie. W roku akademickim 1954-55 ukończył IV rok teologii w WSD we Włocławku.

Po zakończeniu studiów seminaryjnych w roku 1955-56 był katechetą w Licheniu. Następnie w latach 1956-60 odbył studia specjalistyczne na Wydziale Prawa Kanonicznego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, uzyskując w 1959 r. stopień magistra, a w r. 1960 stopień doktora prawa kanonicznego. W latach 1960-64 z nominacji przełożonego generalnego pełnił obowiązki sekretarza prowincjalnego. W roku 1964 otrzymał nominację na wicepostulatora procesu beatyfikacyjnego Sługi Bożego o. Stanisława Papczyńskiego oraz o. Kazimierza Wyszyńskiego. W roku 1966 został powołany przez Kardynała Wyszyńskiego Prymasa Polski na obrońcę węzła małżeńskiego przy Sądzie Metropolitalnym w Warszawie. W 1967 r. ojciec Prowincjał skierował ks. Jana do pracy w Komisji Episkopatu do spraw reformy Kodeksu Prawa Kanonicznego. Także tegoż roku został powołany na kuratora Zgromadzenia Sióstr Służebnic Najświętszego Serca Jezusowego. W roku 1969 został wybrany na postulatora generalnego z zamieszkaniem w domu generalnym w Rzymie. W związku z tym został zwolniony przez Księdza Prymasa z pełnionych obowiązków. Na prośbę ks. bpa Władysława Rubina i po wyrażeniu zgody przez przełożonych został opiekunem Polaków pielgrzymujących do Rzymu w Roku Świętym 1975. Po powrocie z Rzymu w 1976 r. ks. Jan został kustoszem grobu ojca Założyciela i rektorem kościoła Wieczerzy Pańskiej w Górze Kalwarii na Mariankach. Przełożony Prowincji zlecił mu także kierowanie pracą referatu wydawnictw mariańskich oraz opiekę wespół z sbdk. T. Górskim nad Archiwum Prowincjalnym. W roku 1979 został wicepostulatorem procesów beatyfikacyjnych w Prowincji Polskiej Zgromadzenia Księży Marianów. Tegoż roku Przełożony Prowincji zlecił ks. Janowi jako przewodniczącemu Prowincjalnej Komisji Przedkapitulnej współtroską o przygotowanie Kapituły Prowincjalnej w 1981 r. W latach 1983-86 pracował w Sądzie Metropolitalnym w Warszawie jako obrońca węzła małżeńskiego. W roku 1984 został powołany przez przełożonego Prowincji na członka sekretariatu do spraw pisarskich i wydawniczych Prowincji. W 1986 r. został członkiem komisji przygotowującej materiały o o. Odnowicielu Jerzym Matulewiczu w związku ze spodziewaną jego beatyfikacją. W 1987 przeniesiony do domu zakonnego w Warszawie na Marymoncie i został moderatorem byłych wychowanków Kolegium na Bielanach. W roku 1988 został zastępcą delegata Prymasa Polski w procesie beatyfikacyjnym Sługi Bożego ks. Ignacego Kłopotowskiego. W latach 1989-91 ponownie pełnił obowiązki wicepostulatora spraw beatyfikacyjnych Sług Bożych Stanisława Papczyńskiego i Kazimierza Wyszyńskiego W r. 1991 został członkiem zespołu prowadzącego procesy beatyfikacyjne Sług Bożych: ks. Władysława Korniłowicza, ks. Józefa Stanka, kard. Augusta Hlonda, ks. Jerzego Kaszyry i ks. Antoniego Leszczewicza. W 1995 r. został przewodniczącym Mariańskiego Instytutu Historycznego; owocem prac tego zespołu współbraci jest kolekcja „Fontes Historiae Marianorum”. W roku 2000 ks. Jan został przeniesiony do najstarszego domu Zgromadzenia w Puszczy Mariańskiej. Jest autorem licznych książek i artykułów, dotyczących głównie dziedzictwa Zgromadzenia, m.in. „Męczennicy z Rosicy”, „Świadkowie wiary” oraz redaktorem lub współredaktorem m.in.„Dziennik duchowy”, „Pisma wybrane” i „Betatyfikacja..” bł. Jerzego Matulewicza; a także „Listy z czasów wojny” i „Dziennik 1923-1927” Ks. Józefa Jarzębowskiego. Ks. Jan przygotował do wydania cztery kolejne wydania „Albumu Zmarłych”. Przez wiele lat prowadził w nowicjacie wykłady z historii Zgromadzenia, Przez kilka lat był moderatortem postulatu mariańskiego oraz magistrem nowicjatu wieczystego.

