Marianie zmarli w ostatnim czasie

2016-2020

Ksiądz Henryk Kulik MIC
05.02.1965 – 26.12.2020

Polska, Licheń:  26 grudnia 2020 roku, w godzinach porannych, zmarł w szpitalu w Koninie ks. Henryk Kulik MIC. Żył lat 55, w Zgromadzeniu 35, w kapłaństwie 29.

Henryk Stanisław Kulik MIC syn Mieczysława i Teresy z d. Bohgan urodził się 5 lutego 1965 r. w Elblągu. Po ukończeniu szkoły podstawowej, w roku 1984 ukończył naukę w 5-letnim Technikum Mechanicznym w Elblągu i uzyskał tytuł technika elektryka o specjalności elektromechanika ogólna. Do Zgromadzenia został przyjęty 22 czerwca 1984 roku. W Lublinie odbył miesięczny postulat klerycki, a następnie nowicjat w Skórcu.  Pierwsze śluby złożył 8 września 1985 r. W latach 1985-91 odbył studia filozoficzno-teologiczne w naszym WSD w Lublinie, będącym filią Wydziału Teologii KUL. Śluby wieczyste złożył 26 sierpnia 1989 r. w Elblągu. Święcenia prezbiteratu otrzymał z rąk bpa pomocniczego archidiecezji warszawskiej Władysława Miziołka dnia 16 czerwca 1991 r. w kościele parafialnym pw. Najświętszej Maryi Panny Matki Miłosierdzia w Warszawie na Stegnach.

Po święceniach przez kilka tygodni pracował w sanktuarium MB Licheńskiej, a następnie skierowany do domu zakonnego w Stoczku Klasztornym, jako II radny i opiekun postulantów. Tam po śmierci przełożonego i proboszcza ks. Jana Bucha MIC w 1992 r., został tymczasowo jego następcą w charakterze administratora parafii i kustosza sanktuarium. W latach 1993-96 pracował w Licheniu jako katecheta, od 1995 także jako domowy duszpasterz powołań. Przeniesiony ponownie do Stoczka w latach 1996-99 pełnił tam obowiązki przełożonego i ekonoma domu oraz proboszcza i kustosza sanktuarium. Skierowany następnie do Goźlina, w latach 1999-2002 również pełnił obowiązki przełożonego i ekonoma domu oraz proboszcza i kustosza sanktuarium. W roku 2002 przeniesiony został do Skórca i mianowany proboszczem. Nadto w latach 2002-05 był przełożonym, a przez kolejne trzy lata – I radnym domu. W latach 2008-14 został przeniesiony do Góry Kalwarii, gdzie został przełożonym i ekonomem domu oraz proboszczem parafii. W 2014 r. przeszedł do Lichenia i został tam proboszczem parafii oraz III radnym domowym.

W różnych miejscach, nieprzerwanie pełnił urząd proboszcza przez ponad 25 lat (od 1995 roku). Uroczystości pogrzebowe odbyły się w kościele parafialnym pw. św. Doroty w Licheniu Starym w środę, 30grudnia 2020 roku.

Ksiądz Jan Wojtkiewicz MIC
10.08.1932 – 12.12.2020

Polska, Licheń: 12 grudnia 2020 roku, we wspomnienie Matki Bożej z Guadelupe, we wczesnych godzinach porannych, zmarł w domu zakonnym w Licheniu Starym ks. Jan Wojtkiewicz MIC. Żył lat 88, w Zgromadzeniu 70, w kapłaństwie 62.

Ksiądz Jan Wojtkiewicz syn Józefa i Anny z d. Łagusznik urodził się 10 sierpnia 1932 roku w Królewszczyźnie, pow. Dzisna, woj. i diec. wileńska (obecnie jest to teren Białorusi). Tam ukończył pierwszą klasę szkoły powszechnej. Tuż przed wybuchem wojny rodzina przeniosła się do miejscowości Nadzieja, pow. Brasław. Podczas wojny ukończył kolejne trzy klasy szkoły powszechnej, w tym II i IV w szkole rosyjskiej. W 1946 r. wraz z rodziną przybył na Ziemie Odzyskane i zamieszkał w Biskupcu, pow. Reszel, woj. Olsztyńskie. W latach 1946-49 ukończył klasy VI-IX – zdał tzw. małą maturę i w 1949 roku zgłosił się do Zgromadzenia. Po ukończeniu nowicjatu pierwszą profesję złożył w Skórcu 15 sierpnia 1950 roku. W latach 1950-52, na warszawskich Bielanach ukończył X i XI klasę, zdobywając świadectwo dojrzałości, a następnie tamże w roku 1952-53 I kurs filozofii. W roku 1953-54 podczas przerwy w studiach pracował w kancelarii parafii Matki Bożej z Lourdes przy ul. Wileńskiej w Warszawie. W latach 1954-56 w Gietrzwałdzie ukończył II rok filozofii i I teologii. Śluby wieczyste złożył w Skórcu 15 sierpnia 1955 roku. W latach 1956-59 ukończył pozostałe trzy lata teologii w WSD we Włocławku.

Święcenia prezbiteratu przyjął po piątym kursie we Włocławku dnia 22 czerwca 1958 roku z rąk ordynariusza włocławskiego bpa Antoniego Pawłowskiego. Po ukończeniu studiów seminaryjnych w roku 1959-60 odbył studium pastoralne (tirocinium) w Krakowie u OO. Franciszkanów Konwentualnych.

Pierwszą placówką duszpasterską był Grudziądz: w 1960-61 pracował tam jako katecheta; w roku 1961-62 był prefektem kleryków w Warszawie na Pradze. Następnie powrócił do Grudziądza i w roku 1962-63 pracował w duszpasterstwie przy kościele rektoralnym, a w roku następnym (1963-64) jako współpracownik w duszpasterstwie w Skórcu. Ponownie przeniesiony do Warszawy na Pragę w latach 1964-67 był duszpasterzem i w tym czasie uzyskał świadectwo matury państwowej. Przeniesiony do Sulejówka w roku 1967-68 obok zajęć duszpasterskich rozpoczął kurs przygoto¬wawczy do studiów na Wydziale Architektury na UW. W latach 1968-72 pracował w duszpasterstwie w Licheniu. W następnym trzyleciu (1972-75) był kapelanem Szpitala Bielańskiego w Warszawie. W 1975 roku został skierowany do Rdzawki i tam był katechetą i rektorem kościoła na Obidowej (1975-81). W roku 1981-82 pełnił obowiązki katechety i współpracownika w duszpasterstwie w Stoczku Klasztornym. W latach 1982-84 był współpracownikiem w duszpasterstwie w Warszawie na Stegnach, skąd został przeniesiony do naszego WSD w Lublinie, gdzie w latach 1984-86 był ekonomem domu. W 1986 roku został skierowany do Lichenia i przez dwa lata był spowiednikiem w sanktuarium MB Licheńskiej. Kolejne dwa lata (1988-90) pracował w sanktuarium Matki Bożej Pokoju w Stoczku Klasztornym. W roku 1990, pozostając formalnie członkiem domu w Stoczku Klasztornym, wyjechał do pracy duszpasterskiej na Wileńszczyznę, którą opuścił 45 lat wcześniej (trzeba pamiętać, że znaczna część obecnej Białorusi określana była tym mianem). W latach 1990-92 pracował w Orszy, od roku 1992 do 2001 był proboszczem w Hermanowiczach i Łużkach na Białorusi. W 2001 r. został przeniesiony do pracy duszpasterskiej jako proboszcz w Podświlach. W roku następnym został skierowany do domu drujskiego i tam został wikariuszem w parafiach: Idołta, Druja i Powiacie. W roku 2005 otrzymał dekret przenoszący go do domu licheńskiego do pracy w sanktuarium MB Licheńskiej. W Licheniu gorliwie pracował jako spowiednik niemal do końca życia.

Ksiądz Jonas Malinauskas MIC
30.11.1928 – 11.12.2020

Litwa, Marijampole: 11 grudnia 2020 r. zmarł ks. Jonas Malinauskas MIC, rezydent miejscowego domu zakonnego. Żył 92 lata, w Zgromadzeniu 61 w kapłaństwie 46.

Ksiądz Jonas Malinauskas MIC z Wikariatu Generalnego na Litwie urodził się 30 listopada 1928 roku w rodzinie Feliksasa Malinauskasa i Uršulė Bakšytė-Malinauskienė w Pivašiūnai, rej. Alytus na terenie diecezji Kaišiadoriai. Sakrament chrztu św. przyjął 12 grudnia 1928 roku. W Pivašiūnai ukończył szkołę podstawową i dalej uczył się w Marijampolu. Pracował jako kontroler liczników elektrycznych i jako organista w Marijampolu. 6 września 1958 roku został przyjęty do nowicjatu w Marijampolu. Pierwsze śluby złożył 6 września 1959 roku, zaś śluby wieczyste 13 maja 1965 roku. W latach 1968-1974 studiował w kowieńskim Seminarium Duchownym, gdzie 9 kwietnia 1974 roku przyjął święcenia prezbiteratu z rąk biskupa Juozapasa Matulaitis-Labukas. Po święceniach pracował w następujących miejscowościach:

• od 19 czerwca 1974 roku jako wikariusz w parafii Prienai;
• od10 listopada 1976 roku jako wikariusz w parafii Kalvarija;
• od 17 lipca 1978 roku jako wikariusz w parafii Šakiai;
• od 28 czerwca 1980 roku był administratorem w parafii Ilguva;
• od 30 września 1986 do 2 czerwca 1987 roku był również administratorem w parafii Žemoji Panemunė;
• od 24 maja 1988 do 22 października 1990 roku był administratorem w parafii Sutkai;
• od 8 września 1992 roku był proboszczem w parafii Alksninėi Akmenynai;
• od 25 sierpnia 1997 roku pracował jako wikariusz, a później jako rezydent w parafii św. Michała Archanioła w Marijampolu.

Ksiądz Jonas odznaczał się pobożnością i duchem pokory, służąc innym z wielkim oddaniem. Dopóki pozwalało zdrowie w marijampolskim klasztorze marianów wypełniał wiernie wszystkie praktyki zakonne, codziennie sprawował Msze święte i dyżurował w kancelarii parafialnej. Każdego przychodzącego interesanta przyjmował jak brata, cierpliwie wysłuchując i hojnie obdarowywując dobrym słowem. Bardzo pilnie odwiedzał chorych w mieszkaniach i w domu opieki oraz w sąsiadującym z klasztorem szpitalu, niosąc wszystkim gorliwie posługę sakramentalną. Pochowany na mariańskim cmentarzu w Marijampolu.

Ksiądz Władysław Gurgul MIC
28.09.1930 – 07.12.2020

Ksiądz Władysław Gurgul MIC urodził się 28 września 1930 r. w miejscowości Waniów na wschodzie Polski (obecnie zachodnia Ukraina). W 1940 rodzina Gurgulów wraz z sąsiadami znalazła się wśród tysięcy Polaków przymusowo załadowanych do pociągów towarowych i wywiezionych na Syberię, gdzie co najmniej połowa zesłańców, łącznie z ojcem Władysława, zginęla z głodu i chorób.

Po napadzie hitlerowców na Związek Radziecki, polskim wygnańcom na Syberii zaproponowano przyłączenie się tworzonej właśnie armii polskiej pod dowództwem generała Władysława Andersa.

W listopadzie 1941, matka i ciotka Władysława wraz z dziećmi uciekły z obozu pracy i przedostały się do Uzbekistanu, gdzie armia polska udzieliła im schronienia i opieki, a następnie przesiedliła do kolonii brytyjskich na Bliskim Wschodzie. Władysława wysłano do szkoły podstawowej w Nazarecie, po ukończeniu której, kontynuował naukę w szkole średniej w Jerozolimie.

W 1947 r. Władysława skierowano do Anglii, gdzie połączył się z resztą swojej rodziną i kontynuował naukę u salezjanów. W Anglii wstąpił do Zgromadzenia Księdzy Marianów i po ukończeniu nowicjatu 15 sierpnia 1954 r. złożył pierwsze śluby. Po nowicjacie wysłano go do Rzymu, gdzie na Angelicum uzyskał stopień bakałarza filozofii oraz licencjat z teologii. Także w Rzymie przyjął święcenia kapłańskie 4 lipca 1960 r.

Po święceniach powrócił do Wielkiej Brytanii, gdzie pracował jako dyrektor i wychowawca w prowadzonym przez marianów w Fawley Court Kolegium Miłosierdzia Bożego, oraz pełnił we wpólnocie rozmaite funkcje administracyjne. W 1997 r. ks. Władysława skierowano do pracy w ówczesnej prowincji św. Stanisława Kostki w Stanach Zjednoczonych. Z wyjątkiem 2 lat posługi w mariańskiej parafii w Plano, Illinois, oraz 2 lat pracy jako spowiednik w Fatimie w Portugalii, przebywał w Stockbridge w stanie Massachusets, gdzie pracował duszpastersko w Narodowym Sanktuarium Miłosierdzia Bożego, zdobywając opinię doskonałego spowiednika. Ksiądz Walter, jak do niego mówiono w Stockbridge był gorliwym duszpasterzem, wychowawcą, zamiłowanym biblistą i gorliwym promotorem nabożeństwa do Bożego Miłosierdzia i Matki Bożej Niepokalanej.

