Marianie na świecie

Jedno z najważniejszych wydarzeń w historii Zgromadzenia miało miejsce na Białorusi. Posługiwali tam dwaj marianie: ks. Antoni Leszczewicz i ks. Jerzy Kaszyra, którzy zostali zgładzeni przez hitlerowców w 1943 roku. Papież Jan Paweł II ogłosił ks. Antoniego i ks. Jerzego błogosławionymi w roku 1999.

Dzisiejsi marianie dokładają wszelkich sił, aby zebrać fundusze na odbudowę kościoła, w którym obaj męczennicy spędzili ostatnie chwile życia. Kilku księży z polskiej prowincji Opatrzności Bożej wraz z marianami-Białorusinami niosą posługę duszpasterską w ponad 10 parafiach tego bardzo biednego kraju. Prowadzą także rekolekcje, naukę religii w szkołach oraz opiekują się Sanktuarium Męczenników z Rosicy.

Po upadku komunizmu Ukraina była miejscem pracy księży marianów skierowanej na nową ewangelizację Europy Wschodniej jako odpowiedź na zachętę Ojca Świętego Jana Pawła II. Około 20 marianów posługuje w tym kraju, działając w parafiach i realizując programy pomocy socjalnej. Pomagają rzeszom Ukraińców na nowo odkryć bogactwa wiary. Zgromadzenie odbudowało i wyremontowało zniszczone kościoły w tej byłej republice radzieckiej, a następnie przekazało je miejscowym biskupom.

Wikariat łotewski pw. św. Teresy od Dzieciątka Jezus, który zostały erygowany w roku 1940 jako prowincja, powoli leczy rany spowodowane drugą wojną światową i reżimem komunistycznym. Dziś istnieją tam dwa domy zakonne i rezydencja. Marianie łotewscy są przeważnie zaangażowani w duszpasterstwo parafialne, naukę religii w szkołach, pracę w szpitalach, oraz pomoc w centrum młodzieżowym.

Zgromadzenie aktywnie pracowało na Litwie od kilku wieków. Podobnie jak za życia bł. Jerzego Matulaitisa-Matulewicza, głównym ośrodkiem mariańskim w tym kraju nadal jest Mariampole.

Arcybiskup Jerzy przygotował plan erygowania nowych diecezji, mianowania nowych biskupów i przywrócenia więzi ze Stolicą Apostolską.

W dniu 28 czerwca 1987 r., na zakończenie obchodów 500-lecia chrześcijaństwa na Litwie, papież Jan Paweł II beatyfikował bł. Jerzego, określając go „szczególnym darem dla Kościoła i narodu litewskiego”.

Grób bł. Jerzego znajduje się w bocznej kaplicy bazyliki w Mariampolu. Jest to popularne miejsce pielgrzymek wiernych litewskich, którzy przychodzą tam w nadziei uzyskania wstawiennictwa bł. Jerzego w ich osobistych intencjach.

Z pomocą swych współbraci, marianie na Litwie powracają do normalnego życia po upadku komunizmu. Dużym osiągnięciem w tym zakresie stało się w połowie lat 1990-ch ponowne otwarcie mariańskiego nowicjatu w Mariampolu. Zostało również założone na Litwie i skutecznie rozwija się pod kierunkiem marianów Stowarzyszenie Pomocników Mariańskich.

Polska zawsze była centrum życia Zgromadzenia, które św. Stanisław Papczyński założył ponad 350 lat temu w pobliżu Warszawy.

Dziś ponad 250 marianów angażuje się w aktywną pracę duszpasterską w Polsce. Zgromadzenie opiekuje się licznymi sanktuariami Matki Bożej, wśród których znajduje się także sanktuarium licheńskie, poświęcone w trakcie budowy w 1999 r. przez papieża św. Jana Pawła II. Nowe sanktuarium posiada ponad 7 tys. miejsc siedzących.

Marianie w Polsce prowadzą Stowarzyszenie Pomocników Mariańskich, rozmaite apostolaty, wśród których jest także katechizacja dzieci i młodzieży, misje i programy odnowy parafialnej; angażują się w działalność naukową i formacyjną, pisarską i wydawniczą.