Ostatnie tygodnie życia przebywał w szpitalu w Żyrardowie i tam zmarł 3 stycznie 2012 roku.

Niech odpoczywa w pokoju.

Ksiądz Ryszard Kukiełka MIC
(20.02.1957 – 12.10.2011)

Ks. Ryszard Kukiełka MIC, s. Józefa i Janiny z.d. Dyniec, urodził się dnia 20 lutego 1957 roku w Zamościu. Tam też ukończył Szkołę Podstawową, a następnie Liceum. Po zdaniu matury studiował 3 lata na Politechnice Wrocławskiej. W roku 1982 został przyjęty do Zgromadzenia Księży Marianów. Po odbyciu rocznego nowicjatu złożył pierwsze śluby w Skórcu dn. 8 września 1983 r. Następnie rozpoczął studia w WSD Księży Marianów w Lublinie. W roku 1988, 26 sierpnia, w Elblągu złożył profesję wieczystą w naszym Zgromadzeniu. Święcenia prezbiteratu przyjął 3 czerwca 1990 r. z rąk biskupa Zbigniewa Kraszewskiego w Warszawie, w kościele MB Miłosierdzia na Stegnach. Po święceniach został skierowany do Skórca gdzie pełnił obowiązki katechety, wikariusza parafii i radnego domu. W latach 1994-96 został wysłany na uniwersytet w Eichstätt w Niemczech dla nauki języka niemieckiego i odbycia kursu pastoralnego przygotowującego go do pracy w tym kraju. W latach 1996-98 pracował w mariańskiej placówce w Vilgertshofen, gdzie pełnił obowiązki radnego domu, posługując duszpastersko również w okolicznych parafiach. W roku 1998 został skierowany do naszego domu w Grzybowie. W latach 1999-2005 został przeniesiony do Stoczka Klasztornego, gdzie objął funkcje przełożonego i ekonoma domu, później również proboszcza tamtejszej parafii i kustosza Sanktuarium MB. Pokoju. Następnie przez rok posługiwał w sanktuarium maryjnym w Licheniu skąd został posłany jako duszpasterz do Grudziądza, do kościoła rektoralnego przy ul. Kościelnej. Podczas dwuletniej posługi w Grudziądzu odbył studia podyplomowe na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu, zakończone uzyskaniem licencjatu z teologii. Od roku 2008 pełnił funkcję proboszcza parafii p.w. Miłosierdzia Bożego w Zakopanem-Cyrhli. Od ponad roku zmagał się z chorobą nowotworową gorliwie wypełniając swoje obowiązki duszpasterskie. Zmarł w nocy 12 października 2011 r. w hospicjum w Rabce. Niech Bóg da mu wieczny pokój.

Ksiądz Julian Kałowski MIC
(12.05.1933 – 04.10.2011)

Ks. Julian Kałowski, syn Stanisława i Zofii z d. Lech, urodzony dn. 12 maja 1933 roku w Dziechcińcu, par. Wiązowna, pow. Otwock, diec. Warszawsko-Praska. Po ukończeniu sześciu klas Szkoły Podstawowej w Malcanowie i klasy VII w Wiązownej, w 1950 r. został przyjęty do Niższego Seminarium Duchownego Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego w Wadowicach – Kopcu, gdzie ukończył dwie klasy. W 1952 roku poprosił o przyjęcie do Zgromadzenia Księży Marianów. Nowicjat odbył w Skórcu i dn. 15 sierpnia 1953 r. złożył pierwsze śluby zakonne. Przeniesiony do Warszawy na Wileńską, w latach 1953-55 ukończył klasę X i XI, uzyskując maturę „zakonną”. W latach 1955-57 odbył studia filozofii, a w latach 1957-58 pełnił obowiązki furtiana w domu zakonnym. Śluby wieczyste złożył w Stoczku Klasztornym 15 sierpnia 1957 roku. W latach 1958-62 odbył studia teologii w WSD we Włocławku. Święcenia prezbiteratu przyjął we Włocławku dn. 24 czerwca 1962 r. z rąk ks. bpa Antoniego Pawłowskiego. Po święceniach uczęszczał na Międzyzakonne Studium Pastoralne w Instytucie Teologicznym Ojców Franciszkanów w Krakowie.