Brat Pawel Musik MIC
15.01.1926 – 01.12.2020

Portugalia, Balsamão: zmarł br. Paweł Musik MIC. Żył lat 94 w Zgromadzeniu 67.

O świcie 1 grudnia 2020 roku odszedł do Domu Ojca br. Paweł Musik MIC z wikariatu portugalskiego. Brat Paweł urodził się 15 stycznia 1926 roku w miejscowości Bibiela na Śląsku, w Polsce. Po drugiej wojnie światowej wstąpił do nowicjatu Księży Marianów w Hereford w Anglii, gdzie 24 maja 1953 r. złożył pierwszą profesję zakonną.

W pierwszych latach życia zakonnego pracował w Anglii jako furtian, ogrodnik i kucharz, wykonując te obowiązki z wielką prostotą i pokorą.

W 1965 r. został przeniesiony do Portugalii, gdzie spedził większość swojego życia zakonnego. Pełnił tam m.in. funkcje wychowawcy w niższym seminarium prowadzonym przez marianów w Balsamão.

W swojej posłudze zakonnej wyróżniał się gościnnością, z jaką witał pielgrzymów przybywających do Fatimy oraz jowialnością okazywaną wszystkim, którzy z nim żyli. Był wielkim wielbicielem Maryi Niepokalanej i zagorzałym apostołem Bożego Miłosierdzia, gorliwie promującym odmawianie Koronki do Miłosierdzia Bożego o godzinie 15 we wszystkich okolicznościach swojego życia zakonnego.

Jego pogrzeb odbył się 2 grudnia 2020 w Balsamão, gdzie został pochowany na miejscowym cmentarzu mariańskim.

Ksiądz Roman Ryszard Grzona MIC
04.06.1968 – 27.11.2020

Polska, Puszcza Mariańska: śp. ks. Roman Grzona MIC (1968-2020)

27 listopada 2020 roku zmarł nagle w klasztorze w Puszczy Mariańskiej ks. Roman Ryszard Grzona MIC, mając lat 52, życia zakonnego 28, kapłaństwa 24. Do Zgromadzenia wstąpił w 1991 roku i pierwszą profesję złożył w Skórcu 8 września 1992 roku. Śluby wieczyste złożył w Górze Kalwarii na Mariankach, przy grobie Założyciela Zgromadzenia św. o. Stanisława 26 sierpnia 1996 roku.

Święceń diakonatu udzielił mu w Licheniu ówczesny administrator apostolski Kazachstanu bp Jan Paweł Lenga MIC 24 maja 1997 roku. Święcenia prezbiteratu przyjął również w Licheniu, 30 maja 1998 roku z rąk bpa Tadeusza Pieronka, Sekretarza Generalnego Konferencji Episkopatu Polski.

Po święceniach i dwumiesięcznej pracy jako duszpasterz w sanktuarium licheńskim, został skierowany do pracy w charakterze katechety w parafii pw. Niepokalanego Serca NMP w Grudziądzu, a w roku następnym do parafii pw. Wszystkich Świętych w Elblągu, gdzie po trzech latach pracy duszpasterskiej został w 2002 roku mianowany wikariuszem. W roku 2003 r. został przeniesiony do Lichenia, gdzie przez rok pełnił obowiązki dyrektora Centrum Pomocy Rodzinie i Osobom Uzależnionym, a później pomagał w Sanktuarium. W 2005 roku skierowany został do Góry Kalwarii, gdzie podjął posługę katechety. W 2009 roku został przeniesiony do domu zakonnego w Grudziądzu, gdzie pracował w duszpasterstwie parafialnym i jako katecheta. Przeniesiony do Puszczy Mariańskiej w 2017 roku, przez trzy lata pełnił urząd wikariusza parafii pod wezwaniem św. Michała Archanioła, a od 25 sierpnia 2020 roku – był tam proboszczem.

Brat Albin Milewski MIC
20.12.1934 – 22.11.2020

Polska, Licheń: 22 listopada 2020 roku, zmarł w szpitalu w Słupcy brat Albin Milewski MIC. Żył lat 85, w Zgromadzeniu 63.

Brat Albin Henryk Milewski (do ok. roku 1974 nosił nazwisko Larwa), syn Michała Milewskiego i Katarzyny Larwa-Stępniowskiej urodził się 20 grudnia 1934 w Dąbrówce, poczta Potok Górny, pow. Biłgoraj. Szkołę Podstawową w Potoku Górnym ukończył w 1950 r., a następnie w r. 1952 dwuletnią Zasadniczą Szkołę Metalowo-Drzewną ze specjalnością ślusarz maszyn rolniczych w Biłgoraju, po czym przez kilka miesięcy pracował w fabryce w Świdniku. W lokalnym Technikum uczęszczał także na kursy budowy odrzutowców. W 1953 r. zgłosił się do Zgromadzenia jako kandydat na brata. Postulat odbywał na Bielanach. Nowicjat rozpoczął 25 marca 1954, ale musiał go przerwać 29 stycznia 1955 z powodu wezwania do odbycia zasadniczej służby wojskowej. Po uzyskaniu zwolnienia z wojska niezwłocznie powrócił do nowicjatu i powtórnie go rozpoczął 31 stycznia 1956 r. Pierwszą profesję złożył 2 lutego 1957 roku i pozostał jeszcze przez jakiś czas w domu nowicjackim. W sierpniu 1961 roku został przeniesiony do domu w Górze Kalwarii, gdzie pracował w kancelarii parafialnej oraz jako zakrystian. Tam w dniu 8 grudnia 1961 r. złożył śluby wieczyste. W roku 1964 poprosił o pozwolenie na rozpoczęcie starań na wyjazd do USA celem odwiedzin ojca, Michała Milewskiego, zamieszkałego w Chicago. Do USA przybył w 1965 roku i po kontakcie z marianami z prowincji św. Stanisława Kostki poprosił o zgodę na pozostanie na stałe w mariańskim domu za granicą oraz na zmianę nazwiska. Formalną zgodę na pozostanie za granicą otrzymał od przełożonego prowincji w 1968 r. Wkrótce też przyjął obywatelstwo amerykańskie.

Przez ponad 40 lat spełniał w Prowincji amerykańskiej różne obowiązki, m.in. przynależąc do domu w Stockbridge, przez 17 lat był redaktorem miesięcznika Róże Maryi i dyrektorem polskiej sekcji w Centrum Stowarzyszenia Pomocników Mariańskich, i okresowo radnym domowym. W latach 1982-84 był ekonomem i radnym domowym w Brookeville, w roku 1985 pełnił obowiązki ekonoma i sekretarza domowego w Stocbridge. W roku 1986 przebywał w domu na Stegnach w charakterze współpracownika Prowincjalnego Duszpasterza Powołań. Powróciwszy do USA, w latach 1987-88 pracował w dziale finansowym Centrum Stowarzyszenia Pomocników Mariańskich w Stockbridge. W latach 1989-93 przeniesiony został do nowo otwartego domu w Greensboro, gdzie pełnił obowiązki ekonoma i zakrystiana, a także był członkiem Prowincjalnej Komisji Ekonomicznej. W latach 1994-96 przebywał domu w Washington jako ekonom i II radny, pozostając nadal członkiem Prowincjalnej Komisji Ekonomicznej. W roku 1997 ponownie przeniesiony do Stockbridge, został współpracownikiem Prowincjalnego Promotora Misji Mariańskich organizując od podstaw, a następnie kierując sekretariatem misyjnym. Otrzymawszy oficjalnie – za zgodą przełożonego prowincji – posługę akolity, spełniał obowiązki szafarza nadzwyczajnego Komunii św. w sanktuarium Miłosierdzia Bożego. Nadto w latach 2002-06 był IV radnym domowym.

W dniu 31 grudnia 2008 r. na własną prośbę został przeniesiony z Prowincji amerykańskiej do Prowincji polskiej i skierowany do domu zakonnego w Licheniu Starym, gdzie pomagał w sanktuarium i parafii oraz posługiwał jako szafarz Komunii świętej. Zmarł w szpitalu w Słupcy 22 listopada 2020 roku. Jego pogrzeb miał miejsce w Licheniu 26 listopada 2020 roku.

Ksiądz Kazimierz Chrostowski MIC
25.03.1936 – 22.11.2020

Polska, Stoczek Klasztorny: dnia 22 listopada 2020 roku, zmarł w hospicjum w Reszlu ks. Kazimierz Chrostowski MIC. Żył lat 84, w Zgromadzeniu 66, w kapłaństwie 52. Większość życia związał ze Stoczkiem Klasztornym, pracując w nim łącznie 48 lat.

Ks. Kazimierz Chrostowski syn Zygmunta i Aleksandry z d. Borawska, urodził się 25 marca 1936 roku we wsi Mocarze, pow. Łomża, diecezja łomżyńska. Po ukończeniu szkoły powszechnej w Burzynie, w latach 1951-53 był uczniem kl. VIII i IX w Niższym Seminarium Księży Salezjanów w Różanymstoku. W 1953 r. został przyjęty do naszego Zgromadzenia; nowicjat odbył w Skórcu i 15 sierpnia 1954 roku złożył pierwszą profesję. W latach 1954-56 ukończył szkołę średnią w Górze Kalwarii. W roku 1956-57 przebywał na przerwie w domu licheńskim. Pierwszy rok filozofii odbył w roku akad. 1957-58 w Warszawskim Wyższym Metropolitalnym Seminarium Duchownym, a drugi w domu przy ul. Wileńskiej (w roku 1958-59). Przez kolejny rok (1959-60) przebywał na przerwie w Kiwitach pełniąc obowiązki organisty. W roku akad. 1960-61 studiował I rok teologii w WSD we Włocławku, ale przez kolejne trzy lata (1961-64) był zakrystianem w Stoczku Klasztornym. Ostatecznie studia teologii ukończył w WSD w Siedlcach (1964-68). Święcenia kapłańskie przyjął w katedrze siedleckiej dnia 8 czerwca 1968 roku z rąk ks. bpa Wacława Skomoruchy. Bezpośrednio po święceniach w latach 1968-72 był współpracownikiem w duszpasterstwie i katechetą w Skórcu, potem przez rok pracował w Głuchołazach, i w roku kolejnym – w Górze Kalwarii. W latach 1974-89 przeniesiony do Stoczka Klasztornego jako współpracownik w duszpasterstwie, katecheta i organista; w tym czasie przeprowadził m.in. remont organów kościoła stoczkowskiego. Przez 1,5 roku pracował jako duszpasterz i spowiednik w kościele pw. św. Franciszka Ksawerego w Grudziądzu (1989-1990). Powróciwszy do Stoczka w 1990 roku, aż do śmierci pomagał w tamtejszej parafii i sanktuarium; wielokrotnie był radnym domu.

Ksiądz Eugeniusz Makulski MIC
09.02.1928 – 12.11.2020

Polska, Licheń: 12 listopada 2020 roku, we wczesnych godzinach porannych, zmarł w szpitalu konińskim ks. Eugeniusz Makulski MIC. Żył lat 92, w Zgromadzeniu 71, w kapłaństwie 65.

Eugeniusz Makulski syn Bolesława i Julii z d. Jaguckiej, urodził się 9 lutego 1928 roku w Kotarszynie, parafii Waśniów, w powiecie opatowskim. Gdy miał 4 lata, zmarł mu ojciec. Miał przyrodnie rodzeństwo: brata i dwie siostry z powtórnego małżeństwa matki (Chojnacka). W latach 1934-37 uczęszczał do szkoły w Szeligach, a następnie zabrał go stryjek, który był kierownikiem szkoły powszechnej w Miłkowie; tam w 1941 uzyskał świadectwo ukończenia sześciu klas szkoły powszechnej. Powrócił do Kotarszyna i tam do jesieni 1943 r. pracował w rodzinnym gospodarstwie. Następnie przez rok jako uczeń tokarski pracował w fabryce w Starachowicach. W kwietniu 1945 r. rozpoczął naukę w gimnazjum w Ostrowcu Świętokrzyskim i w trybie przyśpieszonym ukończył I klasę.. We wrześniu 1945 r. razem ze swym stryjem wyjechał do Grudziądza i został przyjęty do II klasy gimnazjum im. Króla Jana Sobieskiego. Tam uzyskał świadectwo dojrzałości w 1948 roku.

Do nowicjatu w Skórcu został przyjęty w 1948 r. i tam złożył pierwszą profesję 15 sierpnia 1949 r. Dwuletnie studia filozofii odbył w Mariańskim Instytucie Filozoficzno-Teologicznym na Bielanach w latach 1949-51. Następnie przez rok był wychowawcą w naszym Niższym Seminarium Duchownym również na Bielanach, a w latach 1952-4 na Bielanach ukończył pierwsze dwa lata teologii. W dniu 15 sierpnia 1954 r. złożył śluby wieczyste w Skórcu. Po zamknięciu przez władze PRL naszego seminarium na Bielanach pozostałe dwa lata teologii ukończył we Włocławku. Święcenia kapłańskie przyjął we włocławskiej bazylice katedralnej we Włocławku dnia 26 czerwca 1955 roku z rąk Biskupa Włocławskiego Antoniego Pawłowskiego.

