Przełożeni Generalni Zgromadzenia Księży Marianów

1. STANISŁAW OD JEZUSA I MARYI PAPCZYŃSKI
kanonizowany (2016)

● Założyciel i pierwszy przełożony generalny
● 24 października 1673 — 17 września 1701†
www.StanislawPapczynski.org

2. Joachim od św. Anny Kozłowski

● 11 października 1702 — 8 lutego 1706 (1)
● 10 marca 1706 — 18 lutego 1710 (2) s.t.
● 13 października 1710 — 6 listopada 1712 (3) s.t.
● 6 listopada 1712 — 23 września 1715 (4) s.t.
● 16 lipca 1725 — 17 czerwca 1728 (5)
Urodzony w 1658 r., do Zakonu wstąpił jako jeden z pierwszych, już bowiem w 1690 r. jest wymieniony jako subdiakon. Był trzykrotnie w Rzymie: w 1690 roku z Założycielem, potem w 1698-1701 oraz w 1723. Podczas drugiego pobytu uzyskał zatwierdzenie Zakonu na Regułę Dziecięciu Cnót, podczas trzeciego uzyskał ponowne zatwierdzenie Zakonu i jego Konstytucji.

3. Cyprian od św. Stanisława

8 lutego 1706 — 10 marca 1706†

Jeden z pierwszych synów duchowych Założyciela, który przyjął go do Zakonu i udzielił formacji duchowej.

4. Konstanty od św. Kazimierza

18 lutego 1710 — 13 października 1710†

5. Mateusz od św. Kazimierza Krajewski

przełożony generalny w okresie tzw. „rozproszenia rostkowskiego”

23 października 1715 — 31 sierpnia 1722

W czasie jego przełożeństwa powstało wielkie prześladowanie naszego Zakonu, przeciwko któremu sprzysięgło się wielu książąt, biskupów i senatorów, jak i innych dostojników, zarówno kościelnych, jak i świeckich, a nawet niektórzy z naszych braci. Bóg jednak zarządził inaczej. W 1722 r. obrano nowego generała, zaś rozproszeni bracia zostali na nowo zgromadzeni, postarano się też o ponowne zatwierdzenie Zakonu przez Stolicę Apostolską […] W kilka lat po ponownym zebraniu się Zakonu, ojciec Mateusz zapadł na jakąś dziwną chorobę, zupełnie nieznaną. Przez osiemnaście lat swej niemocy nie mógł się dostatecznie ogrzać. Jeżeli tylko oddalił się od rozgrzanego pieca, nawet w lecie, w najbardziej upalne dni, ustawało w nim życie i zdawał się umierać. Utrapienie to znosił z największą cierpliwością, a przez ostatnie sześć czy siedem lat niemal codziennie przygotowywał się na śmierć, oczyszczając swą duszę przez sakrament pokuty i umacniając się Najświętszą Eucharystią. […] O tej chorobie była opinia wielu, że dotknął go nią Bóg za to, że prześladował Zakon, a nawet spowodował zniesienie go, przez uknucie w tym celu, z pewnym nowicjuszem, spisku przeciwko Zgromadzeniu. […] Obaj z generałem, ojcem Mateuszem, chodzili do nuncjatury i do biskupa poznańskiego, oskarżając Zgromadzenie o wiele rzeczy. […] Ten ojciec, jak Dawid zgrzeszył, ale też i prawdziwie pokutował i nie wątpimy, że ujrzymy go królującego w niebie. (Relacja sporządzona przez czcigodnego sługę Bożego, o. Kazimierza Wyszyńskiego).

6. Andrzej od św. Mateusza Deszpot

● 31 sierpnia 1722 — 16 lipca 1725 (1)
● 19 marca 1743 — 3 listopada 1744 (2) s.t.
● 3 listopada 1744 — 19 czerwca 1747 (3)
Ojciec Zakonu, przyjęty przez Założyciela. Po „rozproszeniu rostkowskim”, na kapitule zwołanej przez biskupa Tarło w 1722 r. został wybrany generałem. Uzyskał ponowne papieskie zatwierdzenie Zakonu i zmienionych Konstytucji. Na pieczęci umieścił postać Niepokalanej zamiast dotychczasowej gołąbki z gałązką oliwną, co było symbolicznym nawiązaniem do korabia Noego, w związku z pierwszym klasztorem w Korabiewie. Teraz Zakon miał już kilka placówek i jedynie potrzebował sił, by się na nowo zorganizować. Kierował też Zgromadzeniem jako wikariusz w latach 1743-1744.