Pierwszą placówką ks. Juliana był Grudziądz: w roku 1963-64 pracował tam jako katecheta i duszpasterz przy kościele św. Franciszka Ksawerego. Przeniesiony Na warszawskie Bielany w latach 1964-65 był kapelanem Szpitala Bielańskiego pomagając jednocześnie w porządkowaniu archiwum prowincjalnego. W latach 1965-68 pracował w Skórcu, gdzie pełnił obowiązki katechety, ekonoma domu i socjuszem mistrza nowicjatu. W 1968 roku zdał maturę państwową, a następnie został przeniesiony do domu na Bielanach i skierowany na studia na Wydział Prawa Kanonicznego ATK (obecnie UKSW), które zakończył w 1971 r. uzyskaniem dyplomu magistra prawa kanonicznego. Po magisterium przystąpił do pracy nad rozprawą doktorską. W roku 1971-72 przebywał w Rzymie zbierając materiały do pracy doktorskiej zatytułowanej Odnowa Zakonu Marianów (studium prawno-historyczne), pod kierunkiem ks. prof. Ignacego Subery. Pracę tę obronił w 1975 r. uzyskując stopień naukowy doktora nauk prawnych. Wcześniej w 1974 r. pełnił również obowiązki kapelana Sióstr Imienia Jezus przy ul. Smoleńskiego, a także przez kilka miesięcy przebywał w Górze Kalwarii na Mariankach gdzie powierzono mu obowiązki kustosza kościoła Wieczerzy Pańskiej. W roku 1975 został zaangażowany jako pracownik naukowy w ATK, później UKSW, na Wydziale Prawa Kanonicznego. W roku 1981 otrzymał habilitację na podstawie pracy Działalność zakonodawcza księdza Józefa Turczynowicza (studium prawno-historyczne). W roku 1983 został docentem ATK. Od 1984 r. ks. Julian mieszkał w domu zakonnym na Marymoncie. W 1994 roku otrzymał od Prezydenta RP tytuł naukowy profesora. Na Wydziale Prawa Kanonicznego ks. Julian pełnił obowiązki sekretarza, prodziekana i dziekana Wydziału. Był również redaktorem naczelnym półrocznika Prawo Kanoniczne. Był również cenzorem wydawnictw ATK i UKSW. Jednocześnie pełnił obowiązki radcy prawnego i cenzora Wydawnictwa Księży Marianów, wykładowcy prawa zakonnego w naszym WSD w Lublinie i nowicjacie. W naszej prowincji ks. Julian przygotował wielu współbraci do ślubów wieczystych, prowadził zakonne renowacje czyli miesięczny czas odnowy duchowej. Pomagał również innym zgromadzeniom zakonnym w tworzeniu i kształtowaniu konstytucji zakonnych. Był autorem wielu artykułów i książek naukowych z dziedziny prawa kanonicznego. W dowód uznania za pracę naukowo-dydaktyczną został odznaczony Krzyżem Kawalerskim i Medalem Edukacji Narodowej. Przy tym wszystkim był życzliwym, pełnym dobrego humoru i życzliwości współbratem. Nich Bóg obdarzy go życiem wiecznym w Domu Ojca.

Ksiądz Zdzisław Minota MIC
(23.06.1935 – 12.09.2011)

Ks. Zdzisław Minota, syn Franciszka i Elżbiety z d. Działek urodził się dnia 23 czerwca 1935 roku we wsi Pokrzywnica, w parafii Goworowo pow. Ostrołęka, diecezja łomżyńska, woj. mazowieckie. Szkołę podstawową ukończył w Goworowie w 1949 r. W roku szkolnym 1949/50 ukończył I klasę Liceum Mechanicznego w Warszawie. W 1950 r. został juwenistą na Bielanach. Po ukończeniu kl. IX w roku 1952/53 odbył nowicjat w Skórcu i 8.09.1953 złożył pierwszą profesję. Bezpośrednio po ślubach został skierowany do domu studiów w Warszawie na Pradze, gdzie w 1955 r. zdał maturę „zakonną”. Po maturze w roku 1955/56 ukończył I rok filozofii, uczęszczając na wykłady do Wyższego Metropolitalnego Seminarium Duchownego w Warszawie. W roku 1956/57 miał przerwę w studiach ze względu na pracę w domu i parafii w Warszawie na Pradze. W roku 1957/58 ukończył II rok studiów filozoficznych, poczym został skierowany na przerwę do Puszczy Mariańskiej. Śluby wieczyste złożył w Stoczku 15 sierpnia 1959 r. Przeniesiony do Domu Studiów we Włocławku, w latach 1959-63 ukończył w tamtejszym Wyższym Seminarium Duchownym studia teologiczne.

