Marianie zmarli w ostatnim czasie

2021-2023

Ksiądz Mirosław Goliński MIC
29.01.1964 – 24.01.2023

Polska, Elbląg: 24 stycznia br. zmarł ks. Mirosław Goliński MIC, żył 58 lat w Zgromadzeniu 33, w kapłaństwie 27.

Ksiądz Goliński, syn Kazimierza i Marianny z d. Grzyb urodził się 29 stycznia 1964 roku w Radomiu. Chrzest przyjął 16 marca 1964, zaś bierzmowanie – 26 maja 1980 roku. Miał czterech braci i siostrę, która od 1975 roku należy do Zgromadzenia Sióstr Michalitek. Szkołę podstawową rozpoczął w Młodocinie Mniejszym, z której po ukończeniu drugiej klasy – w związku z reorganizacją szkolnictwa – przeniósł się do zbiorczej szkoły Gminnej w Kowali. Ukończył ją w 1979 roku i wtedy rozpoczął naukę w technikum mechanicznym w Radomiu. Ukończył je w 1984 roku uzyskując świadectwo dojrzałości. We wrześniu 1984 roku podjął pracę w przedsiębiorstwie państwowym Techmatrans w Radomiu i pracował tam do 1988 roku.

W 1988 roku Mirosław wstąpił do Zgromadzenia Księży Marianów. Po miesięcznym postulacie w Stoczku Klasztornym, odbył nowicjat w Skórcu i tam 8 września 1989 roku złożył pierwszą profesję zakonną. Następnie został skierowany na studia w Mariańskim Seminarium Duchownym w Lublinie; należał do pierwszego rocznika, który cały program studiów – poza seminarium magisterskim i wykładami z miejscowym ordynariuszem na VI roku – odbył w Mariańskim Seminarium Duchownym. Profesję wieczystą złożył w Sulejówku dnia 26 sierpnia 1993 r. Święcenia diakonatu przyjął w archikatedrze w Lublinie z rąk abpa Bolesława Pylaka, metropolity lubelskiego dnia 31 marca 1994 r., a święcenia prezbiteratu w Licheniu dnia 27 maja 1995 r. z rąk abpa Henryka Muszyńskiego, metropolity gnieźnieńskiego.

Po święceniach przez kilka tygodni – jak wszyscy ówcześni neoprezbiterzy – pracował w sanktuarium licheńskim, a następnie został posłany do pracy duszpastersko-katechetycznej do Góry Kalwarii. W 1996 roku został przeniesiony do Lichenia w charakterze asystenta prowincjalnego duszpasterza powołań. W 1998 roku został ponownie przeniesiony do Góry Kalwarii, gdzie oprócz wcześniej pełnionych obowiązków, został socjuszem magistra nowicjatu. W roku 1999 został przeniesiony do pracy duszpastersko-katechetycznej w parafii MB z Lourdes w Warszawie, gdzie został też wikariuszem parafii. W 2002 roku został tam domowym duszpasterzem powołań i II radnym domowym. W roku 2005 został ustanowiony przełożonym domu zakonnego w Zakopanem na Cyrhli oraz mianowany dyrektorem tamtejszego domu rekolekcyjno-wypoczynkowego. Od roku 2008 pełnił także obowiązki ekonoma tego domu. W sierpniu 2011 roku został przeniesiony do Lichenia, ale po śmierci ks. Ryszarda Kukiełki MIC, proboszcza na Cyrhli, w październiku 2011 został jego następcą na urzędzie. W 2017 roku został skierowany do domu zakonnego w Elblągu, gdzie został ustanowiony I radnym domu i wikariuszem w parafii pw. Wszystkich Świętych.

W trakcie wizyty kolędowej 20 stycznia 2023 roku doznał rozległego zawału serca. Mimo szybko udzielonej pomocy, zmarł w szpitalu w Elblągu 24 stycznia 2023 roku. Został pochowany w mariańskiej kwaterze na cmentarzu parafialnym w Górze Kalwarii.