Pracując pod kierownictwem polskiej prowincji Opatrzności Bożej, marianie w Czechach prowadzą parafie w Pradze i Brumovie-Bylnicach oraz sanktuarium i parafię w Hradku. Ponadto nauczają religii w szkołach i pomagają duszpastersko w innych parafiach i kaplicach Brumova i Nedasovej.

Położony blisko centrum Rzymu mariański dom generalny jest „matką domów” Zgromadzenia Księży Marianów na całym świecie. Członkowie Zgromadzenia przyjeżdżają do Rzymu do pracy i na studia, żyjąc blisko serca Koscioła.

Od czasu, gdy zaczeli posługiwać uciekinierom z Europy Wschodniej podczas drugiej wojny Światowej, marianie wywierali znaczny wpływ na Polonię w Wielkiej Brytanii, gdzie aktywnie działają na parafiach, prowadzą apostolat Miłosierdzia Bożego oraz Stowarzyszenie Pomocników Mariańskich w Wielkiej Brytanii.

Mariańska obecność w Portugalii liczy ponad 200 lat. Po zakończeniu swojej kadencji na urzędzie generała zakonu, czcigodny sługa Boży o. Kazimierz Wyszyński udał się do Portugalii, gdzie założył na wzgórzu Balsamão pierwszy mariański klasztor na Półwyspie Iberyjskim. W tymże klasztorze zmarł w roku 1755. W 1834 r. wrogi wspólnotom zakonnym rząd portugalski zamknął wszystkie mariańskie klasztory w tym kraju.

Marianie powrócili do Portugalii w roku 1954. Ponownie zamieszkali w pięknym klasztorze Balsamão, miejscu wiecznego spoczynku o. Kazimierza. Dziś do klasztoru przybywają pielgrzymi i grupy rekolekcyjne oraz obywają się rozmaite imprezy. W miejscowym kościele rozwija się nabożeństwo do Miłosierdzia Bożego wraz z nabożeństwem maryjnym. W Balsamão znajduje się siedziba wikariatu oraz Dom studiów dla kleryków.

W Fatimie marianie prowadzą dom pielgrzyma przy tamtejszym sanktuarium NMP.

Obecnie w USA istnieje tylko jedna mariańska prowincja pw. Najświętszej Maryi Panny Matki Miłosierdzia. Powstała ona 19 października 2006 r. w wyniku połączenia dwóch prowincji: św. Kazimierza, założonej w roku 1930 z siedzibą w Chicago, w stanie Illinois, oraz św. Stanisława Kostki, założonej w roku 1948 z siedzibą w Stockbridge, w stanie Massachusetts. Marianie w Stanach Zjednoczonych są zaangażowani w szerzenie nabożeństwa do Niepokalanego Poczęcia NMP oraz Miłosierdzia Bożego. Posługują także w kilku parafiach w stanach Illinois, Wisconsin i Maine, jak również na Alasce. Jeden z członków prowincji jest kapelanem wojskowym. Marianie z tej prowincji pracują również w Argentynie, angażując się w duszpasterstwo parafialne, pracę z młodzieżą, katechizację oraz prowadzenie szkół.

Najnowsza mariańska prowincja została erygowana w Brazylii w roku 1998, ale Zgromadzenie pracuje tam już od początku lat 1960-tych. Marianie rozpoczęli pracę misyjną w tym kraju w odpowiedzi na apel papieża Jana XXIII na Soborze Watykańskim II, w którym prosił ich o podjęcie posługi misyjnej w krajach Ameryki Łacińskiej cierpiących na brak kapłanów. W roku 1964 pięciu pierwszych marianów otworzyło misję w północnej części kraju. Następna grupa przybyła do Brazylii w pięć lat później i zaczęła pracować wśród najuboższej ludności na przedmieściach Kurytyby na południu kraju.

Obecnie w Brazylii jest około 60 marianów: księży, braci i kleryków, którzy posługują na parafiach oraz w przyłączonych kaplicach, wspierają katolickie ruchy ludzi świeckich oraz obejmują duchową opieką wspólnoty sióstr zakonnych oraz indiańskie plemiona. W niektórych parafiach marianie objęli opieką najuboższych, wprowadzając w życie programy pomocy. Zgromadzenie troszczy się także o apostolat i sanktuarium Miłosierdzia Bożego w Kurytybie. Dzięki rozwijaniu od 1977 r. duszpasterstwa rodzimych powołań, młoda prowincja osiągnęła liczebny wzrost i ulepszyła program formacji.