Święcenia kapłańskie przyjął z rąk ks. biskupa Kazimierza Majdańskiego w dniu swoich urodzin 23 czerwca 1963 roku w bazylice katedralnej we Włocławku. Po święceniach w roku 1963/64 uczestniczył w ówcześnie obowiązującym studium pastoralnym w Ołtarzewie u księży pallotynów.

Pierwszą placówką duszpasterską ks. Zdzisława był Grudziądz: był tam w roku 1964/65 katechetą młodzieży. W roku 1965/66 pracował jako katecheta w Sierpcu. W roku 1966 został przeniesiony do domu we Włocławku z poleceniem niesienia pomocy ks. Eugeniuszowi Makulskiemu w przygotowywaniu uroczystości koronacyjnych obrazu Matki Bożej Licheńskiej. W latach 1967-78 pracował jako katecheta i współpracownik w duszpasterstwie w Warszawie na Pradze; wtedy także pełnił obowiązki prowincjalnego referenta Duszpasterstwa Katechetycznego, referenta ds. Służby Ołtarza i członka Komisji Apostolatu. Przeniesiony do Góry Kalwarii, w latach 1978-81 był proboszczem parafii i pierwszym radnym domowym. W latach 1981-86 był proboszczem parafii pw. Matki Bożej z Lourdes na Pradze i rozpoczął budowę nowego kościoła parafialnego. W roku 1986-87 był rezydentem w domu zakonnym w Sulejówku. W roku 1987 przeniesiony do Zakopanego na Cyrhlę, był przez dwie kadencje przełożonym domu, proboszczem do 2001 roku i ekonomem, kontynuując aż do ukończenia budowę kościoła i domu. Uroczystej konsekracji świątyni na Cyrhli dokonał metropolita krakowski ks. kard. Franciszek Macharski dnia 16.09.2000 roku. W listopadzie 2001 roku został przeniesiony do domu w Rdzawce w charakterze rezydenta i przebywał tam do 2006 roku, a następnie został przeniesiony do domu w Warszawie na Marymoncie (2006-2011).

Od lat ks. Zdzisław cierpiał na choroby sercowe, które wzmagały się z upływem czasu.

Zmarł w domu zakonnym na Marymoncie w godzinach przedpołudniowych w dniu 12 września 2011 roku. Był szczególnym czcicielem bł. ojca Założyciela. W jednym ze swoich listów do Przełożonego Prowincji złożył wyznanie o swym szczególnym „nabożeństwie do naszego Założyciela” (9.05.2006) Napisał tam: „W żadnej bowiem intencji nie modliłem się tak wytrwale, jak o Jego beatyfikację”.

Ksiądz Henryk Eichler MIC
(09.09.1932 – 29.04.2011)

Henryk Eichler urodził się 9 września 1932 r. w Zabrzu. Do nowicjatu Prowincji Polskiej Zgromadzenia Księży Marianów wstąpił w roku 1957, po czym 8 grudnia 1958 r. złożył pierwszą profesję zakonną. Śluby wieczyste złożył w Stoczku Klasztornym 15 sierpnia 1962 r. Święcenia prezbiteratu otrzymał 2 lutego 1965 r. we Włocławku.

Po święceniach pełnił funkcję sekretarza biskupa Franciszka Brazysa MIC – ówczesnego wizytatora Litwinów na wygnaniu, któremu towarzyszył w posłudze duszpasterskiej w diecezji Augsburg w Niemczech. Niespodziewana śmierć biskupa pozostawiła ks. H. Eichlera w parafii pw. św. Justyny w Bad Wörishofen, gdzie po kilkumiesięcznej posłudze został skierowany do pracy w Londynie na Ealingu, pełniąc funkcje duszpasterza i radnego domu zakonnego. Po wizytacji generalnej w Anglii w roku 1967 został członkiem domu zakonnego w Rzymie skąd skierowano go do Niemiec w celu zapoznania się z duszpasterstwem na terenie poznanej wcześniej diecezji Augsburg. Za pozwoleniem przełożonych przez 13 lat wykonywał tam urząd proboszcza w parafiach: Dorschahusen, Mindelau i Schlingen.