Po ukończeniu ostatniego roku studiów został skierowany do pracy duszpasterskiej w charakterze wikariusza i prefekta w Głuchołazach. W roku 1957 po zwolnieniu z dotychczasowych obowiązków został mianowany prefektem braci scholastyków, a w roku 1959-60 był wikariuszem w parafii Krekole k. Stoczka Klasztornego. W latach 1960-1865 studiował historię na Wydziale Humanistycznym KUL, wieńcząc je pod kierunkiem ks. prof. dra Mieczysława Żywczyńskiego pracą pt. Kult ojca Stanisława Papczyńskiego. W 1962 r. został członkiem prowincjalnej komisji do roztoczenia opieki nad kościołem Wieczerzy Pańskiej i grobem o. Stanisława Papczyńskiego w Górze Kalwarii na Mariankach. W 1964 r. podjął badania nad historią kultu słynącego łaskami obrazu MB Licheńskiej.

W 1965 r. został przeniesiony z Lublina do domu licheńskiego dla przygotowania uroczystości koronacyjnych. W grudniu 1966 r. został wikariuszem, a rok później proboszczem licheńskiej parafii oraz kustoszem sanktuarium. W dniu 15 sierpnia 1967 r. odbyła się uroczystość koronacji łaskami słynącego obrazu MB Licheńskiej. W latach 1966-69 r. był przełożonym domu licheńskiego, zaś przez kilka następnych kadencji zastępcą przełożonego domu. Od początku podjął systematyczną pracę nad rozwojem kultu MB Licheńskiej i nad rozbudową sanktuarium. Z inicjatywy ks. Makulskiego powstał świecki ruch Duchowa Rodzina Mariańska skupiony wokół licheńskiego sanktuarium. Jego staraniem, w latach 1994-2004 wybudowana została nowa, największa w Polsce świątynia. Nawiedził ją i poświęcił w trakcie budowy w 1999 roku św. Jan Paweł II. Kościół, poświęcony w czerwcu 2004 roku, otrzymał w roku następnym tytuł bazyliki mniejszej. Zwolniony z obowiązków kustosza i proboszcza ks. Makulski do końca życia mieszkał w Licheniu. Uroczystości pogrzebowe odbyły się w kościele parafialnym pw. św. Doroty w Licheniu Starym w sobotę, 14 listopada 2020 roku.

Ksiądz Tadeusz Mierzwiński MIC
16.01.1935 – 01.11.2020

Dnia 1 listopada 2020 roku, w godzinach południowych, zmarł w klasztorze skórzeckim po długiej chorobie ks. Tadeusz Mierzwiński MIC. Żył lat 85, w Zgromadzeniu 69, w kapłaństwie 60.

Ksiądz Tadeusz syn Antoniego i Stefanii z d. Dąbrowska, urodził się 16 stycznia 1935 roku w Kalinowie Nowym, pow. Wysokie Mazowieckie, diecezja łomżyńska. Po ukończeniu siódmej klasy szkoły powszechnej w Zambrowie, w 1948 r. został przyjęty do juwenatu w Głuchołazach, a w następnym roku – na Bielany. W roku 1950-51 odbył nowicjat w Skórcu i 15 sierpnia 1951 roku złożył pierwszą profesję. W roku 1951-52 był w scholastykacie na Bielanach, a w następnym – na Wileńskiej i tam złożył egzamin dojrzałości przed komisją powołaną przez ojca prowincjała. W roku 1953-54 był furtianem w domu przy ul. Wileńskiej, a w latach 1954-56 ukończył filozofię w WMSD w Warszawie.

Profesję wieczystą złożył w Gietrzwałdzie 15 sierpnia 1956 roku. Studia teologiczne odbył w WSD we Włocławku w latach 1956-60. Święcenia kapłańskie otrzymał w bazylice katedralnej we Włocławku dnia 11 czerwca 1960 r. z rąk ordynariusza włocławskiego bpa Antoniego Pawłowskiego.

W roku 1960-61 ukończył program studium duszpasterskiego u oo. Franciszkanów Konwentualnych w Krakowie. W latach 1961-66 pracował w duszpasterstwie i katechezie w Głuchołazach; do 1962 r. był też kapelanem szpitali, a od 1964 r. wikariuszem parafii. W 1966 r. został przełożonym domu w Stoczku Klasztornym i w latach 1966-68 był wikariuszem współpracownikiem parafii Kiwity i Krekole.

W grudniu 1968 r. jako przełożony domu stoczkowskiego otrzymał pozwolenie na pobyt poza domem zakonnym, zamieszkał w Elblągu, by organizować tam mariańską placówkę duszpasterską. W 1972 r. został tam erygowany dom zakonny, a ks. Tadeusz został pierwszym przełożonym, ekonomem oraz proboszczem nowo utworzonej parafii pw. Wszystkich Świętych i budowniczym kościoła parafialnego. Obowiązki te pełnił do 1981 roku.

Przeniesiony do Warszawy na Stegny, jako przełożony wspólnoty i administrator ośrodka duszpasterskiego, a od 25 maja 1982 r. jako proboszcz parafii NMP Matki Miłosierdzia. Obowiązki przełożonego i ekonoma pełnił do 1987 r. oraz w latach 1990-96 i 2002-05; w pozostałych latach obecności na Stegnach – był członkiem rady domowej. W latach 1993-99 pełnił obowiązki IV radnego prowincji; w latach 1989-2005 był asystentem przy katolickim ruchu apostolstwa świeckich „Legion Maryi” na terenie Archidiecezji Warszawskiej, wicedziekanem dekanatu służewskiego i członkiem Rady Kapłańskiej Archidiecezji Warszawskiej. Troszczył się o rozwój życia duchowego parafian przez stwarzanie warunków do powstawania różnych wspólnot; dbał o wystrój świątyni parafialnej.

W roku 2005 został przeniesiony do Skórca i podjął obowiązki przełożonego domu, które pełnił do 2011 roku; następnie został II radnym domu. Był inicjatorem rozbudowy kościoła skórzeckiego. W 2011 r. został opiekunem i animatorem Bractwa Niepokalanego Poczęcia NMP przy domu zakonnym w Skórcu. Uroczystości pogrzebowe odbędą się w kościele parafialnym pw. Nawrócenia św. Pawła Apostoła w Skórcu w piątek, 6 listopada 2020 roku.

Ksiądz Stanisław Chryc MIC
18.04.1930 – 18.10.2020

Wieloletni członek domu zakonnego w Skórcu, przeżył 90 lat w tym w Zgromadzeniu 70. Syn Jana i Stanisławy z domu Twaróg urodził się w Rdzawce k. Rabki dnia 18 kwietnia 1930 r. Po ukończeniu szkoły powszechnej w 1946 r. w Rdzawce uczęszczał do VIII klasy w Gimnazjum Ogólnokształcącym w Rabce. W roku 1948/9 ukończył IX klasę i zarazem program Gimnazjum w Prywatnym Liceum i Gimnazjum oo. Pijarów im. St. Konarskiego w Krakowie. W roku 1949 został przyjęty do Zgromadzenia i rozpoczął nowicjat. Pierwszą profesję złożył w Skórcu 8 września 1950 r. Następnie został skierowany na Bielany i podjął naukę w kl. X. W 1952 r. jako uczeń ostatniej klasy szkoły średniej mieszkał w domu na Pradze. Także na Pradze ukończył dwa lata studiów seminaryjnych. Śluby wieczyste złożył w Gietrzwałdzie 15 sierpnia 1956 r., po czym został posłany na przerwę do Skórca do pracy w gospodarstwie klasztornym. Pierwszy rok studiów teologicznych (1957/8) ukończył w Warszawie na Pradze. Pozostałe trzy lata teologii (1958/62) ukończył w WSD we Włocławku i dnia 24 czerwca 1962 roku przyjął sakrament prezbiteratu z rąk ks. bpa Antoniego Pawłowskiego. Po święceniach odbył w Krakowie u oo. Franciszkanów Konwentualnych roczne studium pastoralne.

Pierwszą placówką ks. Stanisława były Kiwity (1963), gdzie pracował jako katecheta i współpracownik w duszpasterstwie. Po roku, został skierowany do pracy w Ponicach, z przynależnością do domu w rodzinnej Rdzawce. Przepracował tam 5 lat. Przeniesiony do Głuchołaz przez 15 lat spełniał obowiązki współpracownika w duszpasterstwie i katechety (1969/84). Kolejne trzy lata (1984/87) pracował w Zakopanem na stanowisku organizatora budowy nowego zespołu sakralno-mieszkalnego na Cyrhli, a także służył pomocą w duszpasterstwie. Następne trzy lata (1987/1990) był przełożonym domu i rektorem kościoła w Sulejówku. W 1990 roku ponownie został skierowany do Głuchołaz i przez kolejne sześć lat pracował jako kapelan w głuchołaskich szpitalach, kierował parafialną Caritas i był współpracownikiem w duszpasterstwie (1990/96). Po przekazaniu tej placówki Biskupowi Opolskiemu został przeniesiony do Skórca. Tam podjął zlecone mu obowiązki współpracownika w duszpasterstwie: zwłaszcza w parafialnej Caritas, roztoczył opiekę nad chorymi i rodzinami cierpiącymi na niedostatek materialny. Aktywnie włączył się w organizowanie odpoczynku wakacyjnego dzieci z rodzin wielodzietnych, biednych i dysfunkcyjnych, otoczył duchową opieką dwa dziecięco-młodzieżowe zespoły taneczne. W 1997 r. Kapituła Honorowej Nagrody przy Towarzystwie Przyjaciół Głuchołaz przyznała ks. Stanisławowi odznaczenie „Głuchołaską Kozę” za rok 1996 w dziedzinie „Osobowość”, zaś w roku 2010 przez Międzynarodową Kapitułę Orderu Uśmiechu został przyjęty do grona Kawalerów Orderu Uśmiechu. Zmarł w Skórcu 18 października 2020.

Ksiądz Władysław Zdaniukiewicz MIC
24.08.1924 – 25.05.2020

Wieczorem 25 maja 2020 roku, w licheńskim Hospicjum im. św. Stanisława Papczyńskiego, zmarł najstarszy członek polskiej prowincji Zgromadzenia Księży Marianów, ks. Władysław Zdaniukiewicz MIC.

Ks. Władysław Zdaniukiewicz urodził się 24 sierpnia 1924 r. w Rakańcach na Wileńszczyźnie. W latach 1944-46 był więziony i zesłany do łagrów. Po powrocie do ojczyzny w Warszawie ukończył naukę w zakresie „małej matury”, po czym w 1947 r. został przyjęty do nowicjatu w Skórcu, po którego ukończeniu złożył śluby zakonne 15.08.1948 r. Studia seminaryjne odbywał w Warszawie na Pradze i na Bielanach, a potem w Gietrzwałdzie i we Włocławku, gdzie dnia 23 czerwca 1957 r. otrzymał święcenia kapłańskie z rąk bpa ordynariusza Antoniego Pawłowskiego.

Po przyjęciu święceń kapłańskich pracował najpierw jako ekonom na Bielanach, a potem w duszpasterstwie jako katecheta, wikariusz kolejno w parafii św. Zygmunta na Polach Bielańskich, na Pradze, w Głuchołazach, w Górze Kalwarii. Od 1966 roku, przez 11 lat był proboszczem parafii Kiwity na Warmii, potem od 1977 r. a parafii Jegłownik, gdzie rozpoczął budowę kościoła. 30 września 1982 roku ks. Zdaniukiewicz przekazał urząd proboszcza swemu następcy, kapłanowi diecezji warmińskiej (Ks. Władysławowi Janczy).

W następnych latach ks. Władysław Zdaniukiewicz pracował w Rdzawce, w Głuchołazach, skąd w 1984 r. wyjechał do RFN, gdzie pracował w diecezji Augsburg: Vilgertshofen, Stadl, a następnie od 1989 jako kapelan szpitala najpierw w Schongau, a potem we Pfronten. W 1997 r. powrócił do kraju i został skierowany do pracy w Sanktuarium Matki Bożej Licheńskiej. W latach 2002-2005 pracował w Sulejówku, skąd ponownie skierowany został do Lichenia, gdzie przebywał do końca życia. Tam też został pochowany.

Wieczny odpoczynek racz mu dać, Panie,
a światłość wiekuista niechaj mu świeci.

Brat Leonard Konopka MIC
09.08.1933-05.04.2020

W domu opieki prowadzonym przez Zgromadzenie Małych Sióstr od Ubogich w Waszyngtonie, DC, 5 kwietnia 2020 r., w wieku 86 lat, odszedł do wieczności brat Leonard Józef Konopka MIC, członek Zgromadzenia Księży Marianów Niepokalanego Poczęcia NMP.

Urodził się w Detroit, Michigan, jako najmłodsze z siedmiorga rodzeństwa, z kórych czworo zostało kapłanami i siostrami zakonnymi.

W roku 1951 został przyjęty do mariańskiego nowicjatu; śluby wieczyste złożył w 1958 r. W tym okresie pomagał przy budowie Narodowego Sanktuarium Miłosierdzia Bożego w Stockbridge, Massachusetts, rzeźbiąc w drzewie ozdoby dla kościoła.

Przez 62 lat brat Leonard był wieczystym profesem Zgromadzenia z których 45 lat spędził w Waszyngtonie i okolicy. Służył naszej wspólnocie spełniając rozmaite obowiązki, m.in. radnego prowincji, członka komisji formacyjnej, przełożonego domów w Stockbridge i Brokeville, MD oraz ekonoma w różnych wspólnotach domowych do których należał.