7. Józef od Jezusa i Maryi Królikowski

17 czerwca  1728 — 14 czerwca  1731

8. Bernard od św. Mikołaja Ostrowski

● 14 czerwca  1731 — 5 lipca  1734 (1)
● 5 lipca  1734 — 12 grudnia  1737 (2)
● 8 sierpnia  1741 — 19 marca  1743 † (3)
Wielką troską otaczał studium filozofii i teologii. Wybudował dwa klasztory, a wiele innych powiększył.

9. czcigodny sługa Boży
KAZIMIERZ OD ŚW. JÓZEFA WYSZYŃSKI

● 12 grudnia 1737 — 8 sierpnia 1741 (1)
● 19 czerwca 1747 — 12 listopada 1750 (2)
Zobacz wybitne postaci

10. Kajetan Wetycki

● 12 listopada 1750 — 30 czerwca 1754 (1)
● 30 czerwca 1754 — 4 sierpnia 1760 (2)
Ojciec Zakonu. Pełnił obowiązki lektora filozofii i teologii, prezydenta i mistrza nowicjuszy.

11. Cyprian Fiałkowski

11 listopada 1757 — 4 sierpnia 1760

Wcześniej pełnił obowiązki kaznodziei i mistrza nowicjuszy.

12. Władysław Kanobrocki

4 sierpnia 1760 — 11 września 1763

13. Jacek Wasilewski

● 11 września 1763 — 24 sierpnia 1766 (1)
● 24 sierpnia 1766 — 6 czerwca 1770 (2)
Pełnił obowiązki prezydenta w Mariampolu oraz asystenta generalnego. Kapituła przyznała mu tytuł ojca Zakonu.

14. Adrian Ignatowski

● 6 czerwca 1770 — 20 czerwca 1773 (1)
● 0 czerwca 1773 — 9 czerwca 1776 (2)
● 28 lutego 1793 — 29 października 1793 (3) s.t.
Ojciec Zakonu. Pełnił obowiązki przełożonego i wykładowcy w studium kleryckim w Mariampolu i Skórcu. Wiele wycierpiał w czasie najazdu rosyjskiego na Królestwo Polskie. Był też wikariuszem w Pruszynie.

Pełnił obowiązki prezydenta w Mariampolu oraz asystenta generalnego. Kapituła przyznała mu tytuł ojca Zakonu.

15. Rajmund Nowicki

● 9 czerwca  1776 — 17 czerwca  1779 (1)
● 17 czerwca 1779 — 23 marca 1782 (2)
● 29 września 1782 — 10 czerwca 1785 (3)
● 29 września 1785 — 14 września 1788 (4)
Zobacz wybitne postaci

16. Stanisław Mogień

14 września 1788 — 12 marca 1789†

Spełniał obowiązki lektora filozofii i teologii przez trzy lata oraz przełożonego w Raśnie przez 12 lat. Wybrany generałem, zmarł po roku, okrywając głęboką żałobą i wielkim smutkiem cały Zakon.

17. Józef Mraas

● 12 marca 1789 — 21 sierpnia 1791 (1) s.t.
●21 sierpnia 1791 — 28 lutego 1793 † (2)
Pełnił obowiązki lektora teologii, prezydenta i asystenta. Na kapitule w 1788 r. zaliczony do grona ojców Zakonu i wybrany wizytatorem i wikariuszem generalnym. W pół roku później objął urząd generała po zgonie poprzednika. Zabiegał o zatwierdzenie klasztorów przez sejm. Ulegając prośbom, dla ratowania zdrowia, udał się na dwór Zofii Butlerowej ze Szczuków, starościny preńskiej, gdzie zakończył życie.

18. Tadeusz Białowieski

● 29 października 1793 — 30 września 1811 (1)
● 30 września 1811 — 10 czerwca 1815 (2) abd.
● 29 września 1817 — 30 września 1823 (3)
● 30 września 1823 — 30 września 1829 (4)

Zakończył życie w opinii świętości. Pełnił m.in. obowiązki prokuratora generalnego w Rzymie, a następnie przez długi czas przełożonego generalnego. Był wierny w zachowaniu karności zakonnej, która w trudnych czasach rozbiorów i wojen napoleońskich bardzo w klasztorach podupadła. Skarżył się w liście do papieża na brak dyscypliny w klasztorach. Pochowany w Wieczerniku w pobliżu grobu bł. Ojca Założyciela, z drugiej strony ołtarza.

19. Wiktor Wołągiewicz

10 czerwca 1815 — 29 września 1817 s.s.