Podczas wizytacji generalnej rezydencji w Dorschahusen bp Josef Stimpfle zaprosił marianów do posługi w parafii św. Alberta w Neu Ulm, gdzie ks. H. Eichler kierował budową centrum i kościoła parafialnego, konsekrowanego w roku 1984. Cztery lata później, na prośbę ordynariusza diecezji Augsburg, objął urząd proboszcza w parafii Vilgertshofen i przełożonego erygowanego w tym sanktuarium maryjnym domu zakonnego marianów. W roku 1991 mianowany został proboszczem w parafii św. Kanizjusza w Augsburgu, a rok później erygowanego tam domu zakonnego pw. bł. Jerzego Matulewicza. Od roku 1996 był proboszczem w parafii w Medlingen i pierwszym przełożonym erygowanego tam domu zakonnego, a od roku 2001 kapelanem domu seniora w Dillingen. Przez ostatnie cztery lata życia ze względu na stan zdrowia mieszkał w domu opieki w Dillingen, gdzie pozostając członkiem domu zakonnego w Medlingen zmarł 29 kwietnia 2011 r.

Najwięcej czasu i energii w swoim posługiwaniu duszpasterskim poświęcił szerzeniu czci Najświętszej Maryi Panny poprzez głoszenie rekolekcji, propagowanie nabożeństwa do Matki Bożej Fatimskiej i kazania maryjne. Jako marianin zapoczątkował pracę naszego Zgromadzenia w dwóch ośrodkach kultu maryjnego w Niemczech i jako pierwszy przecierał mariańskie szlaki na niemieckiej ziemi.

Wieczny odpoczynek racz mu dać Panie, a światłość wiekuista niechaj mu świeci!

Ksiądz Edward Daraż MIC
(15.11.1929 – 16.04.2011)

Dnia 15 kwietnia odszedł do wieczności ks. Edward Daraż w wieku 82 lat życia, 61 lat profesji zakonnej i 52 kapłaństwa. Śp. ks. Edward pracował duszpastersko w kilku placówkach polskiej prowincji Zgromadzenia Księży Marianów, a ostatnie dziesięciolecia swojego życia zakonnego i kapłańskiej posługi związał z licheńskim sanktuarium, gdzie służył pielgrzymom jako spowiednik oraz udzielał się w miejscowej parafii, m.in. jako duszpasterz rolników i chorych. Był człowiekiem dużej prostoty i otwartości, życzliwym w życiu braterskim. W ostatnich miesiącach życia ujawniły się jego słabości fizyczne.

Requiescat in pace!

Ksiądz Archmandryta Roman Ryszard Piętka MIC
(07.11.1937 – 26.03.2011)

Ryszard Piętka urodził się 7 listopada 1937 r. w Ostrołęce k. Warki, w rodzinie rolniczej Stanisławy z Łuczaków i Stanisława Piętków. Po ukończeniu szkoły podstawowej kontynuował naukę w liceum ogólnokształcącym w Górze Kalwarii. Tam poznał księży marianów i zrodziła się w nim myśl o życiu zakonnym. W 1953 r. rozpoczął nowicjat w domu zakonnym w Skórcu k. Siedlec, który zakończył złożeniem pierwszych ślubów zakonnych 15 sierpnia 1954 r.

Rozpoczął studia seminaryjne w Gietrzwałdzie na Warmii, które – zgodnie z ówczesnym zwyczajem – przerwał w celu odbycia posługi w mariańskim domu zakonnym i parafii w Warszawie na Pradze. W pierwszych latach kleryckich studiów poznał o. Tomasza Podziawę MIC, kapłana wschodniego obrządku, który powrócił z sowieckich łagrów i wykładał filozofię w mariańskim studium zakonnym. Pod jego wpływem zaczął uczyć się rytu bizantyńskiego-słowiańskiego oraz poznawać grecką tradycję chrześcijaństwa. Kolejne lata studiów odbył w seminarium we Włocławku. 15 sierpnia 1960 r. złożył wieczystą profesję zakonną, a 21 czerwca 1964 r. przyjął święcenia prezbiteratu z rąk abp. Kazimierza Majdańskiego.

Pierwszy rok kapłaństwa spędził w Skórcu, gdzie posługiwał jako wikariusz w miejscowej parafii i katecheta dzieci. Następnie został skierowany do Lublina, gdzie odbył studia z filologii klasycznej na KUL. Był to okres posoborowy, który w życiu młodego księdza Ryszarda zaznaczył się szczególną wrażliwością na kwestie ekumenizmu. W czasie pobytu na studiach nawiązał on także kontakt z proboszczem jedynej neounickiej parafii w Polsce w Kostomłotach n. Bugiem, ks. Aleksandrem Pryłuckim. W 1968 r. bp siedlecki Ignacy Świrski – na życzenie prefekta watykańskiej Kongregacji Kościołów Wschodnich kard. Maksymiliana Fürstenberga – mianował ks. Ryszarda wikariuszem kooperatorem parafii Kostomłoty. Zgodnie ze wschodnią tradycją monastyczną zaczął używać zakonnego imienia Roman. W 1969 r. został proboszczem w Kostomłotach.