W latach 70. ubiegłego stulecia współorganizował grupę modlitewną przy Narodowym Sanktuarium Miłosierdzia Bożego, która kontynuuje swoją działalność do dziś. Był także współzałożycielem mariańskiego Domu Modlitwy w Brookeville, Maryland oraz podobnego przy Oakview Terrace w Waszyngtonie. Dom Modlitwy umożliwiał duchowe uzdrowienie i prowadził rekolekcje dla wielu osób z różnych stron kraju.

Brat Leonard troszczył się o swoich współbraci i wielu przyjaciół naszej wspólnoty, a także pomagał w utrzymaniu kaplicy Miłosierdzia Bożego w Brookeville i kaplicy mariańskiego domu studiów w Waszyngtonie. Był dla wszystkich niczym rodzony brat darzący uśmiechem i dobrym żartem. Był miłośnikiem muzyki klasycznej, pływania i wspólnych spotkań z rodziną i przyjaciółmi. Przede wszystkim zaś był gorliwym promotorem orędzia Miłosierdzia Bożego. Począwszy od około 2000 r. organizował doroczne obchody Niedzieli Miłosierdzia Bożego w Bazylice Narodowego Sanktuarium Niepokalanego Poczęcia w Waszyngtonie, a także regularną Mszę św. niedzielną i odmawianie Koronki do Miłosierdzia Bożego w Centrum Kultury Jana Pawła II, a obecnie Narodowym Sanktuarium św. Jana Pawła II.

Kiedyś podzielił się tym, co skłoniło go do zostania bratem zakonnym we wspólnocie marianów. Była to mianowicie chęć służenia innym na wzór Chrystusa. „Wstąpiłem tu po to, aby stawać się podobnym do naszego Pana” – wyznał kiedyś. „Nie przyszedłem, aby mi służono, ale aby służyć. Wszystko inne jest nieistotne i przemija lub rozpada się, ale jeśli chodzi o posługę … to zawsze istnieje jej potrzeba”.

Zastanawiając się nad swoją rolą ekonoma domu w Waszyngtonie, stwierdził: „Jest to czymś więcej niż zwykłym kupowaniem jedzenia. Zadanie nie kończy się na tym. Kupowanie jedzenia to także sposób służenia Kościołowi”.

Z biegiem lat jego poszczególne obowiązki zmieniały się. „Dom modlitwy zakończył swoją działalność, dom nowicjatu [w Brookeville] został zamknięty. Ale świadomość, że przez to wszystko służyłem Chrystusowi dawała mi siłę do dalszej posługi” – wyznawał.

W wieku zaawansowanym br. Leonard regularnie każdego wieczoru spędzał czas przed Najświętrzym Sakramentem. W minionych latach – wyznawał – spędzałem czasem półtorej, a nawet dwie godziny oglądając telewizję lub jakiś film. W pewnym momencie odczułem, że Pan pyta mnie: „jeśli możesz spędzić dwie godziny oglądając film, dlaczego nie spędzisz godzinę ze Mną…?”. Odtąd zawsze wiernie dotrzymywał swojej „godziny świętej” medytując nad Słowem Bożym.

Brat Leonard był również uzdolnionym kierownikiem duchowym. Ukończył w tej dziedzinie studia specjalistyczne. Często sam bywał zaskoczony różnymi nachnieniami, których Pan udzielał mu w sercu, podczas gdy udzielał poradnictwa duchowego. Kiedyś powiedział ze zdumieniem: „ludzie przychodzą po duchowe wskazówki, a właściwe słowa same cisną mi się na usta…”. Uważał to za dar od Pana Boga, a także owoc czasu spędzanego każdego dnia przed Najświętszym Sakramentem.

W drodze do domu Ojca br. Leonarda poprzedzili jego rodzice, Anthony i Stefania (Ostafin) Konopka; jego bracia, ks. Edward, Benjamin i Joseph oraz jego siostry Helen Saunders i s. Edwardine. Jedna z jego sióstr – s. Josetta, nadal mieszka w Ohio.

Pomimo dwóch miesięcy czasu spędzonych w różnych szpitalach i ośrodkach rehabilitacyjnych miał dość siły, aby go przeniesiono na kilka dni przed śmiercią do domu opieki Małych Sióstr od Ubogich. Tam otrzymał namaszczenie chorych i Komunię Świętą w ostatnim dniu swojego ziemskiego życia.

Z powodu koronawirusa Msza pogrzebowa i sam pogrzeb w Narodowym Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Stockbridge miały charakter ściśle prywatny. Wspólnota mariańska na Eden Hill oczekuje jednak możliwości odprawienia publicznego nabożeństwa żałobnego za duszę br. Leonarda, jak tylko zostaną zniesione ograniczenia wz. z koronawirusem.

Brat Calvin Mpetong Essola MIC
( 24.12.1993 – 10.09.2019)

Brat Jean Calvin Octavian Mpetong Essola MIC, urodził się 24 grudnia 1993 r. w Kamerunie.  W 2019 r. ukończył postulat w Nyakinama w Rwandzie, a 6 lipca 2019 r. rozpoczął nowicjat.  Niestety choroba zaatakowała go wkrótce potem i musiał być hospitalizowany, najpierw w Ruhengeri, a potem w Kigali.  W niebezpieczeństwie śmierci został dopuszczony do pierwszej profesji ślubów, którą złożył 14 sierpnia 2019 r. Zmarł 10 września 2019 r. i został pochowany na mariańskim cmentarzu w Kibeho, Rwanda.

Ksiądz Marcin Rzeszutek MIC
(22.09.1925 – 19.08.2019)

Ksiądz Marcin Rzeszutek MIC, członek domu zakonnego w Stockbridge, MA w amerykańskiej prowincji NMP Matki Milosierdzia, zmarł 19 sierpnia br. wskutek komplikacji po kilku udarach. Przeżył 93 lata; 76 lat w Zgromadzniu i 68 lat w kapłaństwie. Pozostanie w naszej pamięci jako łagodny duszpasterz, poliglota, zamiłowany w ogrodnictwie i obserwowaniu życia ptaków.

Urodził się 22 września 1925 r. w Easthampton, Massachusetts, w rodzinie Franciszka i Anieli Rzeszutek, miał ośmioro rodzeństwa. Po ukończeniu szkoły średniej w 1942 r., wstąpił do Zgromadzenia Księży Marianów. Przez całe życie zakonne spełniał we wspólnocie wiele zadań, posługując na różnych placówkach.

Rozpoczął nowicjat w domu zakonnym w Waszyngtonie, DC, gdzie 15 sierpnia 1943 r. złożył pierwsze śluby. Skierowany na studia do Katolickiego Uniwersytetu Ameryki, w maju 1948 r. uzyskał tam stopień bakałarza filozofii. Następnie został wysłany na dalsze studia na Uniwersytet Angelicum w Rzymie, uzyskując tam w 1951 r. stopień licencjata teologii. Także w Rzymie otrzymał święcenia kapłańskie 7 października 1951 r.

Zaraz po święceniach powrócił do Waszyngtonu, gdzie podjął się głoszenia misji parafialnych we wschodniej części Stanów Zjednoczonych. W 1956 r. został przeniesiony do domu zakonnego w Stockbridge, gdzie powierzono mu różne funkcje administracyjne i duszpasterskie.

W latach 1958-59 należał do mariańskiego domu misyjnego w Detroit, Michigan, nadal głosząc misje parafialne na Środkowym Zachodzie do 1965 roku. Następnie wrócił do Stockbridge obejmując funkcję pierwszego radnego (wiceprowincjała) i sekretarza prowincji św. Stanisława Kostki, które spełniał do 1969 r., kiedy to został ponownie wysłany do Rzymu. Tam powierzono mu obowiązki sekretarza generalnego Zgromadzenia.

Po powrocie z Wiecznego Miasta był przełożonym mariańskiego scholastykatu w Waszyngtonie, a następnie został skierowany do klasztoru marianów w Balsamão w Portugalii. W latach 80. ubiegłego stulecia był dyrektorem mariańskiego domu pielgrzyma (Pensão San Paulo) w Fatimie w Portugalii.

Na początku lat 90. został przeniesiony do Stockbridge, gdzie objął posługę duszpasterską w Narodowym Sanktuarium Miłosierdzia Bożego. Następnie został przeniesiony do Brookville, Maryland, gdzie mieścił się wówczas mariański nowicjat. W 1996 r. został skierowany do Bernalillo, New Mexico, posługując tam do roku 2003, kiedy to powrócił do domu zakonnego w Stockbridge, pozostając w nim do końca życia.

Ksiądz Marcin zyskał sobie opinię wspaniałego spowiednika. Władał wieloma językami; polskim, włoskim, portugalskim, hiszpańskim, niemieckim i łaciną. Był utalentowanym pisarzem i dobrym korektorem tekstów czym wniósł znaczny wkład do wielu mariańskich publikacji.

Dzięki wyniesionemu z domu rodzinnego zamiłowaniu do ogrodnictwa uprawiał z powodzeniem warzywa na mariańskiej posiadłości na Eden Hill w Stockbridge. Jesienią zaś zbierał jabłka z których piekł ciasta dla lokalnej wspólnoty mariańskiej.

Był wielkim miłośnikiem drozdów północno-amerykańskich. Wręczał budki dla drozdów własnej roboty każdemu, kto posiadał teren sprzyjający osiedleniu się tych ptaków. Sam zaś opiekował się dziesiątkami budek dla ptaków rozsianymi na mariańskiej posiadłości w Stockbridge.

Ksiądz Marcin pozostawił siostrę Helenę Yagodzynski z Hatfield, Massachusetts. Pozostałe jego rodzieństwo; siostry Marianna Woźniak, Sophie Dusreane, Mary Yamer i Josephine Rzeszutek oraz jego bracia Joseph, Stanley i Walter, poprzedzili go w drodze do domu Ojca.

Msza św. pogrzebowa została odprawiona 22 sierpnia po czym ciało zmarłego odprowadzono na mariański cmentarz na Eden Hill.

Ksiądz Jazeps Sitnieks MIC
(11.02.1937-19.07.2019)

Ksiądz Jazeps Sitnieks MIC zmarł w godzinach porannych 19 lipca 2019 r. w Daugavpils na Łotwie. Należał do wikariatu łotewskiego. Miał lat 82; w Zgromadzeniu przeżył lat 31, a w kapłaństwie 26.

Ksiądz Jazeps urodził się 11 lutego 1937 r. w Rimsani (Łotwa). Do Zgromadzenia wstąpił już w wieku dojrzałym i złożył pierwsze śluby 17 listopada 1988 r., a śluby wieczyste 2 października 1991 r. Poprzednio pracował w telewizji łotewskiej oraz jako redaktor w wydawnictwie.

Święcenia kapłańskie otrzymał 13 czerwca 1993 r., po czym przez pewien czas pełnił obowiązki ekonoma seminarium diecezjalnego w Rydze. Następnie został proboszczem parafii w Jurmala a później w Vilani, pełniąc równocześnie obowiązki przełożonego domu. W latach 1999-2005 był przełożonym byłej prowincji łotewskiej Zgromadzenia, natomiast w latach 2010-2013 był ojcem duchownym WSD w Rydze.

W ostatnich latach – aż do ostatniego dnia życia – posługiwał jako wikary w mariańskiej parafii w Daugavpils.

Uroczystości pogrzebowe odbędą się w kościele św. Michała w Vilani 22 lipca o godz. 11.00, następnie ciało zostanie złożone na mariańskim cmentarzu przy kościele.

Reqiescat in pace.

Ksiądz Wiktor Krawczyk MIC
(18.09.1930 – 13.03.2019)

Ks. Wiktor Krawczyk s. Stanisława i Weroniki z d. Godyl urodził się 18 września 1930 roku w Giżycach, diec. włocławska, pow. Kalisz. Po ukończeniu szkoły powszechnej w Giżycach, w 1945 roku rozpoczął naukę w trzyletniej Średniej Szkole Zawodowej w Grabowie n. Prosną i równocześnie uczył się krawiectwa; tam w 1949 r. zdał małą maturę. Przyjęty do Zgromadzenia – w roku 1949-50 odbył nowicjat w Skórcu i 15 sierpnia 1950 roku złożył pierwsze śluby zakonne. Następnie został skierowany do scholastykatu na Bielanach, gdzie w latach 1950-52 ukończył klasy IX-X, zaś klasę XI w mariańskim domu na Pradze ukończył w roku 1953. W tym samym roku złożył w Skórcu profesję wieczystą. Studia seminaryjne odbywał kolejno na Bielanach (1953-54 – I rok filozofii), w Gietrzwałdzie (1954-56: II rok filozofii i I teologii) i we Włocławku (1956-59), gdzie dnia 22 czerwca 1958 roku otrzymał święcenia kapłańskie z rąk ordynariusza diecezji włocławskiej bpa Antoniego Pawłowskiego. Ponadto w roku 1959-60 odbył w Krakowie studium teologiczne (tirocinium) u ojców Franciszkanów Konwentualnych.

Pierwszą placówką ks. Wiktora był Skórzec: był tam katechetą i współpracownikiem w duszpasterstwie. Przeniesiony do Głuchołaz, w latach 1961-64 spełniał podobne obowiązki, jak w Skórcu. Kolejną placówką ks. Krawczyka był dom w Warszawie na Pradze; w latach 1964-65 pełnił tam urząd wikariusza parafii MB z Lourdes. W kolejnym roku pracował w Grudziądzu jako katecheta i współpracownik w duszpasterstwie; a przez następne pięć lat (1966-1971) te same obowiązki pełnił  w Warszawie na Marymoncie. Ponownie przeniesiony na Pragę, był katechetą w roku 1971-72.