Przez 38 lat pełnił urząd przełożonego klasztoru mariampolskiego, który postawił murowany oraz zgromadził materiały i rozpoczął budowę kościoła murowanego. Przez ostanie 11 lat pełnił urząd sędziego pokoju i radcy, na życzenie władz świeckich. Zmarł na urzędzie wikariusza generalnego.

20. Placyd Czubernatowicz

30 września 1829 — 24 lutego 1835 †

Buł wszystkim drogi, jaśniał świętością życia i umartwieniem.

21. Stanisław Pórzycki

● 24 luty 1835 — 30 września 1835 (1) s.s.
● 30 września 1835 — wrzesień 1841 (2)
● wrzesień 1841 — 1844 (3) abd.
Ojciec Zakonu. Wiele mu zawdzięcza, zwłaszcza jako prezydentowi, klasztor skórzecki, który uwolnił z licznych długów i znacznie powiększył jego posiadłości. Na jego wniosek władze Królestwa Polskiego w 1822 r. utworzyły w Skórcu gminę i jego mianowały pierwszym wójtem. Pełnił urzędy sekretarza, prokuratora, wikariusza i komisarza generalnego Zakonu. Za zrządzeniem Bożym był zmuszony przez władze świeckie w 1844 r. do zrzeczenia się urzędu i przez 11 lat przebywał na wygnaniu, gdzie wiele wycierpiał, znosząc wszystko z poddaniem się woli Bożej. Wreszcie, po powrocie dożył w Skórcu sędziwej starości.

22. Jerzy Naruszewicz

● 1844 — wrzesień 1847 (1)
● wrzesień 1847 — 21 wrzesień 1853 (2)
Spełniał obowiązki prezydenta w wielu klasztorach, sekretarza generalnego, a wreszcie kierował całym Zakonem, najpierw jako wikariusz w latach 1844-1847, a następnie jako przełożony generalny.

23. Antoni Czerniewski

21 września 1853 — 9 stycznia 1858†

Zanim został przełożonym generalnym, pełnił obowiązki lektora, przełożonego, sekretarza i wikariusza generalnego.

24. Aleksander Roman Wilczyński

● 9 stycznia 1858 — 26 Września 1859 (1) s.t.
● 26 września 1859 — 9 lutego 1865 (2) abd.
Do Zakonu wstąpił w 1823 r. W 1864 roku, jako generał został przewieziony wraz z innymi ze Skórca do Mariampola przez władze rosyjskie. Własnymi oczyma patrzył na zniszczenie Zakonu, o którego rozwój bardzo zabiegał, o czym świadczą szczególnie jego listy okólne. Zmuszony do zrzeczenia się urzędu generała wobec biskupa sejneńskiego dnia 9 lutego 1865 r., do śmierci przebywał w Mariampolu.

25. Jerzy Czesnas

12 lutego 1865 — 15 listopada 1892

Studiował w Akademii Duchownej w Warszawie. W Mariampolu był lektorem filozofii i teologii oraz uczył religii w szkołach. Przełożonym klasztoru i generałem Zakonu został wybrany 9 lutego 1865 r., po zrzeczeniu się tego urzędu przez o. Wilczyńskiego. Był człowiekiem pogodnym i uprzejmym.

26. Wincenty Sękowski (Senkus)

24 listopada 1892 — 10 kwietnia 1911†

Zobacz wybitne postaci

27. JERZY MATULAITIS–MATULEWICZ
beatyfikowany (1987)

tytularny arcybiskup Aduli
Odnowiciel Zgromadzenia
● 14 lipca 1911 — 20 lipca 1923 (1)
● 20 lipca 1923 — 27 stycznia 1927†
Zobacz wybitne postaci

28. Franciszek – Piotr Bučys

tytularny biskup Olympus
● 27 lipca 1927 — 21 lipca 1933 (1)
● 22 lipca 1939 — 14 maja 1951 (2) abd.

Zobacz wybitne postaci

29. Andrzej Cikoto

archimandryta

21 lipca 1933 — 22 lipca 1939

Zobacz wybitne postaci

30. Władysław Mroczek

17 września 1951 — 26 lipca 1957

Zobacz wybitne postaci

31. Stanisław Škutans

26 lipca 1957 — 2 lipca 1963

Wstąpił do Zgromadzenia jako alumn seminarium ryskiego. Po święceniach był socjuszem magistra nowicjuszy i wykładowcą historii w gimnazjum biskupim. W 1944 r. przybył do Rzymu, gdzie uzyskał doktorat. Zanim został generałem pełnił różne funkcje w domu rzymskim. Po zakończeniu swej kadencji przeniósł się do Chicago. Odznaczał się wielką pobożnością maryjną i dokładnością w zachowywaniu karności zakonnej. Pisał i publikował prace z zakresu historii Kościoła i Zgromadzenia na Łotwie.