Ksiądz Bernard Backiel MIC
 – 21.12.2022

USA, Thompson, CT: 21 grudnia w domu opieki Matulaitis Nursing Home w Putnam, CT zmarł ks. Bernard Backiel MIC, skończył 90 lat życia, w Zgromadzeniu 71 lat w kapłaństwie 62.
Urodził się w Leśnikach w Polsce, syn Piotra i Heleny Backiel. Sakrament chrztu św. przyjął 26 grudnia 1932 roku w Tykocinie. Pierwsze śluby zakonne złożył 15 sierpnia 1951 roku w Skórcu, Polska, wieczyste zaś 15 sierpnia 1956 roku. Święcenia kapłańskie przyjął 11 czerwca 1960 roku we Włocławku. Po święceniach pracował w Polsce jako katecheta, wikariusz i proboszcz. Do Stanów Zjednoczonych wyemigrował 12 grudnia 1972 roku. W USA pracował jako rekolekcjonista, duszpasterz polonijny i proboszcz. Przez szereg lat pełnij funkcję redaktora polskojęzycznego pisma Róże Maryi, wydawanego przez marianów w Stockbridge. Pełnił również funkcję kapelana w szpitalach i domach opieki. Wszędzie był gorliwym propagatorem nabożeństwa do Miłosierdzia Bożego. Pogrzeb ks. Bernarda odbył się w Narodowym Sanktuarium Miłosierdzia Bożego w Stockbrdge, MA we środę 28 grudnia 2022 roku. Ciało zmarłego złożono na mariańskim cmentarzu na Eden Hill.

Ksiądz Aleksander Olczyński MIC
14.10.1929 – 10.08.2021

5 sierpnia 2021 roku, w późnych godzinach wieczornych zmarł w Domu Pomocy Społecznej im. św. Matki Teresy z Kalkuty w Lublinie ks. Aleksander Olczyński MIC. Żył lat 92, w Zgromadzeniu 70, w kapłaństwie 61.

Aleksander Olczyński, syn Franciszka i Marianny z d. Wąsek, urodził się 14 października 1929 roku we Frampolu, pow. Biłgoraj, w diecezji lubelskiej. Po ukończeniu 6. klas szkoły powszechnej w czasie wojny i 2. klas szkoły zawodowej oraz prywatnej praktyki w zawodzie szewskim we Frampolu, w 1949 roku został przyjęty do mariańskiego juwenatu w Warszawie przy ulicy Wileńskiej i uczęszczał do Państwowego Liceum dla Dorosłych w Warszawie na Grochowie. Po ukończeniu drugiej klasy liceum, w roku 1950-51 odbył w Skórcu nowicjat i tam w dniu 15 sierpnia 1951 roku złożył pierwsze śluby. Następnie został przeniesiony na Bielany, gdzie uczęszczał do klasy X. W latach 1952-56 przebywał w warszawskim domu przy Wileńskiej: w pierwszym roku pobytu oddelegowany do pracy fizycznej w domu; po ukończeniu klasy XI w 1954 r. zdał egzamin dojrzałości przed komisją powołaną przez ks. prowincjała. Przez kolejne dwa lata studiował filozofię. Śluby wieczyste złożył 15 sierpnia 1956 roku w Gietrzwałdzie. W latach 1956-60 ukończył studia teologiczne w WSD we Włocławku. Święcenia kapłańskie otrzymał 11 czerwca 1960 roku w Bazylice Katedralnej we Włocławku z rąk biskupa włocławskiego Antoniego Pawłowskiego.

Zgodnie z ówczesną praktyką, w pierwszym roku po święceniach ukończył studium pastoralne (tirocinium) w Krakowie u ojców franciszkanów konwentualnych. W roku 1961-62 najpierw krótko pracował w Głuchołazach, a potem w Warszawie przy ulicy Wileńskiej, jako współpracownik w duszpasterstwie; zaś w latach 1962-64 został delegowany do pracy w diecezji gorzowskiej, gdzie był wikariuszem kolejno w parafiach Lubiszyn, Międzyrzecz i Krosno Odrzańskie, przez pierwszy rok formalnie będąc przypisanym do domu praskiego, a następnie do domu bielańskiego w Warszawie. W latach 1964-66 był ponownie współpracownikiem w duszpasterstwie i katechetą w Głuchołazach, a w roku 1966-67 katechetą w Kiwitach. W latach 1967-69 rezydując na warszawskich Bielanach, był współpracownikiem w duszpasterstwie powołań i misjonarzem parafialnym. W roku 1969-70 był katechetą w Goźlinie. W roku 1970-71 przeniesiony do Warszawy najpierw na Wileńską, a następnie na Marymont miał zlecone obowiązki katechety. W roku 1971 ponownie przeniesiony na Wileńską, został mianowany wikariuszem parafii.