W roku 1972 wyjechał do pracy w Argentynie, a po powrocie do kraju w 1973 r. został katechetą i współpracownikiem w duszpasterstwie w Puszczy Mariańskiej. W latach 1974-81 pracował w Elblagu jako duszpasterz młodzieży. Następnie, w latach 1981-86 był proboszczem w Głuchołazach, a przez pierwsze cztery lata – także przełożonym domu zakonnego. W roku 1986-87 był współpracownikiem  w duszpasterstwie na Stegnach, zaś w latach 1987-90 przełożonym i ekonomem domu oraz proboszczem w Goźlinie. Po zakończeniu kadencji przełożeńskiej w 1990 r. został przeniesiony do pracy w sanktuarium MB Licheńskiej jako kaznodzieja i spowiednik. W latach 1999-2002  pracował przy kościele rektoralnym św. Franciszka Ksawerego w Grudziądzu. W roku 2002 ponownie został przeniesiony do domu licheńskiego i skierowany do pracy w sanktuarium. Ostatnie lata życia, naznaczone pogarszającym się zdrowiem, przeżywał w cichości i pokorze. Zmarł w szpitalu w Koninie 13 marca 2019.

Ksiądz Hieronim Zalonis MIC
(27.06.1932 – 17.01.2019)

Ksiądz Hieronim – syn Andrzeja i Anny z domu Gavnonis – urodził się 27 czerwca 1932 r. W Plymouth, PA, gdzie w 1950 r. ukończył szkołę średnią. Był także absolwentem LeGrand seminarium w Montrealu, Quebec w Kanadzie. Święcenia kapłańskie otrzymał 23 maja 1959 r. razem ze swoim bratem bliźniakiem Janem Andrzejem Zalonisem w seminarium księży marianów w Clarendon Hills, IL, z rąk ks. bpa Wincentego Brizgysa, biskupa pomocniczego Kowna na Litwie.

Następnie podjął studia na Uniwersytecie Katolickim w Washington, DC. Jego pierwszą placówką duszpasterską była parafia Matki Bożej Królowej w Plano, IL, gdzie w latach 60. ubiegłego wieku posługiwał wraz ze swoim kuzynem ks. Edwardem Vitchkoskim MIC. W latach 70-tych oraz na początku lat 80-tych ubiegłego stulecia był proboszczem parafii św. Piotra w Kenosha, WI. Następnie został przeniesiony z powrotem do parafii Matki Bożej Królowej w Plano, IL.  Posługiwał również w parafii św. Patryka w Bristol, IL. Prowadził projekt budowy nowego kościoła św. Patryka w Yorkville, IL konsekrowanego w 2002 r.

Po przejściu na emeryturę ks. Hieronim przeniósł się do domu zakonnego w Thompson, CT, a ostatnie lata życia spędził w domu opieki w Putnam, CT.

Ksiądz Hieronim, jako marianin, poświęcił prawie 60. lat życia pracy duszpasterskiej. W ciągu swych 86. lat cieszył się pełnią życia; był zagorzałym wędkarzem i podróżnikiem. Był także kibicem klubów futbolu amerykańskiego, takich jak: Chicago BearsChicago White Sox i Notre Dame. Lubił uczestniczyć w zajęciach szkół przy parafiach Matki Bożej Królowej i św. Piotra, szczególnie we Mszach św. i programach świątecznych dla dzieci.

Ks. Hieronim Antoni Zalonis MIC zmarł o godz. 23,24 w czwartek 17 stycznia 2019 r., w szpitalu Day Kimball w Putnam, CT.

W drodze do domu Ojca, ks. Hieronima poprzedzili jego rodzice, bliźniaczy brat ks. Jan  (zmarł w Hartford, CT, w 1996 r.) oraz kuzyn, ks. Edward (zmarł w Chicago, IL, w 1990 r.). Ks. Zalonis pozostawił siostrę Sally McGovern z mężem Williamem z Bardstown, KY oraz ich potomstwo.

Msza św. pogrzebowa została odprawiona w kościele św. Patryka w Bristol, IL. Zmarłego pochowano na cmentarzu mariańskim św. Kazimierza w Chicago, IL.

Ksiądz Zbigniew Wąsiniak MIC
(28.08.1950 – 26.12.2018)

Otrzymaliśmy z Lichenia wiadomość, że po ciężkiej chorobie 26 grudnia 2018 roku zmarł w domu zakonnym w Licheniu Starym ks. Zbigniew Wąsiniak MIC. Urodził się w 28 sierpnia 1950 r. w Głuchołazach w diecezji opolskiej. .Pierwsze śluby zakonne złożył 15 sierpnia 1974 r. w Skórcu koło Siedlec a śluby wieczyste złożył 15 sierpnia 1977 r. w Górze Kalwarii. Natomiast święcenia kapłańskie przyjął 4 czerwca 1978 r. w Głuchołazach z rąk opolskiego bp. pomocniczego Antoniego Adamiaka.Po święceniach pracował na naszych mariańskich placówkach w Skórcu, w Warszawie na Pradze, w Warszawie na Marymoncie, w Lublinie, w Elblągu i w Licheniu. W Licheniu pracował najdłużej, 21 lat, pomagając w duszpasterstwie sanktuaryjnym jako spowiednik i kaznodzieja oraz pomocnik ekonoma domu. Przeżył 68 lat, w Zgromadzeniu 44, w kapłaństwie 40. Jego uroczystości pogrzebowe odbędą się w sobotę 29 grudnia w kościele pw. św. Doroty Licheniu Starym o godz. 13.30 (różaniec). O godz. 14.00 będzie sprawowana Msza św. pogrzebowa, po której ciało Zmarłego będzie odprowadzone na kwaterę mariańską na cmentarzu parafialnym w Licheniu Starym. Prosimy o modlitwę w intencji śp. ks. Zbigniewa, oraz o nowe powołania do mariańskiej wspólnoty zakonnej.

Ksiądz Lucjan Łada MIC
(26.02.1938 – 23.10.2018)

Ks. Lucjan Łada syn Władysława i Marianny z d. Gosk urodził się 26 lutego 1938 roku w Ładach Borowych, pow. Zambrów, diecezja łomżyńska. W rodzinnej wsi skończył 4 klasy szkoły podstawowej, a pozostałe trzy w Puchałach. Następnie rozpoczął naukę w LO w Zambrowie. Po ukończeniu VIII klasy składał dokumenty o przyjęcie do naszego Zgromadzenia, ale Zgromadzenie już nie prowadziło Niższego Seminarium, zatem powrócił do liceum w Zambrowie, a po ukończeniu kl. IX przeszedł do Liceum dla Pracujących w Zambrowie. Po ukończeniu klasy X i XI w 1956 r. ponownie zwrócił się z prośbą o przyjęcie do naszego Zgromadzenia. Przyjęty do Zgromadzenia, w latach 1956-57 odbył nowicjat w Skórcu i 15 sierpnia 1957 r. złożył pierwsze śluby. Po ślubach skierowany do domu w Głuchołazach i posłany do LO dla Pracujących w Nysie, dla zdobycia świadectwa dojrzałości. W latach 1958-60 odbył studia filozoficzne w Warszawie na Pradze. W roku 1960 został posłany do pracy w domu licheńskim.

W latach 1961-65 odbywał studia teologiczne w WSD we Włocławku. Śluby wieczyste złożył  15 sierpnia 1963 roku w sanktuarium Matki Pokoju w Stoczku Klasztornym. Święcenia kapłańskie otrzymał z rąk ordynariusza włocławskiego bpa Antoniego Pawłowskiego dnia 20 czerwca 1965 roku w bazylice katedralnej we Włocławku.

Po święceniach został skierowany do Grudziądza jako współpracownik w duszpasterstwie i katecheta. W latach 1968-71 został skierowany do pracy duszpastersko-katechetycznej do Warszawy na Pragę. Przeniesiony na Marymont, pracował tam w latach 1971-78; od 1972 r. był tam wikariuszem parafii. W roku 1978 został przeniesiony do Góry Kalwarii, gdzie zostało mu powierzone duszpasterstwo młodzieży. Następnie w 1979 roku został przeniesiony do domu stoczkowskiego z rezydencją w Kiwitach, powierzono mu obowiązki II radnego domu (1979-81) oraz otrzymał nominację na administratora parafii. Parafię Zarząd Prowincji w 1983 r. przekazał Ordynariuszowi Diecezji, a ks. Lucjan został przeniesiony do pracy duszpasterskiej w Puszczy Mariańskiej, gdzie został przełożonym (1983-1993) i ekonomem domu, od 1993 I radnym domu, oraz proboszczem parafii (1983-1996). Podjął prace nad remontem kościoła parafialnego, organizował budowę ośrodka duszpasterskiego w Walerianach. W 1993 spłonął w pożarze kościół parafialny w Puszczy; udało się odbudować jedynie prezbiterium, stanowiące obecnie kaplicę. Rozpoczął budowę nowego kościoła w Puszczy Mariańskiej. Przeniesiony w 1996 r. do Korzystna-Grzybowa został mianowany proboszczem parafii i I radnym domu zakonnego, a od 1999 także ekonomem domu. W roku 2000 został członkiem Prowincjalnej Komisji ds. Apostolatu. W roku 2001 został przeniesiony do Warszawy na Pragę i mianowany proboszczem parafii MB z Lourdes i kustoszem Diecezjalnego Sanktuarium Chorych. W 2002 r. został mianowany I radnym domu zakonnego. W roku 2006 został przeniesiony do domu zakonnego w Licheniu, gdzie podjął posługę pastoralną w sanktuarium MB Licheńskiej jako kaznodzieja i spowiednik. Chętnie, dopóki zdrowie na to pozwalało, podejmował rekolekcje. Pogarszające się zdrowie zmusiło go w ostatnich latach do zaniechania pracy duszpasterskiej. Zmarł w konińskim szpitalu, 23 października 2018 roku.

Ksiądz Marek Martiška MIC
03.03.1980 – 20.08.2018

Czechy, Brumov-Bylnice: Father Marek Martiška, son of Anton and Emilia (née Homolová), was born on March 3, 1980, in Trenčin, Slovakia, as the youngest of the family’s four children (he had a sister Helena and two brothers: Pavel and Peter). Marek got to know the Marians in his home parish of Omšen, where they were serving at the time. As a teenager, he actively participated in the parish life, serving as an altar boy and attending retreats organized by the Marians.

During 1994-1998, he went to the technical school of mechanics in Dubnica on Váh, where he also obtained his high school certificate with honors. In 1998, he joined the Congregation of Marian Fathers and after a month-long postulancy – customary at that time – he began his novitiate in Skórzec, Poland, under the direction of Fr. Jan Migacz, MIC. Having made his first profession of vows on Sept. 8, 1999, he went to study philosophy and theology at the Major Seminary of the Congregation of Marian Fathers in Lublin, Poland. He did well in his studies and also easily adjusted to his religious community. On Sept. 20, 2003, he made his perpetual vows before the then Superior General, Fr. Mark T. Garrow, MIC. Brother Marek graduated on Apr. 26, 2005, defending his Master’s thesis in moral theology and bioethics entitled “Moral evaluation of eugenic activities in the light of the teaching of the Catholic Church,” written under the direction of Fr. Piotr Kieniewicz, MIC.

On May 8, 2004, Bishop Wiesław A. Mering of Włocławek ordained Brother Marek a deacon at the Basilica of Our Lady of Licheń together with Brs. Grzegorz Leszczyk, MIC and Adam Stankiewicz, MIC. Deacon Marek’s ordination to the priesthood took place on Apr. 30, 2005, at the Nativity of the Blessed Virgin Mary’s Church in his home parish of Omšen in Slovakia. Bishop Marián Chovanec, Ordinary of the Diocese in Nitra, performed the ceremony.

The following two years after ordination Fr. Marek spent serving at the parish in Dudince (Slovakia), where the Marians had a residence at the time. In 2007, he was transferred to the religious house in Hrádek (Czech Republic) and appointed treasurer of the local religious community and the vocation director for the Czech Republic. In 2011, he was named the house superior in Hrádek. In 2015, Fr. Marek was transferred to the religious house in Brumov-Bylnice in Moravia and appointed 1st councilor of the local community. In 2017, he was appointed the house superior and the 1st councilor and treasurer of the Czech Vicariate.

Father Marek showed willingness to work wherever there was need: be it in England or in Rwandan missions. However, his superiors recognized that his service was more needed in Slovakia and Czech Republic, and Fr. Marek obediently accepted their decision. Already as a seminary student, the Prefect described him as someone marked by faith, trust, and straightforwardness. Everywhere he served he became known as a priest devoted to pastoral ministry and religious community. His big passion was hunting. He endeavored to come out to meet people without waiting for them to come to him.

He died suddenly, on August 20, 2018, while vacationing in Croatia with his relatives. The presumed cause of death was drowning.