32. Czesław Sipovič

tytularny biskup Mariammitanus

2 lipca 1963 — 28 lipca 1969

Zobacz wybitne postaci

33. Józef Sielski

● 28 lipca 1969 — 17 lipca 1975 (1)
● 17 lipca 1975 — 15 maja 1981 (2)
Urodził się w Jersey City, w stanie New Jersey. Do Zgromadzenia wstąpił w 1929 r. Święcenia kapłańskie otrzymał w dniu 10 czerwca 1941 r. Ze względu na braki personalne, niemalże natychmiast został powołany na ważne urzędy w mariańskiej wspólnocie jak socjusz mistrza nowicjatu, a następnie pierwszy przełożony w Stockbridge. W roku 1948 został wiceprowincjałem nowo powstałej prowincji św. Stanisława Kostki w U.S.A. Doprowadził do umocnienia pozycji mariańskiej wspólnoty w Stanach Zjednoczonych: wybudowano w Waszyngtonie nowy dom studiów, w Stockbridge zapoczątkowano słynny „Mariański Tydzień”, oraz ukończono budowę sanktuarium Miłosierdzia Bożego (obecnie noszącego tytuł Narodowego Sanktuarium Miłosierdzia Bożego). Położono także fundamenty pod mariańskie domy zakonne w Brookeville, w stanie Maryland, i w Portugalii. Również w tym okresie marianie rozpoczęli „podbój” Anglii i Brazylii, a ks. Józef stał się jednym z pierwszych marianów posłanych do pracy w Brazylii. Mianowany wikariuszem generalnym Zgromadzenia przyczynił się do wprowadzenia w życie programu odnowy i dostosowania, które były zlecone wszystkim wspólnotom zakonnym przez Sobór Watykański II.

34. Fidelis Grabowski

maja 1981 — 19 listopada 1984, abd.

Urodził się w Evanston w stanie Illinois 14 kwietnia 1917 r. Mając 18 lat wstąpił do marianów, a pierwsze śluby złożył 15 sierpnia 1936 r. Na kapłana został wyświęcony 22 maja 1945 r. Po święceniach został rektorem Niższego Seminarium Duchownego Księży Marianów, a w 1947 – rektorem Domu Studiów w Waszyngtonie. W 1951 r. wybrany na wiceprowincjała, nadal pełnił funkcję rektora Domu Studiów w Waszyngtonie. Dodatkowo został magistrem nowicjatu. Te funkcję sprawował przez 25 lat formując młode pokolenie marianów w prowincji. W 1975 r. został wybrany przełożonym prowincji św. Stanisława Kostki. Urząd ten pełnił aż do swego wyboru na przełożonego generalnego w 1981 r. Popierał prawdziwie kolegialnego ducha zarządzania, zgodnego ze wskazaniami Soboru Watykańskiego II. Jako generał dbał, aby marianie w Brazylii skupiali się na formacji, tym samym wspierając rdzenne powołania do Zgromadzenia. Odznaczał się wielką miłością natury i pozostanie w pamięci współbraci także jako amator botanik, geolog i astronom.