W październiku 1972 roku został skierowany na misje do Argentyny i podjął pracę w Rosario. Po powrocie do Polski został wyznaczony do pracy w sanktuarium licheńskim; przebywał tam w latach 1978-82. W roku 1982-83 po raz trzeci posługiwał w Głuchołazach w charakterze katechety i współpracownika w duszpasterstwie. W roku 1983 został przeniesiony do Stoczka i przeznaczony do pracy rekolekcyjnej. Pozostawał tam do 1986 roku. W roku 1986-87 został skierowany do pracy w domu przy Wileńskiej w charakterze pomocnika w duszpasterstwie. W roku 1987-88 był spowiednikiem w sanktuarium MB Licheńskiej. W marcu 1988 r. został przeniesiony do domu w Sulejówku, a w sierpniu tego roku został rektorem kościoła i rezydencji w Rzepiskach.

W listopadzie 1989 roku przeniesiony do Rdzawki, był pomocnikiem w duszpasterstwie. W latach 1993-95 pomagał w duszpasterstwie parafialnym na warszawskich Stegnach. Zarówno podczas pobytu w Rdzawce, jak i na Stegnach, ks. Aleksander często wyjeżdżał na Białoruś, zwłaszcza do Borysowa, aby tam wspierać współbraci w pracy duszpasterskiej. W latach 1995-98 został przeniesiony do domu w Borysowie; był tam współpracownikiem w duszpasterstwie prowadzonym w licznych kościołach i kaplicach, obsługiwanych przez tamtejszych współbraci. W grudniu 2000 roku ks. prowincjał przeniósł ks. Aleksandra do domu w Orszy i polecił podjąć obowiązki wyznaczone mu przez ordynariusza diecezji witebskiej.

W 2002 roku został przeniesiony z Orszy do domu w Licheniu, a w 2003 przeniesiony do rezydencji w Rzepiskach. W marcu 2009 roku został przeniesiony do rezydencji pw. św. Cyryla i Metodego w Lublinie. Ostatnie trzy lata życia spędził w domu seminaryjnym w Lublinie, otoczony troskliwą opieką współbraci.

Ksiądz Eugeniusz Stanisław Delikat MIC
13.09.1930 – 27.06.2021

Polska, Licheń: 27 czerwca 2021 roku nad ranem w klasztorze licheńskim, odszedł do Domu Ojca ks. Eugeniusz Delikat MIC. Żył lat 90, w Zgromadzeniu 70, w kapłaństwie 63.

Eugeniusz Stanisław Delikat, syn Maksymiliana i Heleny z d. Chrzanowska, urodził się 13 września 1930 roku w Chełmnie. Szkołę powszechną rozpoczął w Chełmnie, a po przeprowadzeniu się rodziny w 1938 r. – kontynuował naukę w Toruniu. W latach 1945-6 ukończył w Toruniu I klasę gimnazjum, następnie ponownie uczył się w Chełmnie, gdzie zdał małą maturę. W 1949 r. rozpoczął naukę w Małym Seminarium Misjonarzy Ducha Świętego w Bydgoszczy, jako uczeń I klasy liceum, ale w grudniu tego roku seminarium zostało zamknięte przez UB.

W styczniu 1950 r. został przyjęty do naszego Zgromadzenia. Nowicjat odbył w Skórcu i tam w uroczystość Zwiastowania Pańskiego 25 marca 1951 roku złożył I profesję. Przeniesiony na Bielany, w naszym NSD w roku 1952 dokończył naukę w zakresie szkoły średniej, a następnie studiował filozofię. W roku 1954-55 przebywał na przerwie w domu grudziądzkim. Profesję wieczystą złożył  25 marca 1957 r. Studia teologiczne odbywał najpierw przez rok w Gietrzwałdzie, a następnie we Włocławku, gdzie po zakończeniu III roku, z rąk bpa Antoniego Pawłowskiego, ordynariusza diecezji włocławskiej, dnia 22 czerwca 1958 roku otrzymał święcenia prezbiteratu.

W roku akademickim 1958-59 już jako neoprezbiter ukończył ostatni rok studiów teologicznych. Pierwszą placówką ks. Eugeniusza był Grudziądz: praca duszpastersko-katechetyczno-administracyjna przy kościele rektoralnym Niepokalanego Serca Maryi, którego był rektorem. W roku 1964 podjął zlecone mu obowiązki prefekta naszych kleryków we Włocławku, które pełnił przez dwa lata. W roku 1966 został przełożonym i ekonomem domu zakonnego w Grudziądzu. W dniu 5 czerwca 1967 uległ ciężkiemu wypadkowi motocyklowemu. W ramach rekonwalescencji w roku 1968 przez kilka miesięcy przebywał na kuracji u swego brata w Republice Południowej Afryki. Po zakończeniu drugiej kadencji przełożeńskiej w Grudziądzu, w latach 1972-74 pracował w Prowincji św. Stanisława Kostki w USA, a po powrocie od połowy października 1974 ponownie został skierowany do pracy w Grudziądzu. W latach 1975-81 był przełożonym i ekonomem domu w Warszawie na Pradze oraz duszpasterzem młodzieży, a także spowiednikiem nowicjuszy w Skórcu i kleryków w Lublinie.