Brat Antonio dos Reis Fernandes MIC
(24.12.1930 – 16.01.2018)

Brat Antonio dos Reis Fernandes, urodził się dnia 24 grudnia 1930 r. w Vale de Pena – Vimioso na północnym wschodzie Portugalii. Od najmłodszych lat odczuwał powołanie do życia konsekrowanego, i z takim pragnieniem w swoim sercu podjął pracę jako służący w Domu Biskupa Bragançy, Dom Abílio Vaz das Neves. Biskup ten przedstawił Antonio ks. Marianowi Wiśniewskiemu MIC, który przyjechał do Seminarium Duchownego diecezji Bragança 10 maja 1949 r., w celu stworzenia możliwości powrotu marianów do Portugalii. Pod duchowym kierownictwem ks. Mariana Wiśniewskiego, młody Antonio poprosił o przyjęcie do Zgromadzenia Księży Marianów, a po przybyciu do Portugalii ks. Jana Szurka MIC w sierpniu 1953 r., Antonio został członkiem pierwszej wspólnoty odnowionych marianów w Portugalii, mieszkając przez kilka miesięcy w seminarium diecezjalnym w Bragança. Dnia 2 lutego 1954 r. przybył do Chacim wraz z dwoma wyżej wspomnianymi polskimi kapłanami, aby towarzyszyć pracom przy odbudowie klasztoru w Balsamão. Dnia 1 maja 1954 r. Wspólnota zamieszkała w pobliżu grobu czcigodnego Sługi Bożego o. Kazimierza Wyszyńskiego. Dnia 7 grudnia 1954 r. Antonio wstąpił do utworzonego w Balsamão nowicjatu Księży Marianów wraz ze swoim kuzynem. Podczas nowicjatu w październiku 1955 r., br. Antonio był świadkiem „cudownego” bicia dzwonów kościoła Matki Bożej z Balsamão podczas odbywania ekshumacji szczątków czcigodnego o. Kazimierza. Po krótkim okresie wycofania się br. Antonio powrócił do Balsamão w sierpniu 1956 r. i został ponownie przyjęty do nowicjatu 30 maja 1957 r. Pierwsze śluby złożył 31 maja 1958 r., a trzy lata później – 31 maja 1961 r., złożył śluby wieczyste, jako pierwszy Portugalczyk w odnowionym Zgromadzeniu Księży Marianów. W pierwszych latach swego zakonnego powołania br. Antonio pracował jako ogrodnik i asystent ekonoma klasztoru oraz pomagał w gospodarstwie Małego Seminarium Księży Marianów w Balsamão, które zostało erygowane 24 października 1960 r. Latem 1966 r. br. Antonio został przeniesiony do Kurytyby w Brazylii, aby pomóc ks. Bolesławowi Jakimowiczowi MIC w pracy duszpasterskiej w parafii św. Jerzego, stając się jednym z pionierów zaszczepienia marianów w Brazylii. Kilka lat później powrócił do Portugalii i nadal pełnił funkcje ogrodnika i gospodarza klasztoru w Balsamão. W 1983 r. został wyznaczony do pomocy ks. Jerzemu Predko MIC w organizowaniu Domu Studiów w Telheiras na terenie parafii Lumiar w Lizbonie, służąc jako asystent ekonoma i pomocnik w pracy duszpasterskiej w kościele Matki Bożej Bramy Nieba w Telheiras. Następnie powrócił do Balsamão, gdzie mieszkał do końca życia, wyróżniając się duchem służby i modlitwy oraz świadectwem braterskiej miłości w czasie odwiedzania chorych i więźniów, a także w gościnności wobec pielgrzymów i gości klasztoru Balsamão. Zmarł 16 stycznia 2018 r. w szpitalu w Bragança. Niech odpoczywa w pokoju.

Ksiądz Gerard Leon Domański MIC
(30.03.1935 – 12.01.2017)

Ks. Gerard Leon Domański syn Antoniego i Heleny z d. Marciszewska, urodził się 30 marca 1935 roku w Kałuszynie. W 1940 roku rodzina przeprowadziła się do Międzyrzeca Podlaskiego; tam w latach 1942-48 ukończył szkołę powszechną. Przyjęty do juwenatu, w latach 1948-50 ukończył dwie klasy: pierwszą przy ul. Wileńskiej, a druga na Bielanach. W roku 1950-51 odbył nowicjat w Skórcu i dnia 15 sierpnia 1951 roku złożył pierwszą profesję. W roku 1951-52 uczył się na Bielanach, a w latach 1952-58 w domu na Wileńskiej, gdzie zdobył świadectwo dojrzałości (1954), następnie w Wyższym Metropolitalnym Seminarium Duchownym ukończył dwa lata filozofii, a w roku 1956-57 pracował w kancelarii parafialnej. W dniu 15 sierpnia 1957 r. złożył w Gietrzwałdzie profesję wieczystą, zaś w roku 1957-58 był studentem I roku teologii w WMSD w Warszawie. Przeniesiony do Włocławka w latach 1958-61 dokończył studia z teologii i 21 maja 1961 roku we włocławskiej bazylice katedralnej przyjął święcenia kapłańskie z rąk ks. bpa Franciszka Korszyńskiego. Po święceniach w roku 1961-62 odbył studium pastoralne w Instytucie Teologicznym ojców Franciszkanów Konwentualnych w Krakowie.

Pierwszą placówką duszpasterską był Licheń, pełnił tam obowiązki prefekta w roku 1962-63. W latach 1963-65 był współpracownikiem w duszpasterstwie i prefektem w Głuchołazach, a w roku 1965-66 – na Marymoncie. W latach 1966-72 pracował w Grudziądzu jako katecheta i rektor kościoła pw. św. Franciszka Ksawerego. W roku 1972-73 był duszpasterzem młodzieży w Warszawie na Pradze. W październiku 1973 wyjechał do Anglii do pracy wśród angielskiej Polonii.

Jak wynika z zapisów w elenchusach, do roku 1981 przebywał w rezydencji Reading, jako duszpasterz tamtejszej wspólnoty polonijnej, od roku 1978 spełniał jednocześnie obowiązki sekretarza prowincjalnego. W latach 1981-87 był prowincjałem w Anglii i rezydował w domu w Fawley Court. Rok 1988 był czasem rekonwalescencji. Od 1989 roku był przełożonym i proboszczem w Hereford. W latach 1994-2000 był proboszczem polonijnej parafii w Slough, a w latach 1995-99 także rektorem tej rezydencji. W latach 2000-01 przebywał w Londynie w charakterze wikariusza i współpracownika w duszpasterstwie. W 2001 r. poprosił o możliwość spędzenia w Polsce, w Grudziądzu, swego roku sabatycznego. Po jego zakończeniu pozostał w kraju, w Grudziądzu, do śmierci. Zmarł w domu zakonnym 1 grudnia 2017 roku.

Ksiądz Czesław Szyszko MIC
(02.10.1936 – 21.09.2017)

 

Ks. Czesław Szyszko syn Ignacego i Agnieszki z d. Szymanek urodził się 10 lutego 1936 roku w Rudnie, pow. Lubartów, diecezja lubelska. Po ukończeniu szkoły podstawowej w Rudnie, w 1952 r. rozpoczął naukę w Państwowym LO w Lubartowie, tam ukończył dwie klasy. W 1954 przeniósł się do Lublina, podjął pracę i jednocześnie uczęszczał do LO dla Pracujących, w 1956 r. uczęszczał do ostatniej klasy. Tego roku został przyjęty do nowicjatu w Skórcu. Pierwszą profesję złożył 15 września 1957 roku. W roku 1957-58 uczęszczał do szkoły średniej w Nysie. W roku 1958-60 studiował filozofię na Wileńskiej. W 1960-61 miał przerwę na pracę również w domu przy ul. Wileńskiej. W 1961 został skierowany na studia teologii do WSD we Włocławku. Śluby wieczyste złożył w sanktuarium MB Pokoju w Stoczku Klasztornym dnia 15 sierpnia 1963 roku. Święcenia prezbiteratu przyjął 20 czerwca 1965 roku z rąk ordynariusza włocławskiego ks. bpa Antoniego Pawłowskiego w bazylice katedralnej we Włocławku.

W miesiącach wakacyjnych po święceniach najpierw pracował w Górze Kalwarii, a następnie w Miłosnej, a od 1 września został przeniesiony do pracy duszpastersko-katechetycznej do Lichenia. W 1965 roku został II radnym domowym a w 1967 ekonomem domu. W 1971 roku został przeniesiony do pracy przy kościele Wszystkich Świętych w Elblągu i mianowany wikariuszem współpracownikiem w parafii św. Mikołaja; w 1972 r. został I radnym domu zakonnego w Elblągu. W latach 1975- spełniał obowiązki przełożonego i ekonoma domu w Stoczku Klasztornym oraz był administratorem parafii stoczkowskiej. Od 1975 r. spełniał obowiązki moderatora kandydatów do Zgromadzenia, którzy w Stoczku odbywali swój postulat. W 1981 został przeniesiony do Goźlina i wybrany na przełożonego domu oraz mianowany proboszczem parafii. W roku 1984 został przeniesiony z Goźlina do Skórca i powierzono mu obowiązki przełożonego i ekonoma domu, a Władza diecezjalna mianowała go na proboszcza parafii skórzeckiej. W latach 1987-90 pełnił obowiązki I radnego domu, a w latach 1990-96 był ponownie przełożonym i ekonomem domu. Przeniesiony do Rdzawki, w latach 1996-99 był tam przełożonym i ekonomem oraz proboszczem miejscowej parafii. W 1999 został przeniesiony do Lichenia i przeznaczony do pracy w sanktuarium MB Licheńskiej jako kaznodzieja i spowiednik oraz rekolekcjonista parafialny. W latach 1999-2005 był I radnym domowym. Zarząd Prowincji zlecał mu prowadzenie rekolekcji dla młodych współbraci przed ich ślubami. W roku 2003 został ustanowiony przez przełożonego generalnego – wizytatora przełożonym w Górze Kalwarii. Po ukończeniu tej posługi w 2005 roku ponownie został przeniesiony do Lichenia ze zleceniem wcześniej pełnionej posługi i ustanowiony IV radnym domu, a od 2008 do 2011 roku II radnym. Ostatnimi laty, aż do 2016 roku, mimo pogarszającego się stanu zdrowia posługiwał w konfesjonale, niestrudzenie spowiadając pielgrzymów. Zmarł w domu zakonnym w Licheniu Starym, 21 września 2017 roku.

Brat Stanisław Sękowski MIC
(05.01.1936 – 01.08.2017)

 

Urodził się dnia 5 stycznia 1936 roku w Załężu-Eliaszach koło Różana, pow. Maków Mazowiecki. Po zakończeniu szkoły w Głażewie pomagał w gospodarstwie domowym i przez rok uczył się na organistę. Do marianów wstapił w 1954 r., profesję zakonna złożył 15 września 1956 r. Przez wiele lat pobytu w Skórcu br. Stanisław spełniał obowiązki zakrystiana, a okresowo zaopatrzeniowca i drugiego organisty. Pracował też w ogrodzie. W 1984 roku został przeniesiony do domu w Puszczy Mariańskiej, a w 1993 do domu w Goźlinie. W 1997 r. został przeniesiony do Stoczka Klasztornego. We wszystkich tych domach spełniał obowiązki zakrystiana. W ostatnich latach pobytu w Stoczku podupadał na zdrowiu. W 2009 r. został przeniesiony do domu w Licheniu, praktycznie w charakterze rezydenta ze względu na stan zdrowia. Mimo podupadającego zdrowia starał się dbać o zakrystię kaplicy domu zakonnego niemal do końca życia.

Pogrzeb św. br. Stanisława Sękowskiego MIC odbędzie się w kościele parafialnym pw. św. Doroty w Licheniu Starym w piątek, 4 sierpnia 2017 roku. O godzinie 13:00 odmówiony będzie wspólnie różaniec, po czym (13:30) sprawowana będzie Eucharystia w intencji Zmarłego. Ciało br. Stanisława będzie złożone na mariańskim cmentarzu w Licheniu Starym.

Niech odpoczywa w pokoju.