35. Donald Petraitis

● 28 listopada 1984 — 25 czerwca 1987 (1)
● 25 czerwca 1987 — 24 czerwca 1993 (2)
Urodził się 13 sierpnia 1937 r. w Chicago. Był wychowankiem księży marianów oraz sióstr św. Kazimierza, które posługiwały w parafii Matki Bożej Wileńskiej. Pierwsze śluby zakonne złożył 16 lipca 1956 r. Po ukończeniu nauki w Kolegium św. Prokopa (obecnie Uniwersytet Benedyktyński), dalszą formację kapłańską odbywał w mariańskim Wyższym Seminarium Duchownym Marian Hills w miejscowości Clarendon Hills, w stanie Illinois.
Święcenia kapłańskie przyjął w dniu 9 maja 1964 r., a następnie został skierowany do pracy wychowawczej w prowadzonym przez Zgromadzenie Kolegium Marianapolis w miejscowości Thompson, w stanie Connecticut. W roku 1970 mianowano go dyrektorem tejże szkoły. W lipcu 1975 r. kapituła generalna Zgromadzenia wybrała ks. Donalda na urząd wikariusza generalnego, co wiązało się z jego przeniesieniem do Rzymu. Jako wikariusz generalny ks. Petraitis pełnił również rolę przełożonego domu rzymskiego. Począwszy od 1984 r. przez kolejnych dziewięć lat ks. Donald Petraitis pełnił posługę przełożonego generalnego Zgromadzenia (a także krótko postulatora generalnego). W roku 1993 powrócił do rodzinnego Chicago, gdzie został wybrany przełożonym nieistniejącej już Prowincji św. Kazimierza. Oprócz obowiązków wynikających ze swego urzędu podejmował także pracę duszpasterską, zwłaszcza pośród lokalnych żeńskich wspólnot zakonnych. Od 2006 r., kiedy to dwie amerykańskie prowincje zostały połączone, tworząc jedną prowincję pw. NMP Matki Miłosierdzia, ks. Donald przeszedł na emeryturę. Ostatnie trzy lata życia spędził jako rezydent mariańskiej wspólnoty zakonnej w Thompson, CT.
Ks. Donald Petraitis odegrał znaczącą rolę jako przełożony generalny naszego Zgromadzenia. To jemu właśnie przypadło w udziale kierować naszą wspólnotą w dobie głębokich przemian ustrojowych, które zachodziły w Europie wschodniej i Związku Sowieckim, na których to terenach mieszkało i prowadziło mniej lub więcej ukrytą posługę duszpasterską wielu członków Zgromadzenia. Ks. Donald miał okazję poznać osobiście ciężkie warunki w jakich przebiegało życie i posługa jego współbraci przed 1989 rokiem za tzw. żelazną kurtyną. Utrzymywał kontakt z marianami z Litwy, Łotwy i Ukrainy, którzy potajemnie wstąpili do Zgromadzenia. Troszczył się o ich potrzeby duchowe i materialne, dodając im tym samym otuchy i zapału. Jemu także przyszło kierować naszą wspólnotą w bezpośrednim okresie po rozpadzie Związku Radzieckiego i powstawaniu niezależnych państw w byłych republikach nadbałtyckich, na Ukrainie, Białorusi i w Kazachstanie. Istotą jego posługi jako przełożonego generalnego była zawsze głęboka troska o rozwój duchowy i apostolski wspólnot mariańskich w gwałtownie zmieniających się czasach.
Należy tu również podkreślić dwa fakty. Po pierwsze, to właśnie o. generał Donald Petraitis miał przywilej bycia odpowiedzialnym z ramienia Zgromadzenia za przygotowanie w Rzymie uroczystości beatyfikacji abp. Jerzego Matulaitisa-Matulewicza – który jako pierwszy spośród marianów został wyniesiony do chwały ołtarzy w 1987 r., podczas jubileuszowych obchodów 600. rocznicy chrześcijaństwa na Litwie. Po drugie zaś ks. Donald zwołał i przewodniczył historycznej kapitule generalnej marianów w roku 1993, na której po raz pierwszy od 1939 r. mogli się zebrać przedstawiciele całego Zgromadzenia.

36. Adam Boniecki

24 czerwca 1993 — 2 lipca 1999

37. Mark Garrow

2 lipca 1999 — 5 marca 2005

Był marianinem przez 31 lat i kapłanem przez 22 lata. Po święceniach posługiwał m.in. jako przełożony i mistrz nowicjatu w Brookeville, w stanie Maryland, a także jako prefekt formacji w amerykańskiej prowincji św. Stanisława Kostki. W latach 1993-1999 był członkiem Rady Generalnej. Pełnił wówczas również funkcję generalnego prefekta formacji, wykorzystując ten czas na wprowadzenie programu formacyjnego dla Zgromadzenia przygotowanego przez kompetentną komisję, którą kierował. Podczas posługi przełożonego generalnego ks. Mark promował pomysł połączenia dwóch amerykańskich prowincji, przyjęty przez kapitułę generalną w roku 2005. Przewodniczył komisji zjednoczeniowej dwóch prowincji i w dniu 25 października 2006 r. został wybrany pierwszym prowincjałem nowo powstałej prowincji NMP Matki Miłosierdzia – dokładnie na rok przed dniem swego pogrzebu.

38. Jan Rokosz

5 marca 2005 – 10 lutego 2011

39. Andrzej Pakuła

10 lutego 2011 – 10 lutego 2017 (1)
10 lutego 2017 – 10 lutego 2023 (2)

40. Joseph Roesch

10 lutego 2023 –

Uwaga:

Portrety oznaczone mariańskim herbem są domniemanymi podobiznami stworzonymi na podstawie przekazów historycznych