Dnia 10 czerwca 1981 r. został wybrany przez kapitułę prowincjalną na przełożonego prowincji polskiej. W czasie jego kadencji prowincja polska podjęła posługę misyjną w Rwandzie. Po zakończeniu kadencji prowincjalskiej kapituła generalna 25.06.1987 r. wybrała ks. Eugeniusza wicegenerałem Zgromadzenia. Po powrocie z Rzymu ponownie podjął obowiązki przełożonego domu w Warszawie na Pradze i spowiednika naszych alumnów w Lublinie. W 1994 r. został przełożonym domu zakonnego i rektorem sanktuarium w Vilgertshofen, proboszczem w Epfach oraz delegatem przełożonego prowincji dla współbraci pracujących na terenie Niemiec. W sierpniu 1999 r. został prefektem młodzieży i duchowym opiekunem Katolickiego Liceum Ogólnokształcącego Collegium Primum w Grudziądzu. W roku 2001 został przeniesiony do domu Medlingen w Niemczech i przeznaczony do współpracy w duszpasterstwie. W roku 2003 ponownie został przeniesiony do domu zakonnego w Grudziądzu i skierowany do duszpasterstwa przy kościele św. Franciszka Ksawerego. W 2008 r. przez 5 miesięcy pracował  duszpastersko w Medlingen. W roku 2010 został przeniesiony do domu zakonnego w Licheniu, gdzie pozostał do śmierci, posługując w miarę możliwości jako spowiednik.

Ksiądz Władysław Ciągło MIC
26.04.1965 – 23.04.2021

Polska, Warszawa – Stegny: 23 kwietnia 2021 roku, w późnych godzinach wieczornych zmarł nagle ks. Władysław Ciągło MIC. Żył lat 56, w Zgromadzeniu 36, w kapłaństwie 30.

Władysław Ciągło MIC, syn Władysława i Janiny zd. Bodziony, urodził się 26 kwietnia 1965 roku w Stadłach, a 16 maja 1965 roku został ochrzczony w Podegrodziu, rodzinnej parafii św. o. Stanisława Papczyńskiego. W Stadłach rozpoczął naukę w szkole podstawowej, kontynuowaną po jej rozwiązaniu w Podegrodziu. Liceum zawodowe w Nowym Sączu ukończył w 1984 roku, zdobywając zawód: mechanik obróbki skrawaniem.

Odbywszy postulat w Stoczku Klasztornym, został przyjęty do nowicjatu w Skórcu, gdzie 8 września 1985 roku złożył pierwszą profesję. Studia seminaryjne odbył w WSD Księży Marianów w Lublinie. Święcenia prezbiteratu przyjął w Warszawie, na Stegnach, 16 czerwca 1991 roku z rąk bpa Władysława Miziołka, sufragana warszawskiego. Po święceniach pracował najpierw w Drietomie, k. Trencina na Słowacji. W 1994 roku został proboszczem w Brumov-Bylnice oraz administratorem parafii w Nedašov na Morawach w Republice Czeskiej. 8 grudnia 1994 roku został drugim radnym nowoutworzonego wikariatu prowincjalnego w Czechach i Słowacji, w 1997 roku mianowano go pierwszym radnym, a rok później – przełożonym wikariatu, który to urząd pełnił do 2005 roku. Przeniesiony w 1998 roku do domu zakonnego w Hrádku został tam przełożonym i ekonomem oraz administratorem tamtejszej parafii. W 2001 roku został ponadto administratorem parafii Trhový Stepanov oraz Soutice. 1 stycznia 2003 roku ustanowiony został proboszczem w Hrádku i wi­kariuszem w parafiach Trhovy Stepanov oraz Soutice. W 2005 roku został I radnym domu w Hrádku, pełniąc nadal funkcję tamtejszego ekonoma. W 2007 przełożeni przenieśli go do rezydencji Dudince na Słowacji i mianowali tamtejszym ekonomem.