Ksiądz Franciszek Jaworski MIC

(27.06.1924 – 29.06.2017)

Ksiądz Franciszek Jaworski MIC urodził się 27 czerwca 1924 r., w Polsce w Jaworzu na Śląsku. Podczas II wojny światowej został zmuszony do służby w armii niemieckiej, ponieważ polskie ziemie na Śląsku zostały przyłączone do Niemiec. Po II wojnie światowej, wstąpił do nowicjatu księży marianów w Hereford w Wielkiej Brytanii, gdzie złożył swoje pierwsze śluby zakonne 15 sierpnia 1955 r., a cztery lata później (15 sierpnia 1958 r.), złożył śluby wieczyste. W latach 1955-1960 uczęszczał na kurs teologii na Angelicum w Rzymie. Święcenia kapłańskie otrzymał w 3 lipca 1960 r. wraz z ks. Jorge Predko MIC (który zmarł w 4 kwietnia 2016 r.), w kościele benedyktynów pw. św. Anzelma w Rzymie, z rąk kardynała Luigi Traglia. W pierwszych dwóch latach kapłaństwa (1960-1962), pracował duszpastersko w Anglii. 21 grudnia 1962 r., został przeniesiony do Balsamão w Portugalii do pracy w niższym seminarium prowadzonym tam przez księży marianów, gdzie pełnił funkcję prefekta (1963-1966), oraz nauczał łaciny. W latach 1966-1969 był przełożonym domu zakonnego w Balsamão oraz mistrzem nowicjatu. We wrześniu 1969 r., ks. Franciszek wziął udział w założeniu niższego seminarium w Fatimie i był jego rektorem od 1969 do 1972 roku. 17 listopada 1972 r. erygowano w Fatimie dom zakonny pw. Matki Bożej Fatimskiej, a ks. Franciszka mianowano jego przełożonym i ekonomem, które to funkcje pełnił do roku 1975. W 1975 r. ks. Franciszek został ponownie przeniesiony do Balsamão, gdzie objął urząd przełożonego domu, piastując go do 1981 r. Po kapitule generalnej w 1981 r., ks. Franciszek został skierowany do pracy w Stanach Zjednoczonych, gdzie kilka lat później objął urząd przełożonego prowincji św. Stanisława Kostki. Pozostawał na nim od 30 czerwca 1988 r. do 9 lipca 1993 r., a następnie powrócił do Portugalii i zajął się prowadzeniem domu pielgrzyma Sao Paulo w Fátima, zakupiony w 1988 r. Przez wiele lat (1993–2005) ofiarnie pracował jako dyrektor pensjonatu Sao Paulo, pełniąc jednocześnie funkcje radnego portugalskiej wiceprowincj pw. Matki Bożej Królowej (1993-1999, 1999-2005) i ekonoma wiceprowincji (1999–2005), a następnie ekonoma wikariatu portugalskiego (2005– 2015), i radnego wikariatu (2010– 2013). Nadal mieszkał w domu w Fatimie, gdzie posługiwał jako kapelan dominikanek klauzurowych i sióstr Przymierza Matki Bożej Fatimskiej. Pod koniec 2015 roku został przeniesiony do klasztoru w Balsamão. Stan jego zdrowia zaczął się gwałtownie pogarszać. Ksiądz Franciszek odszedł do Pana 29 czerwca 2017 r. ok. godz. 17:30, w szpitalu w Macedo de Cavaleiros.

Ksiądz Lawrence Patrick Dunn MIC

(17.08.1942 – 18.05.2017)

Ksiądz Larry urodził się 17 sierpnia 1942 r. w Brooklynie, N.Y. Przez 4 lata służył w marynarce wojennej USA, po czym został demobilizowany. W czasie pełnienia służby wojskowej odkrył powołanie do życia zakonnego. Pewnego dnia, stojąc na pokładzie statku zakotwiczonego w pobliżu Haiti, doznał głębokiego poruszenia na widok miejscowych dzieci nurkujących w morzu pełnym rekinów, aby odzyskać monety wrzucane do wody przez roześmianych marynarzy amerykańskich. To doświadczenie zaprowadziło go na drogę naśladowania Chrystusa ubogiego w posłudze ludziom zmagającym się z biedą duchową i materialną.

Pierwsze śluby w Zgromadzeniu Księży Marianów złożył 2 lutego 1972 r., a śluby wieczyste 30 grudnia 1979 r. Początkowo myślał, aby pozostać na zawsze bratem zakonnym, ale po kilku latach odczuł w sobie powołanie do kapłaństwa i uzyskał zgodę przełożonych na podjęcie studiów seminaryjnych. Święcenia kapłańskie przyjął 1 sierpnia 1987 r. Przed święceniami dostąpił zaszczytu posługiwania jako diakon (lub jak to żartobliwie mówili jego przyjaciele i współbracia-marianie „najwyższy diakon”) u boku św. Jana Pawła II podczas Mszy św. beatyfikacyjnej Odnowiciela marianów – bł. abpa Jerzego Matulaitisa-Matulewicza.

Ksiądz Larry cieszył się dużą sympatią parafian wszędzie tam gdzie posługiwał. W latach 1988-1990 pracował w parafii Matki Bożej Łaskawej w Greensboro, N.C. W roku 1990 został przeniesiony do domu zakonnego w Waszyngtonie i podjął posługę duszpasterską w kaplicy Miłosierdzia Bożego w Brookeville w stanie Maryland; w domu opieki społecznej Malta House w Hyattsville, Md., w kaplicy Sióstr Oblatek Najświętszej Eucharystii (łącznie z grupą modlitewną Gospa), oraz spowiadał regularnie w Bazylice Narodowego Sanktuarium Niepokalanego Poczęcia.

Na pytanie, co mu się najbardziej podobało w pracy na parafii takiej jak np. Greensboro, ks. Larry odpowiadał, „ludzie — polubiłem tych ludzi.”

Poza pracą duszpasterską ks. Larry był znany wspólnocie kleryków jako uśmiechnięty współbrat. Był przez jakiś czas duszpasterzem powołań. O młodych kandydatach do wspólnoty mówił, że najważniejszą oczekiwaną od nich cechą była gorliwość, ponieważ „jest to jedyną rzeczą, której nie da się przekazać.”

Ksiądz Larry lubił czytać książki z dziedziny historii, zwłaszcza z okresu wojny rewolucyjnej w Ameryce. Odznaczał się głębokim nabożeństwem do Matki Najświętszej i św. Józefa.

Zmarł 18 maja 2017 w szpitalu Providence w Waszyngtonie w wieku 74 lat. Ponad 10 lat mężnie zmagał się z chorobą niedokrwistości mielodysplastycznej. Pochowany został na mariańskim cmentarzu na Eden Hill w Stockbridge.

Na drodze do domu Pana ks. Larry’ego poprzedził jego ojciec Lawrence Michael Dunn. Obecnie żyje jego matka Rosemary Dunn z Brooklynu oraz jego dwie siostry: Maureen Redding także z Brooklynu oraz Denise z mężem Johnem Ferrandino mieszkający w Tampa na Florydzie.

Ksiądz Eugeniusz Kamiński MIC

(23.05.1936 – 30.01.2017)

Ksiądz Eugeniusz Kamiński syn Konstantego i Marty z d. Dzikowska, ur. 23 maja 1936 roku w Stajęczynach, parafia Osiek n. Wisłą, pow. Lipno, diecezja włocławska. W 1941 r. jego ojciec został stracony przez okupantów za udzielenie pomocy polskim uciekinierom. W latach 1945-51 ukończył szkołę podstawową w Sąsiecznie i rozpoczął naukę w LO w Lipnie, kończąc tam klasę VIII. W 1952 został przyjęty do Małego Seminarium Księży Pallotynów w Chełmnie, ale tegoż roku zostało ono zamknięte przez władze PRL. W latach 1953-56 uczęszczał do LO dla Pracujących w Toruniu. Po ukończeniu szkoły średniej został przyjęty do nowicjatu w Skórcu. Pierwszą profesję złożył 15 sierpnia 1957 roku. W roku 1957-58 jako członek domu zakonnego w Głuchołazach, uczęszczał do LO dla Pracujących w Nysie, gdzie uzyskał świadectwo dojrzałości. W latach 1958-60 w Warszawie na Pradze ukończył dwuletni kurs filozofii a następnie w roku 1960-61 był tam zakrystianem. W latach 1961-66 odbywał studia w WSD we Włocławku. Profesję wieczystą złożył 15 sierpnia 1963 roku w Stoczku Klasztornym. Święcenia kapłańskie przyjął dnia 17 czerwca 1966 roku w Ciechocinku z rąk ordynariusza włocławskiego bpa Antoniego Pawłowskiego.

Po święceniach w latach 1966-70 pracował w Głuchołazach jako duszpasterz i katecheta. W roku 1970 przeniesiony do Skórca, podjął podobne obowiązki. W latach 1971-81 był nadto wikariuszem parafii, a w latach 1975-81 r. także przełożonym domu skórzeckiego. W latach 1981-87 był przełożonym i ekonomem domu zakonnego oraz moderatorem braci postulantów w Stoczku Klasztornym oraz administratorem parafii, duszpasterzem powołań i członkiem Prowincjalnej Komisji Formacji. Rada Prowincji zleciła mu nadto przygotowanie do koronacji obrazu Matki Pokoju. Koronacji dokonał Jan Paweł II w dniu 19 czerwca 1983 r. na Jasnej Górze. W latach 1987-99 przeniesiony do Grudziądza był proboszczem parafii Niepokalanego Serca NMP przy ul Mickiewicza, a od 1990 do 1999 r. przełożonym i ekonomem domu grudziądzkiego. Pełniąc te obowiązki, zainicjował i sfinalizował budowę kaplicy filialnej w Wielkich Lniskach. W latach 1999-2001 był duszpasterzem w sanktuarium MB Licheńskiej. W latach 2001-05 był proboszczem parafii w Korzystnie z rezydencją w Grzybowie oraz I radnym domu i lokalnym duszpasterzem powołań. Przeniesiony do Elbląga w 2005 r. był współpracownikiem w duszpasterstwie i II radnym domu, o od 2008 r. kapelanem Hospicjum św. Jerzego im. Dr Aleksandry Gabrysiak w Elblągu. W roku 2011 został przeniesiony do rezydencji domu zakonnego w Grudziądzu przy ul. Kościelnej i mianowany rektorem oraz ekonomem tejże rezydencji, a przez Biskupa Ordynariusza – rektorem kościoła pw. św. Franciszka Ksawerego. Obowiązki te pełnił do końca swego pracowitego życia. Zmarł w szpitalu grudziądzkim 30 stycznia 2017 r. Pogrzeb odbędzie się w Grudziądzu w sobotę 4 lutego 2017 r. Niech odpoczywa w pokoju.

Ksiądz Jorge Predko MIC
(15.07.1934 – 04.04.2016)

Ksiądz Jerzy Predko urodził się 15 lipca 1934 r., w Kamieniu Koszyrskim, który w tym czasie należał do Polski (obecnie terytorium Ukrainy). Podczas II wojny światowej wraz z rodziną uciekł do Anglii, gdzie dorastał i uzyskał wyksztacenie. Po rozpoznaniu swojego powołania zakonnego w kontekście posługi dla polskich imigrantów, wstąpił do mariańskiego nowicjatu w Hereford, i 8 grudnia 1953 r. złożył pierwsze śluby zakonne, a trzy lata później profesję wieczystą. W latach 1955 – 1960 studiował teologię na Uniwersytecie Angelicum w Rzymie. 3 lipca 1960 r., wraz z ks. Franciszkiem Jaworskim MIC, został wyświęcony na kapłana w kościele benedyktynów pw. św. Anzelma w Rzymie, przez kardynała Luigi Traglia. W latach 1960 – 1962 roku przygotował pracę licencjacką z zakresu historii Kościoła na Uniwersytecie Gregorianum. W dniu 2 października 1963 r. przyjechał do Balsamão z zamiarem rozpoczêcia przygotowañ do wznowienia procesu beatyfikacyjnego sługi Bożego o. Kazimierza Wyszyńskiego, ale wkrótce zaangażował się w działalność edukacyjną w niższym seminarium prowadzonym przez księży marianów w Balsamao, gdzie oprócz nauczania historii, geografii, fizyki, chemii i łaciny pełnił funkcję prefekta dyscypliny (1963-1966 i 1969-1970) oraz rektora (1966-1969). W 1970 roku ks. Jerzy został przeniesiony do wielkiej Brytanii, gdzie pracował duszpastersko wśród Polonii oraz współpracował w Apostolacie Miłosierdzia Bożego do roku 1979. W 1979 r. wrócił do Portugalii i podjął obowiązki w niższym seminarium duchownym marianów w Balsamão. Nastêpnie został przeniesiony do domu w Fatimie, a w 1983 r. był jednym ze współzałożycieli mariańskiego domu studiów w dzielnicy Telheiras w Lizbonie, gdzie pełnił funkcję rektora i jednocześnie wikarego kościoła Matki Bożej Niebieskiej Bramy. W latach 1987 – 1989, ks. Predko pełnił obowiązki proboszcza w Chacim i Gebelim. Później został mianowany przełożonym wikariatu portugalskiego i ponownie pracował w Telheiras w Lizbonie. W dniu 10 września 1993 r. został wybrany pierwszym przełożonym nowo utworzonej wiceprowincji portugalskiej pw. Matki Bożej Królowej. W 1999 r. ponownie mianowano go przełożonym wiceprowincji, który to urząd piastował jednocześnie z funkcją przełożonego domu w Telheiras. W 2005 r., przeniesiono go do domu w Fatimie, którego był przełożonym w latach 2005 – 2010. Z końcem 2015 r., ks. Jerzy został przeniesiony do klasztoru w Balsamão. Na początku marca 2015 r. w Bragança poddano go operacji po tym jak złamał kość miednicy. Niestety po zabiegu jego stan uległ gwałtownemu pogorszeniu co było przyczyną zgonu, który nastąpił 4 kwietnia 2016 r.