O. Roman starał się krzewić bizantyńską tradycję kościelną na różne sposoby. Parafia w Kostomłotach przyciągała wielu młodych ludzi, dla których proboszcz zorganizował bazę noclegową i w obrazowy sposób przekazywał im wiadomości o jedności między Kościołami Wschodu i Zachodu. Kostomłocką cerkiew św. Nikity po beatyfikacji męczenników z Pratulina uczynił szczególnym miejscem ich kultu.

W kolejnych latach posługi w Kostomłotach opracował Menologion – spis świętych czczonych w Kościele wschodnim (biogramy i teksty liturgiczne), który był pionierską pozycją wydawniczą na terenie Polski. Tłumaczył także na język polski łacińskie dzieła, głównie autorstwa św. Stanisława Papczyńskiego, założyciela marianów. Przez wiele lat prowadził zajęcia z języka łacińskiego w nowicjacie marianów w Skórcu oraz w zakonnym seminarium w Lublinie.

Jego długoletnia gorliwa działalność w neounickiej parafii oraz skuteczna praca na rzecz rozwoju obrządku greckokatolickiego została w 1998 r. nagrodzona przez Stolicę Apostolską godnością archimandryty (odpowiednik opata w rycie łacińskim). W tym samym roku został odznaczony przez ks. kard. Józefa Glempa złotym medalem Zasłużony dla Kościoła i Narodu (Ecclesiae Populoque servitium praestanti).

W 2007 r., na skutek problemów zdrowotnych po przebytej chorobie udaru mózgu, zrezygnował z urzędu proboszcza w Kostomłotach i przez władze zakonne został przeniesiony do Mariańskiego Domu Studiów świętych Cyryla i Metodego w Lublinie. Jako rezydent-emeryt kontynuował posługę lektora języka łacińskiego w nowicjacie, tłumacza łacińskich i starosłowiańskich pozycji oraz służył jako spowiednik greckokatolickich seminarzystów odbywających studia w Lublinie.

W 2008 r. odkryto u niego chorobę nowotworową, która sukcesywnie pogarszała stan jego zdrowia. Mimo cierpienia o. Roman starał się służyć Kościołowi na miarę swoich możliwości, m.in. w 2009 r. zredagował reprint XVIII-wiecznej książki Missja bialska XX. Bazylianów autorstwa bazylianina o. Tymoteusza Szczurowskiego.

Zmarł w godzinach wieczornych w Centrum Onkologii Ziemi Lubelskiej im. św. Jana z Dukli w Lublinie przeżywszy 74 lata życia, w tym 57 lat profesji zakonnej i 47 kapłaństwa. Requiescat in pace!

Brat Antoni Romanowski MIC
(13.06.1915 – 21.03.2011)

Br. Antoni Romanowski, syn Władysława i Stanisławy Olewnickiej, urodził się 13 czerwca 1915 r. we wsi Słoszewo k. Płońska. Miał troje starszych od siebie rodzeństwa: braci Zygmunta i Eugeniusza oraz siostrę Irenę. Do roku 1929 ukończył pięć klas szkoły powszechnej w miejscowości Smardzewo i pracował w gospodarstwie rolnym rodziców. W latach 1938-39 odbywał służbę wojskową w 11. Pułku Ułanów Legionowych, który został rozgromiony przez siły okupanta niemieckiego, a zdemilitaryzowani żołnierze wysłani do prac przymusowych na terenie Prus Wschodnich.

Do Zgromadzenia Księży Marianów wstąpił 1 kwietnia 1946 roku w Pyzdrach, gdzie odbył postulat zakonny, a następnie nowicjat w Skórcu, który uwieńczył pierwszą profesją zakonną 8 grudnia 1947 r. Na ręce ks. Czesława Fajkowskiego w dniu 8 grudnia 1953 r. złożył profesję wieczystą.

Do roku 1984 pracował w gospodarstwie rolnym domu zakonnego w Skórcu, skąd przeniesiony został do pracy w sanktuarium Matki Bożej Licheńskiej. Tutaj mieszkał i pracował do dnia swojej śmierci w dniu 18 marca 2011 r., poprzedzonej długą chorobą.