W 2009 roku został przeniesiony do Prowincji NMP Matki Miłosierdzia w USA, celem przygotowania się do pracy misyjnej na Filipinach. Należał do domu w Waszyngtonie i w Darien, IL. Na Filipiny, należące do wikariatu generalnego w Azji ostatecznie trafił w 2012 roku, najpierw do domu w El Salvador, potem do domu formacyjnego w Davao (2015) i po­nownie do El Salvador (2017). Przez jedną kadencję był wiceprzełożonym wikariatu azjatyckiego. W sierpniu 2020 roku został przeniesiony do Polski, gdzie dołączył do wspólnoty na warszawskich Stegnach. Posługiwał tam w miejscowej parafii. Uroczystości pogrzebowe odbyły się w kościele parafialnym p.w. NMP Matki Miłosierdzia w środę 28 kwietnia. Zmarły spoczął w mariańskiej kwaterze na warszawskim Wawrzyszewie.

Ksiądz Ludwik Meyerholz MIC
07.11.1941 – 03.04.2021

Polska, Warszawa: 3 kwietnia 2021 roku, w godzinach porannych, zmarł w hospicjum Księży Orionistów w Wołominie k. Warszawy ks. Ludwik Meyerholz MIC. Żył 79 lat, w Zgromadzeniu 60, w kapłaństwie 52.

Ludwik Alfred Meyerholz, syn Alfreda i Weroniki z d. Pawlak urodził się dnia 7 listopada 1941 r. w  Grudziądzu, jako najstarszy z siedmiorga rodzeństwa. Jeszcze przed rozpoczęciem nauki w szkole podstawowej został ministrantem w parafii NMP i od tamtego czasu myślał o poświęceniu się służbie kapłańskiej. W latach 1948-55 ukończył szkołę podstawową, a następnie w larach 1955-59 II Liceum Ogólnokształcące w Grudziądzu przy ul. Marcinkowskiego. W szkole średniej do pragnienia kapłaństwa dołączyła się pobożność maryjna i pragnienie wstąpienia do maryjnej wspólnoty zakonnej. Przyjęty do Zgromadzenia –  w roku 1959-60 odbył nowicjat w Skórcu i tam 15 sierpnia 1960 r. złożył pierwsze śluby. Po nowicjacie został przeznaczony do pracy w domu zakonnym w Skórcu. Pierwszy rok filozofii ukończył w Warszawie na Pradze (1961-1962); następne lata studiów seminaryjnych – we Włocławku (1962-1967). We Włocławku też złożył śluby wieczyste (2 lutego 1967 roku) i przyjął święcenia kapłańskie (18 czerwca 1967 roku), w bazylice katedralnej z rąk Biskupa Włocławskiego Antoniego Pawłowskiego.

Pierwszą placówką po święceniach były Głuchołazy, gdzie pracował jako katecheta i współ­pracownik w duszpasterstwie. W roku 1971-72 te same zadania pełnił w Licheniu. W 1972 r. został przeniesiony do Warszawy na Pragę z przeznaczeniem do pracy duszpasterskiej oraz w komisji przygotowywującej obchody jubileuszu 300-lecia Zgromadzenia, a także w zespole redakcyjnym miesięcznika prowincji polskiej Immaculata. W 1973 r. został skierowany na studia w zakresie teologii w ATK. W 1975 r. został referentem ds. katechetycznych oraz członkiem komisji prowincjalnej ds. apostolatu.

W roku 1981 został przeniesiony z domu praskiego do domu na Stegnach w charakterze wikariusza parafii pw. św. Katarzyny ze skierowaniem po pracy w kaplicy MB Miłosierdzia na Stegnach. W tym czasie zostały mu zlecone obowiązki prowincjalnego referenta liturgicznej służby ołtarza. W 1986 r. został I radnym domu zakonnego na Stegnach. W roku 1987, przeniesiony ze Stegien na Marymont, został przełożonym domu i proboszczem parafii; został także ponownie wyznaczony na członka prowincjalnej komisji ds. apostolatu. W 1989 r. został nadto mianowany ekonomem domu zakonnego na Marymoncie oraz wykła­dowcą  katechetyki w Mariańskim Seminarium Duchownym. W 1991 r. kard. Józef Glemp mianował ks. Ludwika członkiem rady kapłańskiej archidiecezji warszawskiej.