Była prowincja Zgromadzenia Księży Marianów w USA pw. św. Kazimierza po raz pierwszy wysłała misjonarzy do Argentyny w roku 1939. Dziś wikariat w tym kraju prowadzi aktywną pracę duszpasterską oraz ma pod opieką dwie szkoły podstawowe.

Marianie założyli rwandyjską misję w roku 1984. Pierwsza placówka znajdowała się na północy kraju w parafii Mwange diecezji Ruhengeri. W roku 1998 marianie przenieśli się do nowej parafii Nyakinama w tejże diecezji, gdzie został również otwarty dom formacji dla kandydatów do Zgromadzenia, postulantów i nowicjuszy.

Zadaniem mariańskiej posługi misyjnej w danej chwili jest rozwinięcie pracy w Kibeho w diecezji Gikongoro – miejscu pierwszych maryjnych objawień w Afryce. Opracowaliśmy już plany rozwoju naszej wspólnoty w tym kraju. Teraz pracujemy nad budową nowego domu rekolekcyjnego.

Obecnie w Rwandzie pracuje dziewięciu marianów. Nasz apostolat skupia się na prowadzeniu formacji młodych ludzi, zwłaszcza tych, którzy pragną obrać drogę życia zakonnego. Rozwijamy także duszpasterstwo w szerokim zakresie, szerząc mariańską duchowość i pracując na rzecz pokoju i pojednania poprzez niesienie pomocy ofiarom bratobójczej wojny.

Chronologia misji mariańskiej w Rwandzie

1984 — pierwsza grupa mariańskich misjonarzy, w składzie ks. Franciszek Filipiec, ks. Zdzisław Żywica i ks. Tadeusz Wyszomierski, przybywa do Rwandy.

1986 — Założenie mariańskiej parafii w Mwange, w diecezji Ruhengeri w północnej części kraju.

1987 — Wybudowanie domu zakonnego w Mwange, Rwanda.

1989-1990 — Nowi misjonarze mariańscy: ks. Marek Ciebień ks. Julian Sztuczka, ks. Leszek Czeluśniak i ks. Ryszard Górowski przyjeżdżają do Rwandy. Rozpoczęcie budowy trzech kościołów.

1993 — Początek planowania centrum mariańskiej formacji duchowej w Kibeho na południu Rwandy – miejscu pierwszych udokumentowanych objawień Matki Bożej w Afryce. Przyjazd ks. Andrzeja Tokarczyka MIC.

1994 — Otwarcie prokury mariańskiej w Boulogne-Billancourt we Francji pod kierownictwem ks. Mariusza Janiszewskiego MIC, jako dyrektora.

1997 — Utworzenie wikariatu afrykańskiego pw. Matki Bożej Zawierzenia i rozpoczęcie pracy formacyjnej z trzema pierwszymi rodzimymi powołaniami do Zgromadzenia.

1997 — Tymczasowe zamknięcie placówki misyjnej w celu większego zaangażowania w formację. Budowa Domu formacji w Nyakinama w północnej części kraju. Przyjazd ks. Ryszarda Kusego MIC i ks. Mariusza Janiszewskiego MIC.

1998 — Zawieszenie na pół roku misji w Rwandzie, spowodowane wojną. Ponowne otwarcie domu misyjnego we Francji.

1999 — Powrót misjonarzy do Rwandy. Mrianie objęli na nowo dom i parafię w Nyakinama, ponieważ ponowne objęcie parafii w Mwange było niemożliwe. Biskup Nanterre powierza marianom parafię św. Benedykta w Issy-les-Moulineau, gdzie przeniesiono mariański dom misyjny. Utworzono nową placówkę misyjną w diecezji Doume Abong Mbang w południowo-wschodnim Kamerunie.