Ksiądz Juozas Petraitis MIC
(16.07.1922 – 03.04.2016)

Ksiądz Joseph Petraitis MIC, syn litewskiego rolnika, urodził się 16 lipca 1922 r. w Milgaudžiai na Litwie. Wyznał kiedyś, że po raz pierwszy poczuł silne pragnienie aby zostać kapłanem w wieku 8 lat, gdy był pastuszkiem. Wspominał, jak pewnego dnia jego matka chrzestna wzięła go do kościoła w dzień powszedni, aby zobaczyć czy byłby w stanie przejść pieszo 7 kilometrów tam i z powrotem na niedzielną Mszę św. Był mocno wzruszony, gdy po raz pierwszy wreszcie mógł uczestniczyć w niedzielnej Mszy św. Nigdy przed tym nie słyszał muzyki organowej i czuł się jakby był w niebie. W roku 1936 musiał przerwać szkołę na dwa lata, ponieważ jego ojciec nie miał pieniędzy, aby za nią opłacić. Wtedy zaczął nawet planować podróż na piechotę do klasztoru kapucynów oddalonego o 100 kilometrów. Na szczęście wkrótce znów mógł kontynuować szkołę, po ukończeniu której w 1941 r. wstąpił do pobliskiego seminarium duchownego. Po roku przeniósł się do innego seminarium, ale wkrótce musiał uciekać z Litwy wraz z matką, siostrą i dwoma braćmi do obozu dla uchodźców w północnej części Niemiec. Był w stanie kontynuować naukę w jednym z seminariów duchownych, które było wciąż otwarte w Bawarii. Studiował filozofię i język niemiecki. Następnie wraz z innymi klerykami został wysłany do Włoch, aby ukończyć studia. Zgromadzenie Księży Marianów poznał we Italii w 1945 r. i 11 października 1947 r. złożył pierwsze śluby. Dołączył wówczas do swojej rodziny w Stanach Zjednoczonych, a przeniesienie się tam było sponsorowane przez ciotkę mieszkającą na Brooklynie, NY. Śluby wieczyste złożył 11 października 1950 r., a święcenia kapłańskie przyjął w Joliet koło Chicago w stanie Illinois 22 maja 1952 r. Przez 11 lat pracował w Stanach Zjednoczonych w tym 6 lat posługując jako sekretarz prowincji. W 1963 r. został skierowany do mariańskiej misji w Argentynie, gdzie pracował jako wikariusz w mariańskiej parafii w Rosario, a następnie w Avelleneda, gdzie przez 17 lat pełnił funkcję proboszcza. W lipcu 1984 r. został przeniesiony do Adelaide w Australii, aby służyć wśród litewskich imigrantów. Pracował również wśród latynoskich katolików w diecezji. W Australii redagował między innym Biuletyn dla litewskich imigrantów, który ukazywał się co dwa tygodnie. Zmarł w domu starców Mary MacKillop w Kensington w Australii Południowej, niedaleko Adelajdy w Niedzielę Miłosierdzia Bożego – 3 kwietnia 2016 r.

Ksiądz Anthony Nockunas MIC
(10.06.1931 – 27.02.2016)

W sobotę 27 lutego 2016 roku, w Matulaitis Nursing Home w Putnam, Conn., ks. Anthony N. Nockunas, MIC zmarł w wieku 84 lat. Urodził się 10 czerwca 1928 r. w Ėgliškiai na Litwie, syn śp. Antanasa i Ony (z domu Venskeviute) Noskunas.

Ksiądz Nockunas złożył pierwsze śluby w dniu 15 sierpnia 1950 roku, a śluby wieczyste 15 sierpnia 1953 r. W dniu 28 kwietnia 1957 roku otrzymał święcenia kapłańskie. Jego pierwszą placówką duszpasterską była przygotowawcza szkoła w Marianapolis, gdzie nauczał francuskiego.

Następnie ks. Nockunas został skierowany jako wikariusz do posługi w Racine, Wisc.; Plano, Ill.; Darien, Ill.; i Worcester, Mass. Kilka lat spędził posługując w Narodowym Sanktuarium Miłosierdzia Bożego w Stockbridge, Mass., a potem mieszkał w domu zakonnym w Thompson aż do śmierci.

Ksiądz Antoni promował modlitwy wspólnotowe i sakramentalną posługę zwłaszcza dla chorych.

Ksiądz Czesław Wacław Knozowski MIC
(26.10.1934 – 29.01.2016)

Ksiądz Czesław Wacław Knozowski MIC, syn Juliana i Moniki z d. Żurańskiej, urodzony dnia 26 października 1934 roku w Wąpiersku, pow. Działdowo, woj. warmińsko-mazurskie, diec. toruńska.

Po ukończeniu szkoły podstawowej w Wąpiersku w 1948 r. przez 2,5 roku był uczniem Małego Seminarium Ojców Werbistów w Górnej Grupie. Od półrocza klasy X uczęszczał do Liceum Ogólnokształcącego w Nidzicy i tam uzyskał świadectwo dojrzałości w 1953 r. Nowicjat odbył w Skórcu i tam złożył pierwszą profesję 15 sierpnia 1954 r. W latach 1954-56 odbył dwuletnie studia filozofii w Gietrzwałdzie. W roku 1956-57 został skierowany do domu w Górze Kalwarii w charakterze pomocnika w gospodarstwie. W latach 1957-61 odbył studia teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym we Włocławku. Śluby wieczyste złożył w Stoczku Klasztornym 15 sierpnia 1959 r. Święcenia kapłańskie przyjął we włocławskiej bazylice katedralnej dnia 21 maja 1961 r. z rąk biskupa pomocniczego diecezji włocławskiej Franciszka Korszyńskiego. W roku 1961-62 odbył studium duszpasterskie (tirocinium) w Krakowie u ojców Franciszkanów. Pierwszą placówką pracy duszpasterskiej w charakterze katechety młodzieży w latach 1962-64 był Grudziądz. W roku 1964 został skierowany na studia z zakresu pedagogiki na Wydział Teologiczny KUL w Lublinie. Zakończył je w 1967 r. uzyskaniem magisterium i licencjatu na podstawie przedłożonej rozprawy napisanej pod kierunkiem doc. Stefana Kunowskiego Rola wychowawcza samorządu Rzeczpospolitej Bielańskiej w Kolegium Księży Marianów na Bielanach pod Warszawą. W latach 1967-71 pracował w Warszawie na Pradze jako duszpasterz młodzieży. Przeniesiony ponownie do Grudziądza w 1971 r. został administratorem ośrodka duszpasterskiego przy kościele Niepokalanego Serca NMP, a w 1976 pierwszym proboszczem nowoutworzonej parafii przy tymże kościele i był nim do 1983 r. W latach 1983-87 był przełożonym i ekonomem domu zakonnego w Zakopanem na Cyrhli oraz rektorem kaplicy, a od 1984 r. pierwszym proboszczem nowoutworzonej parafii pw. Miłosierdzia Bożego na Cyrhli. W roku 1987 został przeniesiony do Lichenia, gdzie w latach 1987-2002 był wikariuszem parafii pw. św. Doroty. Od 2002 r. pracował w charakterze kaznodziei i spowiednika w Sanktuarium MB Licheńskiej. Zmarł 29 stycznia 2016 r. w szpitalu w Koninie. Niech odpoczywa w pokoju.

Ksiądz Antoni Łoś MIC
(07.03.1944 – 20.01.2016)

Ksiądz Antoni Łoś MIC, syn Mariana i Marii z d. Apiecionek urodził się 7 marca 1944 r. na Wileńszczyźnie we wsi Rusaki w parafii Udział, pow. Głębokie. Rodzice prowadzili własne gospodarstwo, a od 1948 r. pracowali w kołchozie. Szkołę podstawową ukończył w 1957 r. i jeden rok gimnazjum. W 1958 r. razem z rodzicami i rodzeństwem przybył do Polski. Rodzina zamieszkała w Górze Kalwarii. Tam w 1962 r. uzyskał świadectwo dojrzałości LO. Do Zgromadzenia został przyjęty w lipcu 1962 r. Pierwszą profesję złożył 15 sierpnia 1963 r., po czym został skierowany na studia do WSD we Włocławku. Po ukończeniu II roku filozofii został przeniesiony na studia teologii do Lublina, które ukończył w 1969 r., uzyskując stopień magistra teologii na podstawie pracy Godzina Chrystusa J 2,4 w interpretacji Ojców Kościoła. Profesję wieczystą złożył w Skórcu 15 sierpnia 1969 r. Przeniesiony do domu zakonnego w Stoczku, został katechetą. W 1970 r. otrzymał w Olsztynie święcenia subdiakonatu i diakonatu. W dniu 5 września 1970 r. święceń kapłańskich udzielił mu w kościele parafialnym w Górze Kalwarii ks. bp Bronisław Dąbrowski FDP Sekretarz Episkopatu Polski. Tegoż roku został przeniesiony do pracy katechetyczno-duszpasterskiej do Lichenia, w roku 1971 do Skórca, a w roku 1974 do Grudziądza. Rada Prowincji zaakceptowała jego prośbę na wyjazd do londyńskiego domu obrządku wschodniego na stałe. Przybył tam w grudniu 1975 r. i dołączył do współbraci domu obrządku wschodniego. Powierzono mu obowiązki ekonoma i radnego domu. W 1978 r. poprosił o przeniesienie z domu białoruskiego do Prowincji Angielskiej i pracy wśród Polonii angielskiej. W roku 1979 przebywał w domu Waszyngtońskim, gdzie studiował duchowość i pogłębiał znajomość języka angielskiego. W latach 1981-93 był magistrem nowicjatu Prowincji Angielskiej. Na prośbę o wyjazd do pracy na Białoruś złożoną w połowie 1993 roku otrzymał pozwolenie swoich przełożonych i dołączył do współbraci z Prowincji Polskiej pracujących na Białorusi. Został proboszczem oraz II radnym domu zakonnego w Drui z rezydencją w Rosicy. W roku 2000 został przeniesiony do rezydencji w Żodzino w charakterze rektora rezydencji, współpracownika w duszpasterstwie i II radnego domu w Borysowie, a nadto proboszcza parafii Krupkach. W roku 2005 ponownie został przeniesiony do domu zakonnego w Drui, w charakterze wikariusza parafii i II radnego tego domu W roku 2012 w związku z zamknięciem domu zakonnego w Drui został przeniesiony do domu zakonnego w Licheniu w charakterze współpracownika w Sanktuarium MB Licheńskiej. Zmarł dnia 20 stycznia 2016 roku. Niech odpoczywa w pokoju wiecznym.

Ksiądz Ireneusz Meller MIC
(03.01.1935 – 03.01.2016)

Ksiądz Ireneusz Meller MIC syn Franciszka i Henryki z d. Lipowska, urodzony 3 stycznia 1935 r. we wsi Dzierzęga, par. Duczymin, diecezja płocka, pow. Przasnysz. Szkołę podstawową ukończył w 1950 r. w Duczyminie, klasę VIII w Liceum Ogólnokształcącym w Nidzicy. W 1951 został przyjęty do mariańskiego juwenatu w Warszawie na Bielanach, ukończył kl. IX w 1952 r. i poprosił o przyjęcie do nowicjatu, a po jego zakończeniu złożył pierwszą profesję 15 sierpnia 1953 r. Klasę X i XI szkoły średniej ukończył w Górze Kalwarii w latach 1954-56. Studia filozoficzne ukończył w WMSD w Warszawie w latach 1956-58. Następnie został skierowany na roczną przerwę do Stoczka Klasztornego, tam też 15 sierpnia 1959 r. złożył śluby wieczyste. Po ślubach wieczystych został posłany do WSD we Włocławku. W roku 1961 otrzymał przerwę w studiach i został posłany do Głuchołaz. W 1962 został przeniesiony do domu zakonnego na Wileńską w charakterze zakrystiana. W latach 1964/5- 65/6- 66/7 był alumnem WSD w Siedlcach. Święcenia subdiakonatu (17 grudnia 1966 r.), diakonatu (18 lutego 1967 r.) i prezbiteratu (20 maja 1967 r.) otrzymał z rąk Biskupa Pomocniczego Diecezji Siedleckiej, Wacława Skomoruchy w katedrze siedleckiej.

Pierwszą placówką księdza Ireneusza po święceniach był Skórzec, pracował tam jako katecheta i współpracownik w duszpasterstwie. W 1971 został przeniesiony go Głuchołaz z przeznaczeniem do katechezy i współpracy w duszpasterstwie, nadto w myśl obowiązującego ówcześnie prawa został wybrany przez wspólnotę lokalną zastępcą przełożonego, a Przełożony Prowincji zlecił mu obowiązki ekonoma domu.

W roku 1978 został przeniesiony w charakterze katechety do Warszawy na Wileńską, a w 1981 r. z Wileńskiej do rezydencji domu elbląskiego w Jegłowniku, gdzie został mianowany wikariuszem. W roku 1982 został przeniesiony do Elbląga jako wikariusz parafii. W 1983 został pierwszym radnym domu elbląskiego. W różnych parafiach przez 23 lata był katechetą zwłaszcza dzieci. W 1990 r. został przeniesiony do Warszawy na Stegny i skierowany do pracy jako kapelan do pracy w Instytucie Psychiatrii i Neurologii. Tam w 1994 r. uzyskał nową lokalizację kaplicy, a kaplicę uroczyście poświęcił Prymas Polski kard. J. Glemp. W 1999 r. Dyrektor Instytutu poprosił przełożonego Prowincji o przedłużenie angażu ks. Kapelanowi, ze względu na wypracowane przez niego metody kontaktu duszpasterskiego i terapeutycznego z pacjentami. W maju 2011 r. władze Instytutu ponownie poprosiły o przedłużenie angażu ks. Ireneuszowi na stanowisku kapelana Instytutu, które owocnie spełniał ponad 25 lat. W ostatnich tygodniach życia zmagał się z nieuleczalną chorobą. Zmarł 3 stycznia 2016 r. w 81 rocznicę swoich urodzin.

Niech odpoczywa w pokoju.