Po zakończeniu dwóch kadencji przełożeńskich na Marymoncie w 1993 r. ks. Meyerholz został przeniesiony do Augsburga celem pogłębienia znajomości języka niemieckiego oraz aby wspomóc miejscową wspólnotę w duszpasterstwie. W latach 1994-2002 był przełożonym i ekonomem domu zakonnego w Elblągu, oraz proboszczem parafii pw. Wszystkich Świętych (1994-2005). Biskup elbląski powierzył ks. Ludwikowi w 1995 r. obowiązki ojca duchownego dekanatu Elbląg-Śródmieście, oraz mianował członkiem rady duszpasterskiej diecezji elbląskiej, a nadto diecezjalnym duszpasterzem rodzin, asystentem kościelnym stowarzyszenia rodzin katolickich oraz spowiednikiem alumnów diecezji elbląskiej. W roku 2001-02 był wizytatorem dekanalnym ds. nauczania religii w dekanacie Elbląg-Śródmieście. Przełożony Prowincji w roku 2000 powołał go raz jeszcze na członka komisji ds. apostolatu.

W 2005 r. ks. Ludwik, dotknięty cierpieniem fizycznym i pogłębiającą się niesprawnością, został przeniesiony do domu zakonnego w Warszawie na Pradze. Na jesienny konwent prowincjalny 2009 r. przygotował pisemną wypowiedź-świadectwo nt. „Moja postawa wobec choroby i wieku podeszłego”. Dopóki zdrowie pozwalało, wspomagał duszpastersko miejscową wspólnotę zakonną.

Ksiądz Stanisław Malinski MIC
04.06.1931 – 21.03.2021

Czechy, Brumov-Bylnice: 21 marca 2021 roku, w godzinach porannych, zmarł w szpitalu w Zlinie (Czechy) ks. Stanisław Maliński MIC. Żył 89 lat, w Zgromadzeniu 67, w kapłaństwie 54.

Stanisław Maliński syn Józefa i Franciszki z d. Bryła, urodził się 4 czerwca 1931 r. w Zabostowie Małym, par. Łowicz-kolegiata. Do szkoły powszechnej uczęszczał w Popowie (I-IV) potem w Kompinie (V-VI). W latach 1944-47 pomagał rodzicom w gospodarstwie. W latach 1947-48 uczęszczał do szkoły zawodowej w Łowiczu i pracował jako uczeń krawiecki w zakładzie rzemieślniczo-wychowawczym. W latach 1948-51 był uczniem Liceum Biskupiego w Lublinie, tam ukończył X klasę. Po śmierci ojca przeniósł się do Warszawy, został przyjęty do NSD (1951-52) i uczęszczał do XI klasy przy ul. Otwockiej; ponieważ nie złożył egzaminu dojrzałości, dlatego warunkowo został przyjęty jako student Wydziału Przygotowawczego Metropolitalnego WSD z zamieszkaniem poza seminarium (Milanówek 1952-53). Klasę XI ukończył w Pruszkowie w Państwowej Ogólnokształcącej Szkole Korespondencyjnej stopnia licealnego i w 1953 r. otrzymał świadectwo dojrzałości.

Do Zgromadzenia został przyjęty we wrześniu 1953 r., a po odbyciu nowicjatu w Skórcu złożył tam pierwsze śluby 4 października 1954 r. Po ślubach został skierowany na studia filozofii do Gietrzwałdu (1954-56), a następnie w 1956 r. na teologię do Warszawy. W latach 1960-61 był alumnem IV roku studiów we Włocławku. Z powodu słabych wyników w nauce poprosił o przerwę w studiach i zdecydował się pozostać bratem zakonnym we wspólnocie. Przełożeni zaakceptowali jego decyzję i dopuścili go do profesji wieczystej, którą złożył w Skórcu 15 sierpnia 1961 r. Jako brat zakonny został posłany do domu grudziądzkiego. W 1964 r. przełożony prowincji umożliwił mu kontynuację studiów w WSD w Siedlcach, gdzie został przyjęty na II rok teologii. W 1965 r. poprosił o ponowne przeniesienie go do stanu kleryckiego i takie pozwolenie otrzymał w 1966 r. Święcenia kapłańskie przyjął w katedrze siedleckiej z rąk bpa Wacława Skomoruchy, sufragana diecezji siedleckiej czyli podlaskiej, dnia 20 maja 1967 r.