2001 — Rozpoczęto pracę formacji duchowej w Rwandzie, otwarto postulat w Nyakinama, i ks. Leszek Czeluśniak powraca do Rwandy. Zniesiono wikariat afrykański i ustanowiono w jego miejsce dwa niezależne domy pod bezpośrednią jurysdykcją przełożonego generalnego i jego rady.

2002 — odnowienie porozumienia z ks. biskupem Misago odnośnie warunków pracy marianów w Kibeho.

Najnowsza z misji mariańskich w Afryce została ustanowiona w Kamerunie w roku 1999. Trzech mariańskich kapłanów z doświadczeniem pracy misyjnej w Rwandzie i na innych placówkach posługuje w diecezji Doume Abong-Mbang.

Pięciu księży marianów – członków polskiej prowincji Opatrzności Bożej, prowadzą misję w tej byłej republice Związku Radzieckiego, położonej między Rosją a Chinami. Pracują na parafii oraz pomagają duszpastersko na parafiach położonych w ubogim regionie tego kraju.

Nabożeństwo do Miłosierdzia Bożego rozwija się na Filipinach od czasów drugiej wojny światowej. Było to możliwe za sprawą materiałów wydrukowanych przez księży marianów w USA, które żołnierze amerykańscy zabierali ze sobą na Daleki Wschód. Od wielu lat biskupi i wierni świeccy prosili, aby marianie przybyli na Filipiny, dla pogłębiania wiary i szerzenia nabożeństwa do Miłosierdzia Bożego.

Księża marianie przybyli na Filipiny w 2008 roku i rozpoczęli prace w El Salvador – organizującym się Sanktuarium Miłosierdzia Bożego oraz w stolicy kraju – Manili. Tak jest do dzisiaj. W El Salvador, niedaleko Cagayan de Oro, czciciele Miłosierdzia Bożego wybudowali 17-metrową figurę Jezusa Miłosiernego. Na promieniach wychodzących z Serca Jezusa umocowane są schody, po których pielgrzymi mogą wejść do malutkiej kapliczki znajdującej się w Sercu. Figura przyciąga tłumy Filipińczyków. Trwa budowa kościoła i zaplecza sanktuaryjnego. Miejsce to jest obecnie centrum modlitwy i formacji dla całej wyspy Mindanao liczącej 28 mln ludności. Staje się także miejscem animacji dla ruchu Bożego Miłosierdzia w całym kraju.

W 2012 roku otwarto seminarium mariańskie w Manili, w którym do kapłaństwa przygotowują się kandydaci z Indii i Filipin.

Obecność księży marianów w Wietnamie zaczęła się w dniu 8 września 2015 r. wraz z przyjazdem ks. Bogusława Gila MIC do Sajgonu (zwanego od roku 1975 Ho Chi Minh City). Po ukończeniu nauki języka wietnamskiego, ks. Bogusław rozpoczął pracę powołaniową z grupą wietnamskich studentów, których także uczył angielskiego. Rok po jego przyjeździe do Sajgonu, 8 września 2016, czterech pierwszych kandydatów zostało przyjętych do mariańskiego domu formacyjnego, założonego dekretem przełożonego generalnego z roku 2016.

Obecnie mamy ośmiu młodych ludzi w domu formacyjnym w Sajgonie. Czterech z nich jest już postulantami, przygotowującymi się do nowicjatu. Druga czwórka została przyjęta do domu formacyjnego jako aspiranci, odbywający kurs angielskiego i uzupełniający swoje wykształcenie.  Ksiądz Bogusław jest odpowiedzialny za ich formację oraz za pracę powołaniową z nowymi kandydatami. W celu wykonywania tej ważnej posługi, istotnym jest odwiedzanie wielu różnych parafii na terenie całego kraju, aby głosić słowo Boże i promować charyzmat naszego Zgromadzenia.

W roku 2018 dalszych dwóch marianów włączyło się w posługę mariańskiej misji w Sajgonie. Są nimi: ks. Emil Gallo, który przyjechał do Wietnamu 8 marca, oraz ks. Bill Hayward, który przyjechał 12 lipca. Ksiądz Emil pomaga w wykonywaniu rozmaitych obowiązków związanych z formacją kandydatów, natomiast ks. Bill uczy angielskiego, robiąc to nie tylko w domu formacji, ale i poza nim.