Po święceniach został skierowany do pracy duszpastersko-katechetycznej w Górze Kalwarii. W roku 1970 został przeniesiony do domu grudziądzkiego w charakterze współpracownika w duszpasterstwie i katechety. W latach 1971-78 pełnił obowiązki zastępcy przełożonego domu, zaś w latach 1978-87 był przełożonym domu zakonnego w Grudziądzu, a w latach 1981-84 był tam także ekonomem domu. W 1987 r. został przeniesiony do pracy duszpastersko-katechetycznej w Głuchołazach. W 1990 r. na zaproszenie biskupa diecezji Nitra Jana Chryzostoma Koreca został oddelegowany przez przełożonego prowincji do pracy w tamtej diecezji. Ksiądz biskup przeznaczył go jako wikariusza do parafii Drietoma k. Trencina i Trencin-Hradec. W 1992 r. został przeniesiony do parafii Brumov-Bylnice i Nedasov w archidiecezji Olomouc w charakterze wikariusza parafii. Równocześnie ks. prowincjał zlecił mu obowiązki p.o. przełożonego, a w 1993 r. został tam zastępcą przełożonego domu. W 1995 r. został przeniesiony do domu zakonnego w Drietomie i został tam radnym domowym. W 1996 ponownie został przeniesiony do domu w Brumovie-Bylnicach i mianowany I radnym oraz ekonomem domu, a w 1999 II radnym oraz ekonomem (1999-2001). Na powyższe urzędy ponownie został powołany w 2002 r., a przełożony wikariatu obowiązki ekonoma domowego nadal powierzał ks. Jubilatowi do 2017 r. W Brumov-Bylnice pozostał do końca życia, czynnie wspierając współbraci w pracy duszpasterskiej mimo podupadającego zdrowia.

Ksiądz Serafin (Stanisław) Michalenko MIC
30.08.1930 – 11.02.2021

Urodzony w Adams, MA, członek amerykańskiej prowincji Zgromadzenia Księży Marianów. Profesji zakonnej 72 lata, z czego 64 lata w kapłaństwie. Do kapłaństwa przygotowywał się w Rzymie, gdzie  uzyskał licencjaty na Papieskim Uniwersytecie św. Tomasza (Angelicum) i Papieskim Instytucie Wschodnim (Oriéntale). Po święceniach kapłańskich, które w 1956 roku przyjął w obrządku wschodnim (przyjmując imię Seraphim) powrócił do Stanów Zjednoczonych. Następnie przez kilka semestrów wykładał na Wydziale Teologii Katolickiego Uniwersytetu Ameryki w Waszyngtonie oraz piastował różne funkcje w mariańskiej formacji zakonnej.

Ksiądz Serafin pełnił także rozmaite funkcje administracyjne we własnej prowincji oraz kurii generalnej Zgromadzenia w Rzymie (sekretarz i postulator generalny), a także posługiwał duszpastersko w parafiach obrządku wschodniego w Australii oraz w USA w stanach Ohio, Pennsylvania i Connecticut. 

Ksiądz Michalenko, arcybiskup George Pearce SM i ks. George Kosicki CSB byli głównymi inicjatorami tzw. Bethany House of Intercession – ruchu odnowy duchowej dla duchowieństwa katolickiego z całego świata istniejącego w latach 70. XX wieku. W 1979 roku, rok po tym jak papież św. Paweł VI zniósł zakaz szerzenia pism s. Faustyny oraz elementów nabożeństwa do Miłosierdzia Bożego mających źródło w jej objawieniach, ks.Serafin został odwołany z Bethany House, aby pokierować nowo utworzonym działem Miłosierdzia Bożego w Centrum Stowarzyszenia Pomocników Mariańskich w Stockbridge, MA. Pełniąc tę rolę napisał cykl artykułów do magazynu Marian Helper, nadzorował publikację książek, broszur i materiałów audiowizualnych dotyczących orędzia i nabożeństwa do Bożego Miłosierdzia oraz pism św. Siostry Faustyny Kowalskiej. Kierował też zespołem, który w Stockbridge przygotował do druku pierwszą polską krytyczną edycję Dzienniczka s. Faustyny

Mianowany w 1979 roku wice-postulatorem procesu kanonizacyjnego s. Faustyny Marii Kowalskiej na Amerykę Północną, sprawował tę funkcję przez ponad 20 lat. W tym czasie spędził ponad 3 lata w Rzymie, wnosząc ogromny wkład w pomyślne zakończenie sprawy, uwieńczone beatyfikacją, a następnie kanonizacją Sekretarki Bożego Miłosierdzia. Pełniąc tę rolę był naocznym świadkiem w sprawie cudownego uzdrowienia Maureen Digan z Bostonu, przypisywanego wstawiennictwu s. Faustyny,  które otworzyło drogę do jej beatyfikacji w 1993 r. Następnie koordynował na terenie Stanów Zjednozonych wysiłki, skierowane na potwierdzenie nie tylko tego pierwszego, ale również i drugiego cudu, co pozwoliło św. Janowi Pawłowi II ogłosić s. M. Faustynę świętą w Niedzielę Miłosierdzia Bożego roku Jubileuszowego 2000 – jako pierwszą świętą Nowego Tysiąclecia – „Dar Boga dla naszych czasów” (z homilii kanonizacyjnej papieża św. Jana Pawła II).

Ksiądz Serafin został doradcą teologicznym przy produkcji wyróżnionego nagrodą filmu Divine Mercy – No Escape oraz filmu Sister Faustina: The Promise of Mercy. Odegrał także istotną rolę przy produkcji filmu wideo Sister Faustina: The Apostle of Divine Mercy, który ukazał się 1992 roku. Od listopada 1991 to października 1995 roku posługiwał jako dyrektor Stowarzyszenia Pomocników Mariańskich w USA. Będąc dyrektorem współpracował w tworzeniu scenariusza i produkcji jeszcze jednego tytułu filmowego Time of Mercy, zrealizowanego przez Marian Communications Ltd w kooperacji ze Zgromadzeniem Księży Marianów. Film, który miał swoją premierę w 1994 roku, został wyróżniony nagrodą Gold Camera na międzynarodowym konkursie wybitnych dzieł z zakresu audio i wideo komunikacji.

W październiku 1995 ks. Serafin ponownie podjął „pełnoetatową” promocję orędzia i nabożeństwa do Miłosierdzia Bożego, która obejmowała udział w rekolekcjach, konferencjach i sympozjach organizowanych głównie w ramach działalności mariańskiego Instytutu Miłosierdzia Bożego im. św. Jana Pawła II, którego został dyrektorem.

Dzięki jego inicjatywie i wysiłkom Episkopat Stanów Zjednoczonych podniósł mariańską  świątynię w Stockbridge do rangi Narodowego Sanktuarium Miłosierdzia Bożego. Ksiądz  Serafin został następnie mianowany jego pierwszym rektorem.  

Ksiądz Michalenko blisko współpracował z Matką Angelicą i założoną przez nią stacją telewizyjną EWTN, która zaangażowała się w szerzenie orędzia i nabożeństwa do Miłosierdzia Bożego.

W roku 2005 ks. Serafin uczestniczył w międzynarodowym sympozjum w Krakowie, na którym zainicjowane zostały Światowe Kongresy Apostołów Miłosierdzia Bożegp. Następnie, jako inspirujący prelegent, wziął udział w każdym z kolejnych czterech zjazdów kongresu.

Pomagał aktywnie przy rozwoju takich dzieł apostolskich jak Mother of Mercy Messengers kierowanych przez Joan i Dave Moroney, Eucharistic Apostle of Divine Mercy, założonym i kierowanym przez Bryan’a Thatcher’a (obecnie działające w ponad 40 krajach), oraz Healthcare Professionals for DivineMercy, zainicjowanego przez Marie Romagnano. Wziął udział, jako prelegent, we wszystkich 16. konferencjach zorganizowanych przez ten ruch apostolski.

Bóg bogaty w miłosierdzie hojnie błogosławił ks. Serafinowi wspomagając go swą łaską na każdym etapie jego życia i pracy nad szerzeniem orędzia i nabożeństwa do Miłosierdzia Bożego. Serafin zawsze całkowicie polegał na niezmierzonym miłosierdziu i łasce swojego Pana i Mistrza, któremu ufał całkowicie – i nigdy nie doznał zawodu.

Pan Bóg przygotowywał ks. Serafina do życia wiecznego przez całe jego życie ziemskie i pokrzepiał sakramentami Kościoła. Przed śmiercią ks. Serafin otrzymał sakrament pojednania, namaszczenia chorych oraz na 30 minut przed zgonem przyjął „na drogę ku wieczności” Pana Jezusa w Eucharystii. Zmarły korzystał także  ze specjalnego odpustu udzielonego mu przez Stolicę Apostolską, dzięki któremu poprzez Święte Tajemnice Odkupienia, mógł w godzinie śmierci dostąpić przebaczenia za wszystkie grzechy i uwolnienia od wszystkich kar w tym życiu i życiu przyszłym.

Ksiądz Serafin pełen pokoju odszedł do wieczności w święto Matki Bożej z Lourdes z powodu komplikacji wywołanych Covid-19. Maryja Dziewica czczona przez marianów w tajemnicy Jej Niepokalanego Poczęcia, Matka i Patronka Zgromadzenia, przygotowała swego wiernego syna na przejście do Domu Ojca w dniu Jej szczególnego święta. Niepokalane Poczęcie Maryi Dziewicy niech mu będzie zbawieniem i obroną.